2011

Jaareindes, we hebben ze nodig als scharniermomenten. Ze bieden ons de kans om mentaal even stil te staan. De opportuniteit ook om – zij het een klein beetje – tabula rasa te maken en een nieuw blad te kunnen aanvatten. Destijds niets zo leuk op school als in een nieuw, blanco schrift te mogen beginnen. De blik vooruit op wat komen gaat en wat we anders, liefst beter, willen. De blik ook even achteruit gewend. “Omzien in verwondering” luidt de titel van een prachtig 2 delen-boek van Annie Romein-Verschoor. Verwondering als juiste omschrijving, want niet alles bij het achterom zien levert bewondering op.


Bewondering is en blijft er wel voor al die syndicalisten die zich ook in 2010 hebben ingezet voor meer en waardiger werk. Een strijd die nooit bij voorbaat is gewonnen, maar dat is geen reden om ons uit het lood te laten slaan. Haast integendeel. Elk patronale of politieke aanslag op werknemersrechten wakkert het vuur van het weerwerk aan. De ontmoediging willen we kansloos maken. De wetenschap dat we samen en met velen zijn als adrenaline voor syndicale moed. Al hoeden we ons voor overmoed. Er wordt immers in alle hoeken gemikt als het werknemersrechten betreft. Ook het afgelopen jaar is gebleken dat niets vanzelf gaat. Vanzelf worden werknemers als zwaksten de eerste slachtoffers. Vanzelf worden financiële crisissen afgewenteld op werknemers. Onze opdracht blijft het wegwerken van die vanzelfsprekendheden. En er andere voor in de plaats te zetten.

Voor 2011 wordt voorspeld dat ‘we’ nog door een diep dal moeten. Saneringen van overheidsfinanciën en ‘minder’ als leidraad voor alles. Onbetaalbaarheid van de pensioenen en van de werkloosheid, hangmat-werklozen, onverantwoorde brugpensioenen, concurrentieachterstand en andere percepties worden ongenadig en onophoudelijk verspreid. De bedoeling is duidelijk, we zullen het met minder moeten doen. Met ‘we’ wordt bedoeld: de werknemers. Een nieuw begin ten spijt zal blijken dat 2011 niet start met een eerlijker inkomensverdeling, we durven wedden dat het begrip zelfs niet in een nieuwe regeringsverklaring zal voorkomen. De eindejaarsbonussen van sommige bedrijfsleiders zullen niet of amper te lijden hebben gehad van het anno horribilis dat 2010 heet te zijn. De vlaktaks waarover opnieuw hard wordt gescandeerd is niets anders dan een lagere belasting voor de hoogste inkomens. ‘Staatshervorming’ is in Vlaanderen een gegarandeerd alibi om een sociaal-economisch rechter beleid op poten te zetten. De kans dat we spontaan op onze wenken zullen worden bediend voor onze eisen over de aanpak van het grote geld (www.hetgrotegeld.be) , een vermogensbelasting is onbestaande. Laten we dat echter juist een als aansporing beschouwen. Dat geldt ook voor de weer opduikende dwangsommen die stakers en actievoerders worden opgelegd. Door rechters die van actievoeren niet willen weten, door werkgevers die zich blijkbaar telkens weer – zeker in Vlaanderen – verzekerd weten van juridische spitsvondigheden en lamentabel rechtelijke uitspraken om actievoeren onmogelijk te maken. Zo zullen we 2011 dus instappen; in de overtuiging dat we de onophoudelijke iopdracht en uitdaging hebben om samen te zorgen dat het beter wordt. Dat doel houden we voor ogen.

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK