LBC-NVK Volwassenenonderwijs in het verweer: iedereen heeft recht op onderwijs

LBC-NVK heeft, via het centrum voor Volwassenenonderwijs, een traditie van meer dan 115 jaar vorming en opleiding voor volwassenen. Het recht van werknemers om via opleiding en scholing hun maatschappelijke en persoonlijke meerwaarde op te krikken was en blijft een doelstelling. Dat er daardoor ook nog een mogelijke extra troef op de arbeidsmarkt wordt gerealiseerd blijft eveneens een belangrijk nevendoel.

Het door de Vlaamse Overheid zo geprezen principe van het “levenslang leren” zetten we al een eeuw in de praktijk om. Terecht wordt immers vorming, opleiding, bij- en nascholing als een hoge troef, zoal niet als plicht, beoordeeld. Dat recht verder ontwikkelen, voor wie het door omstandigheden niet of onvoldoende heeft kunnen realiseren - via en tijdens het reguliere schoolopleiding -, is onze missie. Daarbij hebben we nog nooit enig onderscheid moeten of willen maken op basis van criteria die er humaan niet toe doen. Haast integendeel. Toegangscriteria staan nu in functie van vooropleiding of verworven kennis. Andere criteria zijn pedagogisch onbruikbaar. Wat begon als een specifiek werknemersgericht onderwijsaanbod, omdat het de economisch zwakkeren zijn, is gaandeweg verbreed naar “niet meer of nog niet-werkenden”.

De enorme vlucht van het ‘Nederlands tweede taal’-onderwijs bewijst dat ook bij Nederlandsonkundigen de drang naar het leren van ‘onze’ taal een verzuchting is. Het zou juist een opluchting moeten zijn voor beleidsmakers en dus geen afwijzing, van niemand, tot gevolg mogen hebben. Integratie op vele terreinen loopt via de kennis van de taal. LBC-NVK Volwassenenonderwijs heeft zich van bij de aanvang ingeschreven in het traject van doorverwijzing waarin de Huizen van het Nederlands als coördinerende dispatchingdienst hun zeer eigen en belangrijke rol hebben. Die structuur werd juist opgezet om de grote vraag op het aanbod af te stemmen.

LBC-NVK Volwassenenonderwijs is evenwel om principiële redenen zeer gekant tegen de recente beslissing van de Vlaamse Minister van Onderwijs Pascal Smet om op basis van het criterium ‘het niet hebben van papieren’ een toegang tot onderwijs, en daarbij werd expliciet het Nederlandse taalonderwijs beoogd, te ontzeggen. Zo wordt een inbreuk gepleegd op het principe van het recht op onderwijs. Maar er wordt ook vooral gediscrimineerd en er wordt een tweedeling geïnstitutionaliseerd in het nadeel van de allerzwaksten. Asielbeleid behoeft geen sanctioneringsclausules via onderwijs. Daarmee worden scholen en leerkrachten, die de persoonlijke ontwikkeling van mensen als enig doel hebben, ingeschakeld in een uitstotingsbeleid.

Daarom heeft LBC-NVK Volwassenenonderwijs de beslissing genomen om de bepalingen van dit decreet bij het Grondwettelijk Hof aan te vechten. We beschouwen het onze plicht om onze principes en missie ook via wettelijke weg te kunnen vrijwaren. Spijtig genoeg hebben we de laatste weken moeten vaststellen dat het gebruik maken van dit democratisch grondrecht bij Vlaamse Onderwijsinstanties als zeer bedreigend wordt ervaren. Er wordt zelfs gedreigd met “verdere stappen te overwegen” terwijl verificateurs en controleurs onze scholen aan een net iets hoger tempo dan normaal bezoeken. Onderwijs in het algemeen en leerkrachten in het bijzonder dienen een ander belang dan dat van de uitsluiting en de discriminatie. Scholen zijn geen politieke aanhangsels.


Ferre Wyckmans
Voorzitter LBC-NVK Volwassenenonderwijs

Bekijk de foto- en videoreportages op de Wereld Morgen

Hou Dexia Bank Belgisch

Standpunt LBC-NVK Nationaal Secretaris Stefaan De Cock

Buitenlandse banken aan de touwtjes laten trekken inzake de financiering van lokale economieën en overheden, zal op termijn problematisch zijn.
Er is een ultieme kans om dit land weer te voorzien van een veilige, rendabele en Belgische bank De ontmanteling van Dexia zet dit land nog maar eens op zijn kop. Net zoals in het Fortisverhaal menen wij dat LBC-NVK de existentiële keuzes waar we voor staan, mee moeten bepalen.Dit recht wordt ons verleend door het feit dat deze bank tot op vandaag door zijn mensen is recht gehouden. Het zijn dik betaalde toplui, die al lang de deur uit zijn, die ons hebben opgezadeld met de ellende. Het heeft weinig zin lang achter ons te kijken en de schuldigen te zoeken. We staan opnieuw voor hartverscheurende keuzes en het is als vakbeweging niet eenvoudig die te maken.

Voor ons is het uitgangspunt de belangen van het personeel en van het cliënteel. Dat cliënteel bestaat zowel uit particulieren als publieke overheden. Vraag is hoe je dit het best doet en met welk termijnperspectief voor ogen. Systeembanken zijn geen gewone ondernemingen en zeker niet als er publieke middelen in het geding zijn.

Waarheen met Dexia Bank ? Mocht het antwoord eenvoudig zijn, dan lag het al lang op tafel. Wat zijn uitgangspunten bij het bepalen van een richting ?

Let op uw kippen
België heeft nood aan banken die in staat zijn de Belgische lokale economie en publieke overheden van investeringsmiddelen te voorzien zonder dat men afhankelijk wordt van buitenlandse mogendheden. Dat laatste is een belangrijke overweging. Eén zaak lijkt zeker: die buitenlandse afhankelijkheid is in crisismomenten problematisch. Onze energieproducenten zijn verkocht en politiek België slaagt er maar niet in enige controle te houden op zowel productie als prijszetting van energie, zelfs niet op een ernstige taxering van de winsten. Buitenlandse banken aan de touwtjes laten trekken inzake financiering van lokale economie en publieke overheden zal op termijn even problematisch zijn. De boer moet dus even op zijn kippen letten en iets verder kijken dat het poortje van het hok.

De huidige ontmanteling van de Dexiagroep biedt kansen op een duurzame bedrijfsvoering voor de verschillende entiteiten. Zeker ook voor Dexia Bank België, dat tot nader order een perfect leefbare bank is en een uitstekend vehikel om lokale economieën en overheden te financieren met eigen middelen. Dat is toch het adagio van na de crisis: kleinere, veiligere banken in dienst van mens en samenleving.

Op vlak van werkgelegenheid bouwen we al drie jaar af in België via het transformatieplan, wat maakt dat een stand-alone scenario allicht niet te veel klappen meer zal bezorgen op vlak van tewerkstelling.
Als we daar van overtuigd zijn, moeten we de deur sluiten voor een loutere verkoop van Dexia Bank aan een buitenlandse investeerder. Dexia Bank is perfect in staat om alleen verder te gaan. Fortis stond destijds ook voor deze keuze maar daar was het verwachte bloedbad inzake werkgelegenheid zo groot dat wij als vakbond nooit deze piste konden volgen. Bovendien bleef het risico op speculatie tegen de bank ook te groot, wat ons uiteindelijk dreef in de richting van een verkoop aan BNP Paribas. In hoofde van werkgelegenheid is dat nog steeds de juiste keuze, in hoofde van buitenlandse afhankelijkheid liggen de kaarten uiteraard anders.

Vele vragen dringen zich echter op, ook als Dexia Bank in België zelfstandig verder gaat. Moet Dexia Bank beursgenoteerd blijven? Wat is de impact van een terugtreding van de beurs op werkgelegenheid? Kan Dexia Bank teug naar een coöperatief model, en wat zijn daar de gevolgen van?

In ieder geval is er een ultieme kans om dit land weer te voorzien van een veilige, rendabele en maatschappelijk verantwoorde bank die niet gedirigeerd wordt vanuit Parijs. We hebben geen zin in een oorlogje met de Fransen. Toch kan België niet langer als financieringsbron dienen voor de Franse noden. Mocht het een verhaaltje Vlaanderen-Wallonië zijn, dan was het kot al lang te klein geweest.

LBC-NVK pleit dus uitdrukkelijk voor een Belgisch verhaal waarin maatschappelijke noden, personeelsbelangen en vrijwaring van het cliënteel nog mogelijk zijn, in een duurzaam en ethisch perspectief. Dure woorden, maar nu meer dan ooit in praktijk te brengen.

Misschien kunnen we meteen ook afscheid nemen van het exorbitante bonusverhaal in dat soort bedrijven, wat dus nog een extra meevaller is.

Verscheen eerder in De Morgen

Standpunt in Ons Recht oktober 2011: Europees cijferwerk

In de slipstream van de hypotheekcrisis en daarop volgende bankencrisis in 2008 ontstond het licht euforisch gevoel dat het nooit meer zou worden als vroeger. Aan banden gelegde banken, gemuilkorfde financiële spelers en sterk gereglementeerde financiële markten: het leek haast zo voor het grijpen. Een nooit geziene reeks financiële overheidstussenkomsten en evenveel overdreven hoge bonussen voor CEO’s later moeten we vaststellen dat we opnieuw staan waar het begon. We staan nu voor een schuldencrisis waarbij ingrepen niet meer in het vooruitzicht worden gesteld, maar effectief zullen zijn. En het zal serieus zijn, zo redeneert Europa.
Alsof het ondertussen voor de werknemers al niet serieus was. Een sociale dumping met de meest lamentabele lage lonen in Duitsland heeft de inkomenssituatie van de gemiddelde Duitse werknemer ongemeen hard getroffen. In Frankrijk worden alleen al in het onderwijs tienduizenden banen weggesaneerd. Wie in Engeland nog het universitair inschrijvingsgeld wil kunnen betalen, moet van extreem goeden huize zijn. En in het Zweedse welvaartsparadijs van weleer is ernstig ziek worden een luxe die alleen de rijken zich nog kunnen veroorloven.
Qua loonmatiging in 2011 en 2012 weten de Belgische werknemers wat hun cijfers-na-de-komma-part is. Voor andere inkomensgroepen is het nog wachten op de eerste aanzet van iets wat op een matiging lijkt.
Snoeiharde controle
Inmiddels keurde het Europees Parlement op 28 september een reeks maatregelen goed die hun gelijke evenmin kennen. Onder het mom dat Griekse toestanden moeten vermeden worden komt er een snoeiharde Europese controle van de staatshuishoudens aan. Het is onbegrijpelijk dat een meerderheid in het Europees Parlement zichzelf buiten spel zet. De macht om te controleren en in te grijpen wordt overgedragen aan de Europese Commissie en meer bepaald bij de Europese Commissie voor Economische en Financiële zaken gelegd. ‘Ecofin’ in vakjargon.
U zal niet ten onrechte zoeken naar het begrip ‘sociale zaken’… die deden er in Europa al lang niet toe. Dat wordt nu nog maar eens bevestigd. Want de finale controle op de Belgische en andere nationale overheidsbegrotingen komt zelfs niet meer bij de nationale parlementen te liggen maar bij die Ecofin. Een door het Europees Parlement gelegitimeerde staatsgreep van zaakwaarnemers. Er kunnen sancties worden opgelegd die variëren tussen 0,1 en 0,2 procent van het bruto binnenlands product. Vertaald naar Belgische begrippen betekent 0,1 procent van het BBP een som van zo’n 360 miljoen euro. Geen kleingeld dus.
Loonvorming
Overheidsbegrotingen binnen de perken houden en financiële informatie correct doorgeven? Daar valt mogelijk nog iets voor te zeggen. Maar onze vrees gaat dieper. Zullen de heren – en dames? – van Ecofin voortaan kunnen ingrijpen in de loonvorming? Anders gezegd, zullen zij indexeringsmechanismen als ‘financieel te mijden’ kunnen beoordelen? Het valt ook te vrezen dat Ecofin zich zal moeien met de echte loonsonderhandelingen omdat de loonkosten een invloed hebben op de handels(on)evenwichten met andere landen. Als dat gebeurt, kunnen we niet meer onderhandelen over meer loon of er strijd voor leveren. Loonsverhogingen zullen dan afhangen van wat eurocraten ervan vinden.
Een Europa waar het statistische bureau Eurostat de lijnen uittekent is een fout sociaal Europa. De Europese beslissingnemers, zowel Commissie als Parlement, misten een magistrale kans om aansluiting te vinden bij de verzuchtingen van hun burgers en meer bepaald die van de werknemers.
De saneringen, bezuinigingen en ‘straf-boven-straf’-maatregelen die worden aangekondigd en uitgevoerd raken niet aan de fundamentele werking van een superliberale markt. Ze raken wel de terreinen die werknemers treffen. Eens te meer is het woord ‘sociaal’ geschrapt uit de Europese woordenschat. Als er in de komende periode weer over ‘de kloof tussen de Europese politiek en de burgers’ wordt gesproken, hebben de Europese politici alleen naar zichzelf te kijken.
De LBC-NVK is actief in diverse Europese vakbondsfederaties en samen met het ACV – en de andere Belgische bonden – in het Europees Vakverbond. Werk dat de komende maanden en jaren nog meer inzet zal vergen en aan belang zal winnen. Tegenmacht ontwikkelen, er zit niks anders op.
Ferre Wyckmans
Algemeen secretaris

Duitsland: rolmodel of rotmodel?

LBC-NVK organiseerde op 29 september een studiedag getiteld 'Iedereen Duitser'.
Het Duitse model wordt geroemd. Duitsland dicteert voortaan de Europese spelregels. Maar LBC-NVK is minder positief over dit model: de lonen staan onder druk, werknemers moeten langer aan het werk, de index staat op de helling en wat met het sociaal overleg?

Na een boeiende studiedag, sprak Ferre Wyckmans, algemeen-secretaris, de deelnemers kort en duidelijk toe.

"Uit alles valt te leren. Wat goed is kan tot voorbeeld strekken. Wat fout is kan ons behoeden voor herhaling. Er zijn steeds lessen te trekken.
Ik wil een poging doen. 5 lessen op 15 minuten, dat is 3 minuten per les of bijna gratis, het lijkt haast een Duits uurloon.

Les 1: Hoed U voor mooipraters die in Uw belang het beste met U en Uw kinderen voor hebben.
'We moeten nu echt saneren, want we willen die kosten niet nog eens doorschuiven naar de volgende generatie. Onze generatie moet haar verantwoordelijkheid nemen', dat zei Marianne Thyssen van de EVP recent in het Europees Parlement. Vandaag wist Open-VLD politica Gwendolin Rutten te stellen dat Europa eindelijk bewijst aan de toekomst te denken. Zij werd vanmorgen wakker in een nieuwe Europese federatie. Haar kirrend geluk kon niet op. Dat alles naar aanleiding van de goedkeuring van het zgn. ‘sixpack’.
Een rist maatregelen die de budgettaire orthodoxie van de Europese staatshuishoudens tot absoluut dogma heeft verheven. Daartoe heeft het Europees Parlement zichzelf grandioos buitenspel gezet en een technocratische staatsgreep van de Raad Economische en Financiële Zaken (Ecofin) gelegitimeerd. Het is zoeken naar enige sociale referentie of zelfs het woord ‘sociaal’ in deze teksten. Gezonde overheidsfinanciën of budgettaire disciplinering: goed voor de burgers en goed voor de werknemers? Als voortaan de nationale begrotingen het imprimatur van Europese instanties behoeven, wil dat zeggen dat de loonkostevolutie als belangrijke Europese toets wordt ingevoerd. We weten ondertussen wat de Belgische loonnorm heeft opgeleverd. Als voortaan de Duitse loonevolutie de norm wordt zijn we echt nog niet thuis. Die zogenaamde aandacht van Marianne Thyssen en anderen voor het belang van de toekomst is dus vrezen wij vooral aandacht voor het eenzijdige belang van en voor de economische sterkhouders. Geen belangstelling voor het verdelingsvraagstuk. Les 1 dus: we hoeden ons voor mooipraterij en economische peptalk.

Les 2 : Werknemersrechten zijn nooit gegarandeerd. Werknemersrechten worden niet op een schoteltje geserveerd en al zeker niet op een Europees dienblad.
Eén van de aanbevelingen van de Europese Raad voor België in het kader van het stabiliteitsprogramma luidt als volgt: “het systeem van loononderhandelingen en het loonindexeringsysteem hervormen, teneinde ervoor te zorgen dat de loonstijging beter aansluit bij de ontwikkeling van de arbeidsproductiviteit en het concurrentievermogen”. Codetaal om loonblokkering zoal geen koopkrachtingrepen door te voeren. Het inkomen uit arbeid als doel op zich is geen aandacht waard.
Onze index kent weliswaar nu nog het predicaat “automatisch”, maar het betekent niet dat het ook automatisch aan iedereen wordt toegekend. Er is de onophoudelijke druk van instanties als het IMF, de OESO, de ECB, de NBB en de Belgische en niet te vergeten Vlaamse werkgevers… die het automatische en de index liefst meteen afgeschaft zien. Voorlopig weten we dat met succes te counteren. Of toch niet?
Maar het verwerven die loonindexering, is overigens nog niet overal een feit. In het Paritair Comité ‘vrije beroepen’ met 23.700 bedienden en 1.100 arbeiders weigeren Unizo en VBO een akkoord te sluiten over een loonindexering. Dat geldt ook voor het Aanvullend Paritair comité voor de arbeiders dat 26.500 arbeiders telt. In het Paritair Comité sociaal secretariaten en het aanvullend paritair comiténon-profit organisaties die volgend jaar van start gaan, zullen de werkgevers eenzelfde standpunt innemen. Hier zijn ongeveer 40.000 bedienden mee gemoeid. 100.000 werknemers zonder indexgarantie, laat staan van enig automatisme.
Wat we hebben staat dus onder druk, wat we nog niet hebben krijgen we niet met de vingerknip. Niet hier en ook niet vanuit Europa. Les 2… het dienblad is niet gevuld met werknemersrechten.

Les 3: Regulering en deregulering is meer dan alleen twee letters verschil.
Looninlevering op zijn Belgisch via de loonnorm, op z’n Duits of in de toekomst op zijn Europees is één. De deregulering van het sociaal zekerheidsstelsel is een ander. Het recept van het Duitse Hartz 4 model bevat volgende kernelementen: beperking in de duur van werkloosheidsuitkering, de verplichte aanvaarding van elke job, de terugval op een forfaitair minimumbedrag. Ze staan letterlijk in de eerste nota Di Rupo, benieuwd wat het regeringsoverleg ons daar gaat bieden. De Duitse toets naar bestaansmiddelen is de logisch volgende stap. En voeg er wat België maar aan toe dat de uitbetaling van de werkloosheidsuitkering door de vakbonden onder druk van en de liberalen en de N-VA staat.
Les 3 : hier wordt niets geregeld er wordt brutaalweg ontregeld.

Les 4 : Wat we zelf doen, moeten we beter doen.
Deze variatie op de ietwat beladen uitspraak van Gaston Geens dat we in Vlaanderen beter zouden doen dan wat federaal in België mogelijk was wil ik hier niet als misplaatst Vlaams adagium herhalen. Er is de Franse spreuk “plus est en vous”, die eigenlijk eveneens Vlaamse (want) Brugse origine heeft ze is namelijk van Lodewijk van Gruuthuse. We kunnen beter, laat dat een optie en leidraad zijn. En met wij bedoel ik dan expliciet wij als syndicalisten. Ik bedoel dat we de ambitie moeten hebben om ‘het’ beter te regelenen het ons dus niet kunnen veroorloven om de boel de boel te laten. Het verlies van dekkingsgraad van CAO’s die we afsluiten, zo leerde ons te toelichting van Torsten deze morgen, is een rode loper voor lagere lonen, zelfs tot daling van de reële lonen. De Vlaamse werkgevers van Voka, maar ook Unizo zijn radicale pleitbezorgers voor het directe loonoverleg. Ze zeggen op ondernemingsniveau, ze bedoelen op individueel niveau. Het individuele overleg… zonder enige vakbondsinmenging.
Dat is niet wat we verstaan onder ‘beter doen’. Les 4 : we willen het dus wel degelijk zelf doen. Het zal beter zijn voor de werknemers.

Les 5 : Samen zijn we sterker
Het is geen les, het is een devies, een vaststaand feit. Een syndicaal axioma. Laat geen syndicalist dit ooit vergeten en er al zeker niet aan twijfelen. De Belgische bonden zijn sterk, worden wonderwel nog groter, maar zullen op nationaal en weldra op regionaal vlak, hun opdracht slechts degelijk kunnen blijven vervullen indien we de macht van het getal om kunnen zetten in daadkracht. Daarvoor moeten we niet naar anderen kijken, maar naar onszelf. De komende sociale verkiezingen zullen we winnen, dat staat nu al vast, maar een overwinning met alleen maar meer zetels is geen garantie om op alle terreinen ons gewicht en kracht te kunnen laten gelden. De echte wedstrijd wordt gevoerd op het daadkrachtterrein.
De Europese en mondiale problemen verdragen geen nationale, laat staan nationalistische oplossingen. Wat niet wil zeggen dat we ons moeten richten op een Europees of mondiaal gemiddelde van werknemersrechten. Weerwerk zal Europees en mondiaal geïnspireerd en georiënteerd zijn of het zal niet zijn. Les 5 dus: alleen samen sterk is de juiste weg.

Nog een eindles als toemaatje:
Laten we onze informatie zelf halen en vergaren en laten we ons niet verblinden door wat de media ons, bvb. inzake dat Duitse mirakel, willen doen geloven. En om Klaus te parafraseren: laten we de angst geen kans geven, laten we de solidariteit niet ontwrichten.

We zijn allen Duitsers, allen Grieken of morgen allen Italianen, Spanjaarden of Portugezen. We zijn allen bedreigden, niet de veroorzakers maar de slachtoffers. Maar laten we die slachtofferrol niet opnemen, wel de rol van voorvechters omdat het anders kan en anders moet. Er is geen andere weg mogelijk."