vrijdag 30 augustus 2013

Ongeremd en onverzadigbaar - standpunt in Ons Recht


De beslissing van de federale regering over het statuut arbeiders-bedienden (zie p. 4-5) was nog maar net genomen of Gwendolyn Rutten en Mathias De Clercq, beiden  Open VLD, deponeerden op 9 juli een voorstel in de Kamer. Met een perfide gevoel voor timing is dit een nieuwe regelrechte aanslag op de loonafspraken die gelden voor bedienden.

Beide liberalen willen de werkzaamheidsgraad vergroten door iets te doen aan de te grote loonspanning die er in ons land voor bedienden zou bestaan. Oudere bedienden zijn volgens hen te duur waardoor ze niet aan het werk geraken. Vermits in vele gevallen het loon vasthangt aan de anciënniteit, moet volgens de liberale logica niet de anciënniteit maar de productiviteit het loonniveau bepalen. Ze geven toe dat die anciënniteitskoppeling vastligt in cao’s. Geen probleem, zeggen ze. Aanpassen die cao’s!

Anciënniteitsbarema’s druisen volgens de Open VLD’ers eigenlijk in tegen het principe van niet-discriminatie. Die anciënniteitsbarema’s zijn dan wel geen leeftijdsbarema’s meer, maar ze beantwoorden niet aan het principe van een legitiem doel en zouden dus eigenlijk discriminerend zijn. Een wat snelle beoordeling die door geen enkele juridische procedure is bewezen.
Maar het duo Rutten / De Clercq gaat verder. De lonen zouden moeten zijn afgestemd op de financiële behoeften van werknemers en die zijn voor een 35-jarige anders – hoger bedoelen ze – dan voor 55-jarigen. En dus moet de loonopbouw daarmee rekening houden. Nergens stellen ze echter voor om de jongerenlonen te verhogen. Logische consequentie: de lonen bij hogere anciënniteit moeten zakken.

Zeven jaar

De twee pleiten zogezegd niet voor een vermindering. Wel stellen ze voor om de lonen niet langer te laten stijgen na een maximale anciënniteit van zeven jaar. Let wel, het gaat niet over de sector- of bedrijfsanciënniteit, maar over de functie-anciënniteit. Een kassier(ster), boekhouder, verple(e)g(st)er… heeft in die logica zijn of haar maximale loon bereikt na zeven jaar. Loonsverhogingen kunnen daarna nog alleen het gevolg zijn van functiewijzigingen of productiviteit. Loonsverhoging bij cao’s zijn momenteel overigens onmogelijk. Wie kan beweren dat dit voorstel niet bedoeld is om de lonen van werknemers met een hogere anciënniteit dan zeven jaar te verlagen?

Onze na-vakantie-verwondering werd nog groter toen Groen op exact dezelfde golflengte bleek te zitten. Er zou nog slechts rekening worden gehouden met een maximumanciënniteit van tien jaar. Volgens Groen zou het zo mogelijk moeten worden jongeren meer te laten verdienen via een ‘loonbonus’. Wat daarvan het statuut is, is niet duidelijk, maar we begrijpen dat het geen gewoon loon is.
Zo wordt nog maar eens geprutst aan het loonoverleg en aan de reële inkomens van werknemers. Laat het dus ondubbelzinnig duidelijk zijn voor alle bedienden: Open VLD – de voorzitster heeft gesproken! – wil uw loon na zeven jaar prestaties blokkeren, tenzij u productiever bent geworden. Groen legt die lat op tien jaar. Zijn loonafspraken en cao’s dan niet meer van tel?

Dit alles wordt verantwoord met de redenering dat werknemers zo langer aan het werk zullen kunnen blijven. Langer werken tegen een lager loon dan nu. Mogen we dat bij de verkiezingen van 2014 nog even onder de aandacht brengen?

Schietschijf

Werknemers zijn inmiddels de favoriete schietschijf van sociaal-economisch rechts. Volgens Karel Van Eetvelt van Unizo is elke zieke werknemer een potentiële bedrieger. Volgens Jan De Nul van het gelijknamige baggerbedrijf is dit land een verzameling van luiaards. En volgens het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen leven werklozen zalig in ‘een eeuwigdurend comfortabel vangnet’.
De goeroe van Randstad, Jan Denys, vindt het volstrekt verkeerd om de minimumlonen op te trekken. Volgens hem is het beter om na te gaan of jongeren zonder diploma secundair onderwijs nog uitkeringen kunnen krijgen. Mini-jobs en minilonen zijn volgens het VBO de opstap naar werk. En twee andere liberalen, Daems en Lijnen, willen flexi-jobs.

En zo gaat het maar door. Elke dwaasheid haalt vlotjes de pers. Met de ijver en kracht ons eigen zal de LBC-NVK  ook in het komende werkjaar staan en gaan waar het nodig is. De bescherming van werknemers blijft onze prioritaire opdracht.


 

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK

 

 

vrijdag 23 augustus 2013

Comfortabele hangmat?


Volgens Christine Mattheeuws, voorzitster van het Nationaal Syndicaat der Zelfstandigen, kan 'je als werkloze genieten van een eeuwigdurend en comfortabel vangnet'. Zij vraagt zich af hoe lang we dit gaan blijven tolereren.

Daarmee doet mevrouw Mattheeuws aan een sfeerschepping die vanuit middenstandsorganisaties blijkbaar de mantra van hun opdracht is. Volgens Unizo zijn de zieken en gehandicapten de schuldigen van alles wat misgaat, volgens het NSZ zijn het de werklozen. In meer beleefde termen dan Jan De Nul van het gelijknamige baggerbedrijf, die dit land als een verzameling luiaards bestempelt, spelen ze stokebrand. Het beeld dat uit de beamers en presentaties van deze organisaties spat, is dat van werknemers die niet lang genoeg willen werken en uitkeringstrekkers die profiteren.

Even wat informatie over die comfortabele eeuwige hangmat waarnaar verwezen wordt. Tussen 2007 en het tweede kwartaal van 2013 is het aandeel van de langdurig werklozen (meer dan twee jaar) met bijna 20 % gedaald. Dus in die fameuze hangmat is het al flink minder druk, zelfs in crisisperiode. Het comfortbedrag dat aan die hangmatverblijvers wordt betaald, bedraagt voor een gezinshoofd na verloop van tijd 1.112,54 euro, voor een alleenstaande 934,44 ? en voor een samenwonende 700,44 euro. Kan mevrouw Mattheeuws even narekenen wat ze aan fraai, uitbundig en comfortabel leven met een gelijkaardig inkomen zou leiden?

Ferre Wyckmans