Het kan anders, het moet beter ... Standpunt Ferre Wyckmans in Ons Recht

Bij de wissel van Oud naar Nieuw willen we allemaal met hoop op een voorspoedig komend jaar die nabije toekomst positief tegemoet zien. Jaarwissels zijn alleen al om die reden goed. Ze geven ons de kans om wat oud en minder oké was even achter ons te laten en de fortuinlijke blik vooruit te richten. Perspectief op beter… het is het begin van beter. Wij wensen het u allen op alle mogelijke niveaus en in zoveel mogelijk omstandigheden van harte toe.

Optimisme wordt soms wel eens een plicht genoemd. Nu kan optimisme ook natuurlijk wat overdreven zijn. Tegen beter weten in alles toch door de meest rooskleurige bril blijven bekijken of beoordelen neigt dan naar naïviteit. En als foute zaken heel bewust toch worden goedgepraat is de leugen eigenlijk niet ver af. Daaraan moest ik denken toen ik zo net voor het jaareinde twee uitspraken hoorde of las.

 

Kapitalisme

 

Volgens Open-VLD voorzitster Gwendolyn Rutten heeft het kapitalistisch systeem door zijn omgang met de crisis het bewijs geleverd ‘het beste systeem te zijn dat denkbaar is’. Rutten vergeet dat precies de essentie van een deel van het kapitalistisch systeem, namelijk het eenzijdig gericht zijn op winstmaximalisatie, de crisis veroorzaakt heeft. Regeert hier de goedgelovigheid of de fictie?

Caroline Ven, de topvrouw van het ondernemersplatform VKW, formuleerde het eerder in 2013 zo mogelijk nog spitanter. Zij sloot het jaar af door opnieuw haar geliefde stelling uit de kast te halen: dankzij het kapitalisme heeft iedereen op een gelijkwaardige manier toegang tot het verwerven van rijkdom en welvaart; en als dat niet het geval is, heeft de overheid tekort geschoten. Kortom: niet het kapitalisme zit fout, maar de overheid die te weinig remedieert. Mogen we dit als een pertinente uitnodiging beschouwen om het geld te halen waar het zit en zo de rijkdom en welvaart beter te verdelen?

Meteen zijn we, voor zover nog nodig, weer gealarmeerd als het gaat over rechtvaardigheid gaat en de vraag hoe daar werk van te maken. ‘Anders en beter’ is ook onze doelstelling voor 2014. Een economie zonder spelregels en bijsturingen leidt niet, en al helemaal niet automatisch, tot een rechtvaardige verdeling. Niet van inkomens, niet van rijkdom, niet van kansen en niet van welvaart. Omgekeerd: ook de armoede wordt erg ongelijk verdeeld. Hebzucht mag dan des mensen zijn, onevenwicht in welke verdeling dan ook is zeer eigen aan economische vrijbuiterij. Het blijft onbegrijpelijk en onverdraaglijk dat de politieke ijver om daar dan paal en perk aan te stellen zover wegblijft.

 

Vermogensbelasting

 

Het ACV-plan voor een belasting op grote vermogens zullen we als LBC-NVK met meer ijver dan ooit en overal te berde brengen. En dat zal nodig zijn omdat het een perfect en geloofwaardig alternatief is om centen te vinden waarmee je een sociaal beleid, inclusief loonkostenverlaging, kan financieren. Zo worden financiële middelen gehaald bij diegenen die bij loonblokkeringen worden ontzien en die tegelijkertijd ook ontsnappen aan belastingen die zo zwaar wegen op inkomsten uit arbeid.

Dat plan is even eenvoudig als gerechtvaardigd. Vermogens boven de 1 miljoen euro, de eigendom van de eigen woonst  niet meegeteld, betalen één procent (!) belasting op hun vermogen en de staat incasseert zes miljard euro. Veel geld? Inderdaad, maar nog minder dan wat enkele honderden bedrijven nu opstrijken dankzij de notionele intrestaftrek.

Ook hier blijkt de ambitie ver weg. Toen minister van Financiën Koen Geens zijn fiscale maatregelen voor obligaties voorstelde en de belastingvrijstelling wilde koppelen aan de  voorwaarde om spaargelden bekend te maken, reageerde mevrouw Rutten extreem afwijzend: dat zou de aanzet zijn voor een vermogenskadaster en dus een vermogensbelasting. “Nooit, over ons lijk, daar wordt niet aan geraakt”, zo klonk het.

 

Kramp

 

De immer fiscaal behoudsgezinde voorzitter van het Nationaal Syndicaat van Zelfstandigen, Christine Mattheeuws, schoot ook in een kramp: “We kunnen al raden wat de tweede stap zal zijn. De fiscus zal iedereen die niet spontaan gegevens wil overmaken aan een grondige controle onderwerpen. Op den duur zijn we niet ver meer van een vermogensbelasting, wat voor alle duidelijkheid voor ons absoluut geen optie is.” Bij het NSZ is onduidelijkheid ook geen optie. Toch al iets.

Maar de roep om fiscale rechtvaardigheid lijkt veld te winnen in de maatschappij. Voor ons mag het gerust een hoofdthema worden bij de verkiezingen van 25 mei. Zo zal het gaan over wat er écht toe doet. Rechtvaardigheid is een groot en verdedigbaar goed. Ook de fiscaliteit moet op dat punt evolueren. Het komt niet vanzelf, overheidsoptreden is dus nodig. Voor ons is de keuze duidelijk.

Een fijn, maar ook strijdbaar Nieuw Jaar toegewenst!

 

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris

 

 

 

De verkiezingen zijn begonnen -Standpunt van Ferre Wyckmans in Ons Recht

De lonen van de jongeren moeten naar omhoog. Want wie jong is en nog aan het begin van zijn loopbaan staat heeft wanneer het gezin uitbreidt of gesetteld raakt meer centen nodig dan wie ouder en uit de kinderen is en al gesetteld is. Dat is geen ‘quote’ van de jongerenafdeling van deze of gene politieke partij, al zou die redenering daar perfect op applaus worden onthaald. Neen, het is de stelling waarmee onze federale minister van Werk, Monica De Coninck – uiteraard – de pers haalde.

Minister De Coninck is niet de eerste die deze voor jongeren aanlokkelijke redenering verwoordt. Het probleem van zulke betogen is dat het een typisch voorbeeld is van alleen ‘a’ zeggen en over ‘b’ zwijgen. Het a-verhaal, beperkt tot de hogere lonen voor jongeren, is niet te schrijven zonder de b-alinea, namelijk dat er dan aan de lonen van de ouderen zal worden geraakt. Want het gaat over ‘meer’ bij het begin en ‘minder’ aan het einde. Hoeveel meer en dus hoeveel minder, dat wordt er nooit bij verteld.
Zogenaamd welmenende humanresourcesmanagers vinden het een fraai voorstel waarop voort te borduren valt. Ja, hoe dan. Zullen we de barema’s – die al een tijdje geen leeftijds- maar anciënniteitsbarema’s zijn – helemaal omgooien of weggooien ondanks het feit dat ze bij cao werden afgesproken? Of zullen alleen de jongerenlonen nu plots worden verhoogd?

Geen misverstand

Laat er géén misverstand over bestaan. Uiteraard is de vakbond voorstander van betere lonen voor jongeren. Maar van de afgesproken van lonen op basis van rechten en anciënniteit wordt wel afgebleven. En de vraag is dus of dat ook de keuzes zijn waarvoor wordt gepleit. De vakbond heeft een donkerbruin vermoeden dat werkgevers ergens anders op uit zijn. Alle dagen opnieuw wordt het refrein van de te verlagen loonkosten in alle toonaarden gezongen. En nu zouden plots hogere lonen voor jongeren hier perfect mee te verzoenen zijn?

Even naar de werkelijkheid kijken, te beginnen bij de jongerenwerkloosheid. In Vlaanderen, in België en in heel Europa is de jongerenwerkloosheid een gigantisch probleem en het is nog absoluut niet onder controle. Loon is er pas als er werk is. In Europa bedraagt de jongerenwerkloosheid nu om en bij de 25 procent, met uitschieters in Spanje en Griekenland waar de helft of meer van de jongeren onder de 25 geen job heeft. Vorming en opleiding – of het gebrek eraan – zijn niet zelden bepalende factoren.
Maar ook bij ons is de jongerenwerkloosheid bij hoger geschoolden opnieuw een fenomeen dat opdaagt. Geen gebrek aan scholing? Dan is het wel het gebrek aan ervaring. Of de loonkosten.

Verkiezingskoorts

Niet mijn inschattingen, wel vaststellingen die we telkens opnieuw moeten maken. Hoe kan je dan het fraai ogende en heerlijk klinkende idee van hogere lonen voor jongeren – en lagere voor ouderen –als beleidsvisie proclameren?  Ik vrees dat we hier met een opstoot van verkiezingskoorts zitten.

Die verkiezingsmodus zal in de komende periode een groot deel van de politieke actualiteit bepalen. Er zal naar de mond worden gepraat van kiezers dat het een lieve lust is, er zal met wetenschappelijke en amateuristische studies en enquêtes worden gezwaaid tot we er moe van zijn. Het zal kortom weer weerwerk vragen om beloftes en realiteit van elkaar te kunnen onderscheiden.
Dat zal niet beletten dat wij inderdaad onze visies, verzuchtingen en voorstellen zullen aankaarten. Voor ons geen redeneringen die steunen op eenzijdige aspiraties over staatkundige kronkels eerst, geen redeneringen waarbij de economie de motor van alle vooruitgang wordt genoemd en geen maatschappijkeuze waarbij alles vertrekt van de individuele verantwoordelijkheid of mogelijkheden. Die laatste zijn immers, zoals zoveel, erg ongelijk verdeeld.
Een rechtvaardige herverdeling van middelen en mogelijkheden. Het zal onze toetssteen van elk voorstel of plan zijn en blijven. De electorale opsmuk van sommige voorstellen zullen we met deskundige demaquillage tot de werkelijkheid terugbrengen. U leest er de komende maanden meer over.

 

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK