De lonen van de jongeren moeten naar omhoog. Want wie jong is en
nog aan het begin van zijn loopbaan staat heeft wanneer het gezin uitbreidt of
gesetteld raakt meer centen nodig dan wie ouder en uit de kinderen is en al
gesetteld is. Dat is geen ‘quote’ van de jongerenafdeling van deze of gene
politieke partij, al zou die redenering daar perfect op applaus worden
onthaald. Neen, het is de stelling waarmee onze federale minister van Werk,
Monica De Coninck – uiteraard – de pers haalde.Minister De Coninck is niet de eerste die deze voor jongeren aanlokkelijke redenering verwoordt. Het probleem van zulke betogen is dat het een typisch voorbeeld is van alleen ‘a’ zeggen en over ‘b’ zwijgen. Het a-verhaal, beperkt tot de hogere lonen voor jongeren, is niet te schrijven zonder de b-alinea, namelijk dat er dan aan de lonen van de ouderen zal worden geraakt. Want het gaat over ‘meer’ bij het begin en ‘minder’ aan het einde. Hoeveel meer en dus hoeveel minder, dat wordt er nooit bij verteld.
Zogenaamd welmenende humanresourcesmanagers vinden het een fraai voorstel waarop voort te borduren valt. Ja, hoe dan. Zullen we de barema’s – die al een tijdje geen leeftijds- maar anciënniteitsbarema’s zijn – helemaal omgooien of weggooien ondanks het feit dat ze bij cao werden afgesproken? Of zullen alleen de jongerenlonen nu plots worden verhoogd?
Geen misverstand
Laat er géén misverstand over bestaan. Uiteraard is de vakbond voorstander van betere lonen voor jongeren. Maar van de afgesproken van lonen op basis van rechten en anciënniteit wordt wel afgebleven. En de vraag is dus of dat ook de keuzes zijn waarvoor wordt gepleit. De vakbond heeft een donkerbruin vermoeden dat werkgevers ergens anders op uit zijn. Alle dagen opnieuw wordt het refrein van de te verlagen loonkosten in alle toonaarden gezongen. En nu zouden plots hogere lonen voor jongeren hier perfect mee te verzoenen zijn?
Even naar de werkelijkheid kijken, te beginnen bij de jongerenwerkloosheid. In Vlaanderen, in België en in heel Europa is de jongerenwerkloosheid een gigantisch probleem en het is nog absoluut niet onder controle. Loon is er pas als er werk is. In Europa bedraagt de jongerenwerkloosheid nu om en bij de 25 procent, met uitschieters in Spanje en Griekenland waar de helft of meer van de jongeren onder de 25 geen job heeft. Vorming en opleiding – of het gebrek eraan – zijn niet zelden bepalende factoren.
Maar ook bij ons is de jongerenwerkloosheid bij hoger geschoolden opnieuw een fenomeen dat opdaagt. Geen gebrek aan scholing? Dan is het wel het gebrek aan ervaring. Of de loonkosten.
Verkiezingskoorts
Niet mijn inschattingen, wel vaststellingen die we telkens opnieuw moeten maken. Hoe kan je dan het fraai ogende en heerlijk klinkende idee van hogere lonen voor jongeren – en lagere voor ouderen –als beleidsvisie proclameren? Ik vrees dat we hier met een opstoot van verkiezingskoorts zitten.
Die verkiezingsmodus zal in de komende periode een groot deel van de politieke actualiteit bepalen. Er zal naar de mond worden gepraat van kiezers dat het een lieve lust is, er zal met wetenschappelijke en amateuristische studies en enquêtes worden gezwaaid tot we er moe van zijn. Het zal kortom weer weerwerk vragen om beloftes en realiteit van elkaar te kunnen onderscheiden.
Dat zal niet beletten dat wij inderdaad onze visies, verzuchtingen en voorstellen zullen aankaarten. Voor ons geen redeneringen die steunen op eenzijdige aspiraties over staatkundige kronkels eerst, geen redeneringen waarbij de economie de motor van alle vooruitgang wordt genoemd en geen maatschappijkeuze waarbij alles vertrekt van de individuele verantwoordelijkheid of mogelijkheden. Die laatste zijn immers, zoals zoveel, erg ongelijk verdeeld.
Een rechtvaardige herverdeling van middelen en mogelijkheden. Het zal onze toetssteen van elk voorstel of plan zijn en blijven. De electorale opsmuk van sommige voorstellen zullen we met deskundige demaquillage tot de werkelijkheid terugbrengen. U leest er de komende maanden meer over.
Algemeen Secretaris LBC-NVK
Geen opmerkingen:
Een reactie posten