De Arco-vennootschappen hebben een meer dan flinke klap gekregen nadat het met Dexia de foute kant uitging. Dexia Bank België werd via een staatstussenkomst gered en kan hopelijk zijn bankactiviteiten verder zetten. Wat overblijft is een restgroep met lage boekhoudwaarde en weinig zicht op winstgevende activiteiten.
De groep Arco was van oorsprong (1930) de hoofdspeler in de coöperatieve spaarbank BAC (Belgische Arbeiderscoöperatie). Dat werd later de BACOB die in 1999 opging in de Artesia Banking Cooperation, die op zijn beurt in 2001deel ging uitmaken van de Frans-Belgische Dexia Groep.
10 jaar later kan de vraag gesteld worden of die Europese schaalvergroting de beste keuze was. Gelijk of ongelijk wordt altijd achteraf vastgesteld. Feit is dat de grotere structuur en de internationalisering de groep ook gevoeliger maakte voor crises. Eerst tijdens de wereldwijde bankencrisis in 2008. Ook toen moesten de overheden en de grote aandeelhouders, waaronder Arco, Dexia redden. De euro- en schuldencrisis van 2011 heeft de zaak helemaal geen goed gedaan.
Het ACW, het ACV en een aantal centrales van het ACV, waaronder sinds 1999 ook LBC-NVK, hebben via Arcofin een deel van hun middelen belegd. Die inbreng heeft onze financiële situatie geen windeieren heeft gelegd. Maar we hebben ook moeten vaststellen dat het redelijk snel de minder florissante kant kan uitgaan. We zullen na de vereffening van Arcofin in onze balans een zwaar verlies moeten incasseren, hoe voorzichtig we ook met de financiële middelen om pogen te gaan. Aan de gevolgen zullen keuzes en prioriteiten verbonden zijn, maar we zitten niet op onze knieën. Dat niemand van onze tegenstrevers zich daarin enige illusie maakt.
Meer nog dan in het verleden zullen we het reilen en zeilen, maar vooral ook het dramatisch falen van een bepaalde financiële politiek op de voet blijven volgen en trachten te remediëren. En ja, we zullen lessen trekken. Een voldoende grote reserve is nodig om onvoorziene problemen de baas te kunnen niet bij de eerste windstoot omver te worden geblazen. Maar we moeten ook een verantwoord en verantwoordelijk financieel beleid voeren.
Nog iets over de particuliere coöperanten. Al in 2008 werd wettelijk vastgelegd dat zij in geval van problemen als spaarders zouden behandeld worden – met dus een staatswaarborg. De gespeelde en geforceerde verontwaardiging van beleggersverenigingen dat zij zouden gediscrimineerd zijn is merkwaardig. De particuliere coöperanten bij Arco zijn groot in aantal (meer dan 700.000), maar ieders ‘inleg’ is redelijk beperkt. Deze aandelen nu gelijk stellen met beursgenoteerd, speculatief risicokapitaal, is een bewust foute voorstelling van de feiten. Voor meer info zie www.groeparco.be. Het is niet fijn dat we nu in deze situatie zijn terechtgekomen. Het Dexiaverhaal maakt onze overtuiging nog sterker dat de bankwereld een loepzuiver en fors controlesysteem krijgt. Het kan zo inderdaad niet verder.
Asociaal beleid
Op het moment dat we dit schrijven hebben de liberale partijen geoordeeld dat de besparingen in de sociale sector onvoldoende zijn en willen ze geen verder overleg zonder dat hun eisen stante pede worden gerealiseerd. Verhoging van belastingen voor grote vermogens, taksen op financiële speculaties, vermindering van de notionele intrestaftrek, ingrepen in een juistere inning van belastingen bij vennootschappen, aanpak van tantièmes…het staat allemaal in het lijstje van de diepblauwe “onaanvaardbaarheden”. Maar tegelijkertijd moet de index worden ‘hervormd’, moeten de wachtuitkeringen voor schoolverlaters worden afgeschaft, moet het brugpensioen eigenlijk onmogelijk worden, moeten de werkloosheidsuitkeringen naar omlaag en in de tijd beperkt worden. Want dit moet allemaal van Europa, alsof ze niet zelf in het Europees Parlement deze blauwdruk hebben helpen schrijven. De N-VA oordeelt dat dit inderdaad allemaal moet en liefst heel snel, en als het voor de Belgische werklozen niet kan dan toch voor de Vlaamse werklozen. Alleen wie al of nog werkt verdient steun. Alle anderen staan niet in het politiek vizier.
Het moet gezegd dat ook de andere Vlaamse onderhandelaars (CD&V en sp.a) blijkbaar bereid zijn om redelijk ver in het besparingsgelid te lopen. Wij, die pleiten voor behoud van verworven rechten en bescherming van de zwaksten (werknemers én uitkeringstrekkers) worden gekapitteld als oerconservatief. De besparingsdrift mist ondertussen elke ernstige sociale toets. Geen werkgever of kapitaalbezitter die iets in de weg wordt gelegd. Integendeel, zij worden in het belang van de economische groei gepamperd. Ondertussen neemt de verarming zienderogen toe, in Wallonië, in Brussel en in Vlaanderen. Geen haan die ernaar kraait, geen leeuw die erover brult. De onderhandelaars dreigen wantrouwen te oogsten omdat het vertrouwen van de werknemers niet beoogd wordt.
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten