Afstand nemen en afstand houden

Langdurige werkloosheid is voor de vakbonden een stabiele bron van inkomsten en wie wil daar nu aan verzaken?, zo beweerde N-VA-kopstuk Siegfried Bracke. Volgens hem zijn de vakbonden dus helemaal niet geïnteresseerd in meer jobs of tewerkstelling. Integendeel, het zou hen erom te doen zijn om zoveel mogelijk mensen in de werkloosheid te houden. Immers, zo kunnen ze aan die werklozen ook werklozensteun uitkeren. Want daar verdienen de vakbonden extra aan. Tot twee keer toe zelfs: meer leden die lidgeld betalen en om die uitbetalingsopdracht te verrichten worden de vakbonden rijkelijk betaald. Zo luidt de met geen enkel cijfer beargumenteerde of onderbouwde redenering.

Het zijn verkiezingen en een slag meer boven, op of liefst zo laag mogelijk onder de gordel… het hoort, volgens een bepaalde manier van politiek bedrijven, bij het democratische spel. En als het niet richting de tegenstrever is (andere partijen) dan is het extra inhakken op werkenden, werklozen én de organisaties die hen vertegenwoordigen nog altijd een optie.
Verkiezingen zijn een democratisch hoogtepunt in een rechtstaat, de vrije meningsuiting gedijt uitgerekend het beste in democratische omgevingen. Het veronderstelt uiteraard allemaal toch een beetje juistheid in de boodschappen én als het even wil meezitten ook nog wat stijl. Niet dus volgens Bracke, die overigens op geen moment werd tegengesproken of genuanceerd door één van de N-VA-kopstukken.

De vakbonden in ons land vertegenwoordigen zowat 2/3 van de werknemers. Zo’n 80 procent van de werklozen is aangesloten bij een vakbond, terwijl het hen financieel niets opbrengt om hun werkloosheidsuitkering via die bonden uitbetaald te krijgen… Integendeel, bij de Hulpkas voor Werkloosheid worden ze gratis bediend. Bij de vakbond betalen ze voor dezelfde werkloosheidsuitkering een maandelijkse ledenbijdrage, waarschijnlijk omdat de service hen dat waard is. 66 procent actieven aangesloten, 80 procent werklozen aangesloten… dat zijn cijfers die het veelvoud zijn van wat zelfs de meest optimistische peilingen voor de N-VA in petto hebben. En wij hebben het dan over federale cijfers !

Nog wat over cijfers. De boekhouding van de vakbonden rond de uitbetaling van de werkloosheidsuitkeringen wordt gecontroleerd door de overheid; we zouden het ook niet anders willen. De vergoeding die de overheid, en dus de burger, betaalt is lager dan de reële kosten om deze verrichtingen te realiseren en er is daar de voorbije jaren nog op beknibbeld. En die vergoeding is per dossier lager dan wat aan de Hulpkas voor Werkloosheid wordt “betaald”.

De redenering die Bracke en Co hanteren is dus niet gebaseerd op cijfers, noch op analyses. Ze heeft wel alles te maken met een gratuite aanval op de werknemers én werklozen én hun legitieme vertegenwoordigers. Deze idee is zo pervers als ze ‘klein’ is en ent zich op de gedachtegang dat er hopelijk en waarschijnlijk toch iets blijft hangen als je maar geruchten verspreidt. Het sfeertje waarin vakbonden als halve dieven en hele fraudeurs worden afgeschilderd, zoals dat ook al voor leefloners en werklozen werd betoogd.
Sociale fraude overklast in alles de N-VA-beoordeling, over fiscale fraude hoor je hen nooit.

Wel, wat ons betreft zal die belasterende commentaar ook ‘blijven hangen’. En we hopen dat ook de andere partijen deze boodschap niet vergeten. Samen beleid maken met een partij die zo over vakbonden denkt kan alleen als daar op de meest formele manier afstand wordt van genomen en wordt gehouden. Zwijgen is namelijk instemmen en toedekken.

 

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK

 

Ja, er moet gekozen worden!

Met de verkiezingen in zicht loopt een mens wel eens het risico om door het bos de bomen niet meer te zien. Partijen die jaren met elkaar een regering vormden en gezamenlijke beleidskeuzes maakten en verdedigden worden met de blik op 25 mei tegenstrevers en schamen er zich niet voor om elkaar voor bedrieger en leugenaar par excellence uit te maken.

De verkiezingen worden voorgesteld als een duel tussen de N-VA en de PS. Een voorstelling van zaken die electoraal gewoon niet klopt. In Wallonië kan je niet ‘kiezen’ voor de N-VA en de PS zal in Vlaanderen geen stem halen omdat er niet voor PS-lijsten kan worden gekozen. Met die foute voorstelling van de keuzes wordt eigenlijk gewoon een lachertje gemaakt van het verkiezingsmodel tout court. Hoe lastig wordt het dus om als kiezer de boel ernstig te nemen als bij de start al de kiezers zelf al niet au sérieux worden genomen.

Verkiezingen en vage beloftes en verkeerde verrekeningen, het allitereert tegen de sterren op. Natuurlijk gaan verkiezingen over keuzes. Partijprogramma’s verraden vaak die partijpolitieke keuzes, al is er toch wel enige expertise nodig om te begrijpen wat nu echt bedoeld wordt. Met name als het gaat over het tussen de regels lezen – want vaak liggen daar de echte keuze, verschillen en nuances verborgen – zou wat extra hulp vaak aangewezen zijn.

Stemrecht niet verkwanselen

De werknemersbeweging heeft aan de wieg gestaan van het algemeen stemrecht, een mensen- en werknemersrecht dat er niet vanzelf gekomen is. We hebben er dus alle belang bij dat dit stemrecht niet verkwanseld wordt als een vervelende inbreuk op een vrije zondagvoormiddag. Een oproep dus om niet te dollen met dat recht, bij ons een stemplicht, en te gaan voor echte keuzes.

Het mag niet verwonderen dat wij als werknemersorganisatie, als vakbond met een missie, kiezen voor partijen die werknemersrechten, van actieven en niet actieven, voorop zetten. Partijen die kiezen om het sociaal overleg (opnieuw) zijn kansen te geven en dus vakbonden niet beschouwen als een hindernis in het sociaaleconomische gebeuren, maar als de meest legitieme vertegenwoordigers van de werknemers. We kiezen dus ook voor een sociale zekerheid die is wat haar naam zegt: een systeem dat sociaal is en zekerheid geeft. Onze keuze is gericht op een maatschappij waar solidariteit zwaarder weegt dan de ieder-voor-zich-idee.

Kwalijke voorstellen

Afgemeten aan deze criteria zijn we meer dan ongerust over voorstellen allerhande die geformuleerd worden. Of het nu gaat om het inperken van het overleg (N-VA) tot sectorafspraken of bedrijfscao’s (Open VLD), het inperken van de mogelijkheden van de vakbonden (Open VLD en N-VA), meer activering (N-VA, CD&V, Open VLD), werkcheques voor jongeren in plaats van volwaardig loon (sp.a), een afgebouwde index (Vlaams Belang, Open VLD en N-VA en CD&V). Telkens opnieuw moeten we vaststellen dat er met werknemersrechten gesold wordt. De competitiviteit en de lastenverlagingen voor bedrijven bepalen volgens ons te sterk het economisch programma, waar het sociale achterwege blijft. In Ons Recht van april (te bekijken op onze site www.lbc-nvk.be) vergeleken we zo een aantal partijkeuzes met de ACV-standpunten. In deze editie vindt u het vervolg. Aan u om die syndicale toets op 25 mei kracht bij te zetten.

Ferre Wyckmans

Algemeen Secretaris