Van Eetvelt en Libeer, het duo dat het op jou heeft gemunt

"Ik stel vast dat men – voor een stuk onder druk van de publieke opinie – niet durft door te besparen en dat is echt noodzakelijk om echt vooruit te geraken.” Dat verklaart Unizo-topman Karel Van Eetvelt. Naar eigen zeggen heeft Van Eetvelt wel begrip voor de onrust, maar "men moet niet overdrijven”. Bovendien “komt de kritiek vooral van de mensen die ons eigenlijk geleid hebben tot waar we vandaag staan en waardoor de ingrepen noodzakelijk zijn", zo vindt hij. De verwoede fietser Karel Van Eetvelt is duidelijk de trappers wat kwijt.

In Van Eetvelts ontaarde logica dragen dus de werknemers en de gezinnen, de werklozen, de bruggepensioneerden, de sociaal verzekerden, de bus- en treinreizigers, de studenten, de ouders met kinderen, de bejaarden, de onderwijzers en natuurlijk de vakbonden – kortom iedereen die zich nu durft te roeren – de schuld voor… ja, voor wat eigenlijk? Schuld voor het feit dat er multinationals zijn die amper belastingen betalen? Voor het feit dat er zo’n 8 miljard euro aan loonlastenverlagingen worden toegekend zonder dat er ook maar één engagement over jobcreatie of behoud van tewerkstelling tegenover staat? Schuld voor het feit dat vermogens aan elke bijdrage ontsnappen ?

Hoe meer er wordt bespaard en bezuinigd, hoe zwaarder de koopkracht van de gezinnen wordt aangetast, des te terechter én rechtvaardiger Van Eetvelt dat blijkbaar vindt. Of overdrijven we weeral? Meer btw, minder koopkracht, duurdere school-, energie en mobiliteitsrekeningen: het zal vooral worden gevoeld door de zelfstandige ondernemers waarvan Unizo beweert de woordvoerder te zijn. Zij zullen als eersten ondervinden dat gezinnen minder te besteden en te consumeren hebben en dus minder hun winkel of zaak zullen bezoeken.

Dat het vooral de gezinnen zijn die het gelag moeten betalen is volgens die andere werkgeversbons, Jo Libeer van Voka, overigens vooral ‘een gevoel’ dat niet klopt. Volgens hem is dit ‘pure perceptie’. Minder krijgen en meer moeten betalen is géén perceptie, géén gevoel, dat zijn feiten die met onbetwistbare cijfers kunnen worden aangetoond.

Van Eetvelt en Libeer pleiten er dus voor om sneller en nog straffer te raken aan onze koopkracht. Hoe ver van de realiteit kan je in je stoel wat zitten leuteren!

Ferre Wyckmans

Algemeen Secretaris LBC-NVK

 

 

 

 

Toespraak door Marijke Persoone op HART BOVEN HARD Beursschouwburg 22/09/14

Het was een boeiende Hart boven Hard-avond, op maandag 22 september in de Brusselse Beursschouwburg. Ik leerde interessante nieuwe mensen en organisaties kennen. Verbinding in diversiteit. Samen kracht opbouwen. Hier volgt mijn speech voor wie er niet bij was.
Ik ben blij dat ik hier vanavond als vakbondsvrouw het woord tot jullie mag richten. Er moet mij iets van het hart als syndicaliste en er moet mij iets van het hart als vrouw.
Eerst spreek ik vanuit mijn vakbondshart.
Wie wint en wie verliest met het Vlaamse beleid? Wie kan het ons beter vertellen dan minister-president Geert Bourgeois zelf?
Dít zegt hij in een interview met UNIZO, de vereniging van zelfstandige ondernemers: “Ik wil een regering leiden die iedereen hoop en perspectief biedt, in het bijzonder ondernemers… Wie het Vlaamse regeerakkoord leest, kan niet om de vele ambitieuze maatregelen heen waarmee we ondernemen in Vlaanderen weer aantrekkelijk willen maken en bedrijven opnieuw vertrouwen, hoop en perspectief willen bieden”. Dan noemt hij een hele rits ondernemingsvriendelijke maatregelen op en hij klopt zich op de borst: “ik ga er prat op dat we al onze extra maatregelen ter ondersteuning van ondernemers volledig financieren met middelen uit besparingen”.
En hij geeft een didactisch voorbeeld zodat de leden van UNIZO het goed zouden begrijpen: “We schaffen de gratis 100 kWh-regel op de elektriciteitsfactuur voor gezinnen af, want de kosten daarvan werden mee verhaald op zelfstandigen en KMO’s”. Alsof wij niet mee betalen voor allerlei voorzieningen waar bedrijven gebruik van maken.
 Donner des cadeaux aux entreprises et présenter la facture à la population, voilà le choix politique du gouvernement Flamand. Ceci n’est pas une interprétation des syndicats. C’est le ministre-président lui-même qui le dit.
Ce qui me dérange beaucoup, c’est que le gouvernement Flamand parle en notre nom. L’accord gouvernemental est rédigé en termes de ‘nous’ comme si nous étions tous d’accord.
Het Vlaamse regeerakkoord is opgesteld in de wij-vorm:
‘We moeten met z’n allen inspanningen leveren. We snoeien om te bloeien’.
Ik vraag het jullie:
Vinden jullie het OK dat kinderopvang duurder wordt?
Vinden jullie het OK dat kinderbijslag niet geïndexeerd wordt en dat de kinderbijslag voor grote gezinnen serieus vermindert?
Vinden jullie het OK dat het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs verhoogt?
Vinden jullie het OK dat de water- en energiefactuur de hoogte in gaat?
Vinden jullie het OK dat een busrit fors duurder wordt?
Vinden jullie het OK dat culturele en sociale activiteiten voor heel wat mensen onbetaalbaar worden?
Terwijl economen waarschuwen dat we ons kapot besparen blijven onze politici zweren bij een politiek van sociale afbraak.
Et en plus de l’austérité en Flandres il y a les mesures que nous prépare le gouvernement fédéral.
Est-ce que c’est normal qu’il va toucher aux pensions, aux salaires, aux services publics, aux chômeurs, à la sécurité sociale ?
Est-ce que c’est normal que le gouvernement fédéral n’a pas le courage de mettre en place un impôt sur les grosses fortunes?
Non, ce n’est pas normal, sachant que le nombre de millionnaires ne cesse d’augmenter, sachant que les 20% des plus riches possèdent 61% des fortunes.
Nee, dat is niet normaal als we weten dat een indexsprong een diefstal betekent van meer dan een jaarloon over je hele loopbaan.
De Vlaamse regering eist ‘zelfredzaamheid’ en resultaatsverbintenissen van werkzoekenden, van mensen in armoede, van mensen van vreemde origine. Maar de ondernemingen krijgen alles zo maar in de schoot, in de naïeve overtuiging dat die vele cadeaus jobs zullen opleveren. Terwijl we al 30 jaar zien dat dit recept niet werkt.
De gratis-politiek bestaat wél nog. Niet voor de gepensioneerden op de bus, niet voor de lezers in de bibliotheek, niet voor de jongeren op school maar wel voor de bedrijven en voor de superrijken.
Ik heb gezegd dat ik ook ongerust ben voor wat vrouwen te wachten staat.
Duurdere kinderopvang zal moeders met een laag loon doen beslissen om hun baan op te geven om zelf voor de kinderen te zorgen. Gevolg? Minder economische onafhankelijkheid, minder sociale rechten en minder kansen op een goede job eens ze terug op de arbeidsmarkt komen.
Tijdkrediet en zorgverlof zullen worden ingeperkt en zullen maar beperkt met gewerkte periodes worden gelijkgesteld voor de berekening van het pensioen. Vrouwen zullen dus ofwel langer moeten werken ofwel met een armoede-pensioentje tevreden moeten zijn.
En in het domein van zorg en welzijn promoot de nieuwe ‘slanke overheid’ de ‘zelfredzaamheid’ van de patiënt en de cliënt. Ze moeten hun eigen verzorging en begeleiding organiseren, samen met hun mantelzorgers. Wanneer ze echt professionele hulp nodig hebben krijgen ze een rugzakje met geld waarmee ze hulp kunnen inkopen.
Hier staat de deur open naar commercie in de zorg. Hier staat de deur open naar sociale afbraak voor het personeel in de zorg. Natuurlijk vinden we het prima dat mensen voor elkaar zorgen. Maar niet als ‘vermaatschappelijking’ van de zorg betekent besparen en overheidstaken afstoten.
En wie zal die zorgtaken opnemen? Vrouwen besteden nog altijd 13 uur per week meer aan huishoudelijke taken en zorgtaken dan mannen. De maatschappelijke kost van zorg en opvoeding dreigt dus weer meer op de schouders van vrouwen terecht te komen. Dat is niet samen vooruitgaan. Dat is samen achteruitgaan.
Vanavond zeggen we aan onze regeringen: De superrijken en de grote ondernemingen in de watten leggen en de rekening doorschuiven naar de gezinnen, naar de jongeren, naar de werkzoekenden, naar zorg, onderwijs en cultuur, dat doe je niet in onze naam! Pas en notre nom!
‘Zonder ondernemerschap is er geen waardecreatie’, zo klinkt het adagio van de Vlaamse regering.
Wij zeggen: zonder werknemers is er geen waardecreatie. Zonder cultuur, zonder openbare diensten, zonder sociaal engagement, zonder goed onderwijs, zorg en welzijn is er geen waardecreatie.
Wij willen een samenleving waar mensen in al hun diversiteit en in al hun dimensies tot hun recht kunnen komen.
Wij willen een samenleving waarin solidariteit, gelijkheid en respect ingebed zijn in onze cultuur en in de politieke keuzes.
We zeggen dat vanavond met één stem in Gent, in Antwerpen en hier in het veelkleurige Brussel. En we hopen dat die roep de komende maanden in heel het land zal te horen zijn!
Aan zo’n hartelijke, solidaire samenleving willen wij bouwen, met veel overtuiging en met veel creativiteit. Dat is wat de vakbonden ook morgen zullen zeggen tijdens de manifestatie om 11u op het Muntplein hier in Brussel.
C’est pour cette société solidaire que les syndicats se donnent rendez-vous demain à 11 h, Place de la Monnaie. Et ce ne sera pas le dernier rendez-vous !
 I would like to conclude with the life motto of Angela Davis:
‘We don’t know if we will be able to change the world, but if we act every day as if we were able to do so, then maybe one day, we will!’
Marijke Persoone
Adjunct algemeen secretaris LBC-NVK

Foute recepten

Uiteindelijk is er maar één vraag die ertoe doet wanneer je alle voorstellen en paragrafen in regeringsverklaringen op hun morele waarde moet beoordelen: leiden ze ja dan neen tot meer rechtvaardigheid? Als het over sociaaleconomische rechtvaardigheid gaat, geldt volgende vraag als lakmoesproef: wordt er op een rechtvaardiger manier herverdeeld?

De Franse econoom Thomas Piketty rekende voor dat er geen enkele trend is die aantoont dat de meerderheid van de bevolking erop vooruitgaat. Integendeel, alleen de rijksten - of het nu de 1 procent rijksten of de 10 procent rijksten betreft, en of het nu crisis is of niet – gaan er altijd flink meer op vooruit dan de overgrote meerderheid van de bevolking. Piketty’s cijfers werden grondig tegen het licht gehouden door de studiedienst van de OESO, die finaal tot dezelfde conclusie kwam. De Organisatie voor ‘Economische Samenwerking en Ontwikkeling’ kan niet anders dan besluiten dat er niet wordt herverdeeld en dat de rijken rijker worden en de minder begoeden er bekaaider afkomen. Dat is niet zomaar een toevalligheid, het gaat over een systematiek. Een natuurwet? Nee, wel iets wat het gevolg is van keuzes die altijd opnieuw op hetzelfde resultaat uitdraaien.

Hoe fout de herverdeling is, verschilt van land tot land. Mààr er is geen enkel industrieel ontwikkeld land waar er nog maar een trend is naar meer sociaaleconomische rechtvaardigheid en een eerlijker herverdeling. Nochtans zou dat toch één van de opdrachten van de politiek moeten zijn.

Geen positieve ommekeer

Ook zonder exacte cijfers over besparingen staat nu al vast dat noch het Vlaamse regeerakkoord noch het op stapel staande ‘Zweedse menu’ van het duo Peeters / Michel ook maar de minste aanzet zal geven tot een ommekeer. Integendeel, hun herverdeling zal opnieuw in het voordeel van de meest begoeden zijn. Er wordt van arm naar rijk en van rijk naar de rijksten verdeeld. Dat is het absolute tegenovergestelde van wat rechtvaardig is. In ieder geval is het compleet in strijd met wat wij als vakbond bepleiten.

Nieuwe en nog eens extra onvoorwaardelijke lastenverlagingen voor werkgevers leiden niet automatisch tot extra jobs. Meer dan 25 jaar lastenverlagingsbeleid toonde dit telkens opnieuw aan. Het is dan ook ronduit onbegrijpelijk dat er eens te meer naar deze recepten wordt gegrepen. Dit zal zeker resulteren in minder inkomsten voor de sociale zekerheid en dus voorspelbare besparingen op uitkeringen. Bovendien zal deze lastenverlaging hogere dividenden voor aandeelhouders opleveren omdat er géén extra tewerkstelling wordt gecreëerd.

Kortom, het resultaat laat zich nu al voorspellen. Het beleid wordt minder sociaal en de zwaksten zullen het geweten hebben. Wat zich op Vlaams niveau aan het aftekenen is (lees hierover meer op p. 10 van dit nummer) zal in niet mindere mate op federaal niveau te merken zijn: een invulling van solidariteit die absoluut de onze niet is. De zwakkeren zullen de sterkeren steunen, en niet omgekeerd. Foute boel.

Ferre Wyckmans

Algemeen Secretaris