Toespraak door Marijke Persoone op HART BOVEN HARD Beursschouwburg 22/09/14

Het was een boeiende Hart boven Hard-avond, op maandag 22 september in de Brusselse Beursschouwburg. Ik leerde interessante nieuwe mensen en organisaties kennen. Verbinding in diversiteit. Samen kracht opbouwen. Hier volgt mijn speech voor wie er niet bij was.
Ik ben blij dat ik hier vanavond als vakbondsvrouw het woord tot jullie mag richten. Er moet mij iets van het hart als syndicaliste en er moet mij iets van het hart als vrouw.
Eerst spreek ik vanuit mijn vakbondshart.
Wie wint en wie verliest met het Vlaamse beleid? Wie kan het ons beter vertellen dan minister-president Geert Bourgeois zelf?
Dít zegt hij in een interview met UNIZO, de vereniging van zelfstandige ondernemers: “Ik wil een regering leiden die iedereen hoop en perspectief biedt, in het bijzonder ondernemers… Wie het Vlaamse regeerakkoord leest, kan niet om de vele ambitieuze maatregelen heen waarmee we ondernemen in Vlaanderen weer aantrekkelijk willen maken en bedrijven opnieuw vertrouwen, hoop en perspectief willen bieden”. Dan noemt hij een hele rits ondernemingsvriendelijke maatregelen op en hij klopt zich op de borst: “ik ga er prat op dat we al onze extra maatregelen ter ondersteuning van ondernemers volledig financieren met middelen uit besparingen”.
En hij geeft een didactisch voorbeeld zodat de leden van UNIZO het goed zouden begrijpen: “We schaffen de gratis 100 kWh-regel op de elektriciteitsfactuur voor gezinnen af, want de kosten daarvan werden mee verhaald op zelfstandigen en KMO’s”. Alsof wij niet mee betalen voor allerlei voorzieningen waar bedrijven gebruik van maken.
 Donner des cadeaux aux entreprises et présenter la facture à la population, voilà le choix politique du gouvernement Flamand. Ceci n’est pas une interprétation des syndicats. C’est le ministre-président lui-même qui le dit.
Ce qui me dérange beaucoup, c’est que le gouvernement Flamand parle en notre nom. L’accord gouvernemental est rédigé en termes de ‘nous’ comme si nous étions tous d’accord.
Het Vlaamse regeerakkoord is opgesteld in de wij-vorm:
‘We moeten met z’n allen inspanningen leveren. We snoeien om te bloeien’.
Ik vraag het jullie:
Vinden jullie het OK dat kinderopvang duurder wordt?
Vinden jullie het OK dat kinderbijslag niet geïndexeerd wordt en dat de kinderbijslag voor grote gezinnen serieus vermindert?
Vinden jullie het OK dat het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs verhoogt?
Vinden jullie het OK dat de water- en energiefactuur de hoogte in gaat?
Vinden jullie het OK dat een busrit fors duurder wordt?
Vinden jullie het OK dat culturele en sociale activiteiten voor heel wat mensen onbetaalbaar worden?
Terwijl economen waarschuwen dat we ons kapot besparen blijven onze politici zweren bij een politiek van sociale afbraak.
Et en plus de l’austérité en Flandres il y a les mesures que nous prépare le gouvernement fédéral.
Est-ce que c’est normal qu’il va toucher aux pensions, aux salaires, aux services publics, aux chômeurs, à la sécurité sociale ?
Est-ce que c’est normal que le gouvernement fédéral n’a pas le courage de mettre en place un impôt sur les grosses fortunes?
Non, ce n’est pas normal, sachant que le nombre de millionnaires ne cesse d’augmenter, sachant que les 20% des plus riches possèdent 61% des fortunes.
Nee, dat is niet normaal als we weten dat een indexsprong een diefstal betekent van meer dan een jaarloon over je hele loopbaan.
De Vlaamse regering eist ‘zelfredzaamheid’ en resultaatsverbintenissen van werkzoekenden, van mensen in armoede, van mensen van vreemde origine. Maar de ondernemingen krijgen alles zo maar in de schoot, in de naïeve overtuiging dat die vele cadeaus jobs zullen opleveren. Terwijl we al 30 jaar zien dat dit recept niet werkt.
De gratis-politiek bestaat wél nog. Niet voor de gepensioneerden op de bus, niet voor de lezers in de bibliotheek, niet voor de jongeren op school maar wel voor de bedrijven en voor de superrijken.
Ik heb gezegd dat ik ook ongerust ben voor wat vrouwen te wachten staat.
Duurdere kinderopvang zal moeders met een laag loon doen beslissen om hun baan op te geven om zelf voor de kinderen te zorgen. Gevolg? Minder economische onafhankelijkheid, minder sociale rechten en minder kansen op een goede job eens ze terug op de arbeidsmarkt komen.
Tijdkrediet en zorgverlof zullen worden ingeperkt en zullen maar beperkt met gewerkte periodes worden gelijkgesteld voor de berekening van het pensioen. Vrouwen zullen dus ofwel langer moeten werken ofwel met een armoede-pensioentje tevreden moeten zijn.
En in het domein van zorg en welzijn promoot de nieuwe ‘slanke overheid’ de ‘zelfredzaamheid’ van de patiënt en de cliënt. Ze moeten hun eigen verzorging en begeleiding organiseren, samen met hun mantelzorgers. Wanneer ze echt professionele hulp nodig hebben krijgen ze een rugzakje met geld waarmee ze hulp kunnen inkopen.
Hier staat de deur open naar commercie in de zorg. Hier staat de deur open naar sociale afbraak voor het personeel in de zorg. Natuurlijk vinden we het prima dat mensen voor elkaar zorgen. Maar niet als ‘vermaatschappelijking’ van de zorg betekent besparen en overheidstaken afstoten.
En wie zal die zorgtaken opnemen? Vrouwen besteden nog altijd 13 uur per week meer aan huishoudelijke taken en zorgtaken dan mannen. De maatschappelijke kost van zorg en opvoeding dreigt dus weer meer op de schouders van vrouwen terecht te komen. Dat is niet samen vooruitgaan. Dat is samen achteruitgaan.
Vanavond zeggen we aan onze regeringen: De superrijken en de grote ondernemingen in de watten leggen en de rekening doorschuiven naar de gezinnen, naar de jongeren, naar de werkzoekenden, naar zorg, onderwijs en cultuur, dat doe je niet in onze naam! Pas en notre nom!
‘Zonder ondernemerschap is er geen waardecreatie’, zo klinkt het adagio van de Vlaamse regering.
Wij zeggen: zonder werknemers is er geen waardecreatie. Zonder cultuur, zonder openbare diensten, zonder sociaal engagement, zonder goed onderwijs, zorg en welzijn is er geen waardecreatie.
Wij willen een samenleving waar mensen in al hun diversiteit en in al hun dimensies tot hun recht kunnen komen.
Wij willen een samenleving waarin solidariteit, gelijkheid en respect ingebed zijn in onze cultuur en in de politieke keuzes.
We zeggen dat vanavond met één stem in Gent, in Antwerpen en hier in het veelkleurige Brussel. En we hopen dat die roep de komende maanden in heel het land zal te horen zijn!
Aan zo’n hartelijke, solidaire samenleving willen wij bouwen, met veel overtuiging en met veel creativiteit. Dat is wat de vakbonden ook morgen zullen zeggen tijdens de manifestatie om 11u op het Muntplein hier in Brussel.
C’est pour cette société solidaire que les syndicats se donnent rendez-vous demain à 11 h, Place de la Monnaie. Et ce ne sera pas le dernier rendez-vous !
 I would like to conclude with the life motto of Angela Davis:
‘We don’t know if we will be able to change the world, but if we act every day as if we were able to do so, then maybe one day, we will!’
Marijke Persoone
Adjunct algemeen secretaris LBC-NVK