De begrotingscontrole in maart deed daar nog een tweede schepje bovenop, of beter ‘vanaf’.
En op dit moment wordt onder de algemene noemer ‘competitiviteitsgroei’ opnieuw gebroed op een derde ronde aan besparingsmaatregelen. Voor werkgevers is de concurrentiekracht versterken hetzelfde als de loonkosten verminderen. Geen werknemer die daar gemiddeld beter van wordt. En de sociale zekerheid passeert evenmin langs de kassa als er op lonen bespaard wordt. Neen, we zijn niet gerust in dat komende debat en ‘de werven’ die daaromtrent worden opgezet.
En als er in september gestart wordt met de voorbereiding van het parlementaire jaar 2012-2013 zal er opnieuw, in functie van de begroting 2013, en dus voor een vierde keer gesaneerd worden in minder dan één jaar. Gedurende al die tijd zullen eens te meer door de één na de ander ‘rapporten’ worden afgeleverd. De Europese Commissie en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) zullen copie conforme adviezen geven of richtlijnen uitvaardigen rond zwaardere overheidsingrepen, meer flexibeler arbeidsregelingen en loondumpingsmaatregelen. En alsof dat niet genoeg is zal ook de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), waar Yves Leterme momenteel het tweede penseel vasthoudt, nog wat fraaie stillevens van kostenreducties afleveren.
Net als voetbal
Een internationale competitie met de loonhoogtes als inzet. Wie het diepst snijdt, is bij voorbaat gewonnen. De Duitse ongenadig harde looningrepen strekken daarbij als zogenaamd stichtend voorbeeld. Het lijkt wel voetbal: het spel waarbij 22 spelers achter de bal aanlopen en uiteindelijk winnen de Duitsers.
En telkenmale zal worden gezegd en geschreven dat ‘we allemaal onze bijdrage zullen moeten leveren’. Steevast zal finaal worden gezegd en geschreven dat de zwaksten en/of de werknemers ook deze keer zoveel mogelijk gespaard worden of werden.
Verdenk ons niet van een gebrek aan goede wil maar we geloven er bij voorbaat niets meer van. Op het scheiden van de markt zal immers blijken dat je geen drie of vier keer ‘kleine maatregelen’ kan bedenken om tot de slotsom te komen dat het beperkt is gebleven. Vier keer klein… is groot voor wie het al met weinig moet stellen. Vier keer weinig doen rond diegenen die écht wel meer kunnen doen blijft te weinig.
We vrezen en stellen vast dat tot op heden er geen fundamentele keuzes zijn gemaakt om bij diegenen die echt heel ruim in de financiële kleren zitten het maatje of het naadje wat te dichten. Wie op erg ruime voet kan leven, heeft nog geen ingreep gevoeld en moet ook niet voor erger bevreesd zijn. Die conclusie durven we te trekken na de regeringsmaatregelen tot op heden gewikt en gewogen te hebben.
Vloeken in de kerk
Een minimale belasting voor bedrijven voorstellen is vloeken in de liberale kerk. Een vermogenskadaster aanleggen om vermogens daadwerkelijk te belasten: het passeert een ampel partijbestuur en geen enkele ministerraad. De begrippen ‘zwaarste lasten en sterkste schouders’ worden slechts gebezigd in preolympische debatten voor het gewichtheffen.
Ondertussen wordt wel in geheimcodetaal gesproken over inkomensmaatregelen waarbij het i-woord (index) formeel niet meer wordt uitgesproken, maar creatief wordt herdacht. De index hertekenen is een aanslag plegen op één van de allergrootste verworvenheden van de werknemers. Wij schamen ons niet om dit als een uitermate groot taboe te bestempelen. De vakbond zal onophoudelijk de automatische index als dé absolute garantie voor de koopkracht blijven verdedigen. Via www.mijnindex.be leert u er meer over.
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten