Volgens Christine Mattheeuws, voorzitster van het Nationaal
Syndicaat der Zelfstandigen, kan 'je als werkloze genieten van een eeuwigdurend
en comfortabel vangnet'. Zij vraagt zich af hoe lang we dit gaan blijven
tolereren.
Daarmee doet mevrouw Mattheeuws aan een sfeerschepping die
vanuit middenstandsorganisaties blijkbaar de mantra van hun opdracht is.
Volgens Unizo zijn de zieken en gehandicapten de schuldigen van alles wat
misgaat, volgens het NSZ zijn het de werklozen. In meer beleefde termen dan Jan
De Nul van het gelijknamige baggerbedrijf, die dit land als een verzameling
luiaards bestempelt, spelen ze stokebrand. Het beeld dat uit de beamers en
presentaties van deze organisaties spat, is dat van werknemers die niet lang
genoeg willen werken en uitkeringstrekkers die profiteren.
Even wat informatie over die comfortabele eeuwige hangmat
waarnaar verwezen wordt. Tussen 2007 en het tweede kwartaal van 2013 is het
aandeel van de langdurig werklozen (meer dan twee jaar) met bijna 20 % gedaald.
Dus in die fameuze hangmat is het al flink minder druk, zelfs in crisisperiode.
Het comfortbedrag dat aan die hangmatverblijvers wordt betaald, bedraagt voor
een gezinshoofd na verloop van tijd 1.112,54 euro, voor een alleenstaande
934,44 ? en voor een samenwonende 700,44 euro. Kan mevrouw Mattheeuws even
narekenen wat ze aan fraai, uitbundig en comfortabel leven met een gelijkaardig
inkomen zou leiden?
Ferre Wyckmans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten