Leugens en provocaties - Standpunt Ferre Wyckmans in Ons Recht

Het zou de titel kunnen zijn van een toneelstuk van Anton Tsjechov of een film van Woody Allen. De woorden lijken ons gepast voor de regeerverklaring van de regering-Di Rupo. Het is een welbewuste beoordeling die we maken. Een zware uitspraak, maar we doen er géén woord vanaf.

‘Leugens’ omdat voor, tijdens en na de publicatie van de regeerverklaring beweerd werd dat er een eerlijke verdeling van de lasten zou komen. Dat de sterkste schouders de zwaarste lasten zouden dragen en dat er, godbetert, niet geraakt zou worden aan de rechten van werknemers met tijdkrediet, bruggepensioneerden of werklozen. Maar het tegendeel is waar.
Er heerst een geforceerde algemene blijdschap omdat we eindelijk een regering hebben. Maar neem eens een kijkje op de website www.degevolgen.be, speciaal ontwikkeld door het ACV. Wie de teksten daar leest, merkt pijnlijk duidelijk wat er door het nieuwe regeerakkoord écht verandert. Er wordt ‘contractbreuk’ gepleegd. Toegekende rechten en aangegane engagementen worden teruggeschroefd. Ook al zullen er misschien toch nog ‘overgangsmaatregelen’ worden getroffen.
De pensioenrechten zullen verminderen voor bruggepensioneerden die al met brugpensioen zijn. De uitkeringen voor schoolverlaters zullen zakken. Werklozen, niet alleen nieuwe, zullen over het algemeen lagere uitkeringen krijgen. Werklozen tussen 50 en 55 jaar zullen regelrecht op hun werkloosheidsuitkeringen moeten inboeten. Ambtenaren zullen op hun pensioenen en hun pensioenrechten inleveren. Wie beweert dat dit niet klopt, liegt gewoon.

Contractbreuk

Na de werknemersbetoging van 2 december 2011, waaraan 80.000 leden van de vakbonden deelnamen, kondigde de regering sociaal overleg aan. Maar die belofte werd 14 dagen later gewoon gebroken. Wordt contractbreuk het handelsmerk van de nieuwe regering?
Maar ook provoceren kunnen ze in de nieuwe bewindsploeg. De kersverse minister van Pensioenen, Vincent Van Quickenborne, verklaarde dat zijn pensioenplannen nog voor Kerstmis door de parlementaire commissies en beheerscomités zouden worden geloodst. In plaats van te overleggen wil ‘Quickie’ gewoon ‘iedereen overtuigen’.
Langer werken en de pensioenen verminderen voor wie niet lang genoeg werkt, zo luidt de boodschap. Uitgerekend in ons land, waar de pensioenen al betrekkelijk laag zijn.
De inlevering op de pensioenen zal worden goedgekeurd door parlementairen die al na twintig jaar loopbaan en vanaf 52-jarige leeftijd recht hebben op een volledig pensioen. Een pensioen dat zomaar eventjes 75 procent van een parlementaire wedde bedraagt. Zoiets heet provocatie.

‘Nog te soft’

De superprovocateurs zitten niet alleen in de regering. De N-VA blijft verkondigen dat alle aangekondigde saneringen in de pensioenen, de brugpensioenen en de werkloosheidsuitkeringen een goed begin zijn maar nog niet ver genoeg gaan. Het is allemaal ‘te soft’. Niet aan de index raken vinden ze bij de N-VA ook veel te zacht.
Naarmate arbeiders, bedienden, kaderleden en ambtenaren beter worden geïnformeerd over de échte gevolgen van de keuzes van de nieuwe regering, wordt het voor hen veel duidelijker dat de bewindsploeg absoluut verkeerde beslissingen neemt. Eigenlijk maakt de nieuwe regering de vakbonden sterker zonder het te beseffen. Van Quickenborne verdient ondertussen wellicht al de titel van ‘onze beste ledenwerver’. Al zitten Bart De Wever & Co hem wel op de hielen.

Lachertje

De solidariteit moet niet komen van wie niets of weinig heeft, maar van wie veel heeft en weinig geeft. Zelfs het blad Trends komt tot de vaststelling dat de Belgische vennootschapsbelasting eigenlijk een lachertje is. De sterkste schouders van de grote vermogens worden ontlast in plaats van belast.
Naast het alibi van de solidariteit is er ook nog dit ‘argument’: “Het moet van Europa!”. Alsof de Europese maatregelen genomen worden zonder dat er één Belgische politicus bij betrokken is. De Europese voorzitter is Herman Van Rompuy. En de Europese Commissaris voor Handel is Karel De Gucht. Alle beslissingen in de Europese Raad worden eenparig genomen, dus ook met de goedkeuring van de Belgische ministeriële vertegenwoordigers.
Leugens, provocaties… en onrechtvaardigheid.
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK

Arco… een te leren les

De Arco-vennootschappen hebben een meer dan flinke klap gekregen nadat het met Dexia de foute kant uitging. Dexia Bank België werd via een staatstussenkomst gered en kan hopelijk zijn bankactiviteiten verder zetten. Wat overblijft is een restgroep met lage boekhoudwaarde en weinig zicht op winstgevende activiteiten.
De groep Arco was van oorsprong (1930) de hoofdspeler in de coöperatieve spaarbank BAC (Belgische Arbeiderscoöperatie). Dat werd later de BACOB die in 1999 opging in de Artesia Banking Cooperation, die op zijn beurt in 2001deel ging uitmaken van de Frans-Belgische Dexia Groep.
10 jaar later kan de vraag gesteld worden of die Europese schaalvergroting de beste keuze was. Gelijk of ongelijk wordt altijd achteraf vastgesteld. Feit is dat de grotere structuur en de internationalisering de groep ook gevoeliger maakte voor crises. Eerst tijdens de wereldwijde bankencrisis in 2008. Ook toen moesten de overheden en de grote aandeelhouders, waaronder Arco, Dexia redden. De euro- en schuldencrisis van 2011 heeft de zaak helemaal geen goed gedaan.
Het ACW, het ACV en een aantal centrales van het ACV, waaronder sinds 1999 ook LBC-NVK, hebben via Arcofin een deel van hun middelen belegd. Die inbreng heeft onze financiële situatie geen windeieren heeft gelegd. Maar we hebben ook moeten vaststellen dat het redelijk snel de minder florissante kant kan uitgaan. We zullen na de vereffening van Arcofin in onze balans een zwaar verlies moeten incasseren, hoe voorzichtig we ook met de financiële middelen om pogen te gaan. Aan de gevolgen zullen keuzes en prioriteiten verbonden zijn, maar we zitten niet op onze knieën. Dat niemand van onze tegenstrevers zich daarin enige illusie maakt.
Meer nog dan in het verleden zullen we het reilen en zeilen, maar vooral ook het dramatisch falen van een bepaalde financiële politiek op de voet blijven volgen en trachten te remediëren. En ja, we zullen lessen trekken. Een voldoende grote reserve is nodig om onvoorziene problemen de baas te kunnen niet bij de eerste windstoot omver te worden geblazen. Maar we moeten ook een verantwoord en verantwoordelijk financieel beleid voeren.
Nog iets over de particuliere coöperanten. Al in 2008 werd wettelijk vastgelegd dat zij in geval van problemen als spaarders zouden behandeld worden – met dus een staatswaarborg. De gespeelde en geforceerde verontwaardiging van beleggersverenigingen dat zij zouden gediscrimineerd zijn is merkwaardig. De particuliere coöperanten bij Arco zijn groot in aantal (meer dan 700.000), maar ieders ‘inleg’ is redelijk beperkt. Deze aandelen nu gelijk stellen met beursgenoteerd, speculatief risicokapitaal, is een bewust foute voorstelling van de feiten. Voor meer info zie www.groeparco.be. Het is niet fijn dat we nu in deze situatie zijn terechtgekomen. Het Dexiaverhaal maakt onze overtuiging nog sterker dat de bankwereld een loepzuiver en fors controlesysteem krijgt. Het kan zo inderdaad niet verder.


Asociaal beleid

Op het moment dat we dit schrijven hebben de liberale partijen geoordeeld dat de besparingen in de sociale sector onvoldoende zijn en willen ze geen verder overleg zonder dat hun eisen stante pede worden gerealiseerd. Verhoging van belastingen voor grote vermogens, taksen op financiële speculaties, vermindering van de notionele intrestaftrek, ingrepen in een juistere inning van belastingen bij vennootschappen, aanpak van tantièmes…het staat allemaal in het lijstje van de diepblauwe “onaanvaardbaarheden”. Maar tegelijkertijd moet de index worden ‘hervormd’, moeten de wachtuitkeringen voor schoolverlaters worden afgeschaft, moet het brugpensioen eigenlijk onmogelijk worden, moeten de werkloosheidsuitkeringen naar omlaag en in de tijd beperkt worden. Want dit moet allemaal van Europa, alsof ze niet zelf in het Europees Parlement deze blauwdruk hebben helpen schrijven. De N-VA oordeelt dat dit inderdaad allemaal moet en liefst heel snel, en als het voor de Belgische werklozen niet kan dan toch voor de Vlaamse werklozen. Alleen wie al of nog werkt verdient steun. Alle anderen staan niet in het politiek vizier.
Het moet gezegd dat ook de andere Vlaamse onderhandelaars (CD&V en sp.a) blijkbaar bereid zijn om redelijk ver in het besparingsgelid te lopen. Wij, die pleiten voor behoud van verworven rechten en bescherming van de zwaksten (werknemers én uitkeringstrekkers) worden gekapitteld als oerconservatief. De besparingsdrift mist ondertussen elke ernstige sociale toets. Geen werkgever of kapitaalbezitter die iets in de weg wordt gelegd. Integendeel, zij worden in het belang van de economische groei gepamperd. Ondertussen neemt de verarming zienderogen toe, in Wallonië, in Brussel en in Vlaanderen. Geen haan die ernaar kraait, geen leeuw die erover brult. De onderhandelaars dreigen wantrouwen te oogsten omdat het vertrouwen van de werknemers niet beoogd wordt.

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris

2 dec. Manifestatie Brussel: Neen aan wilde besparingen

Tussen de 50 en 80.0000 vakbondsafgevaardigden, -leden en symphatisanten kwamen vandaag op straat om te protesteren tegen de besparingsplannen van de regering. De besparingen van de regering Di Rupo raken vooral de werknemers, de gepensioneerden, de werklozen en de jongeren en te weinig de vermogenden en de grote bedrijven.

Bekijk de foto's op Picasa: reportage 1
reportage 2