LBC-NVK, de bediendevakbond van het ACV, laat haar digitale stem horen...
maandag 30 januari 2012
Fotoreportage van de stakingen in BHV distributie
De loon- en arbeidsvoorwaarden in de distrubtiesectoren (zeg maar alles wat 'winkel' is) zijn niet bijster goed. Precaire statuten, weinig voltijdse contracten, lage lonen, flexibile arbeidsuren, werken op zondag... het is te begrijpen dat de onzekerheid over de toekomst gezien de bezuiningingsmaatregelen van de regering bij deze groep werknemers groot is.
De webredactie bezocht een aantal stakingspiketten in en rond Brussel. Op de fotoreportage zie je achtereenvolgens foto's van het piket bij Makro Machelen, Ikea Anderlecht, Delhaize Veeweyde Anderlecht, Shoppingcenter Westrand in Anderlecht en de Carrefour, Lunchgarden, Brico, Auto5 en Delhaize in Kraainem.
donderdag 26 januari 2012
Standpunt in Ons Recht van Ferre Wyckmans
HET KAN ECHT ANDERS !
Het vakbondsverzet tegen genomen en geplande maatregelen van de regering is op zijn beurt op merkwaardig groot verzet gestoten. Naast de werkgevers was er uiteraard ook weerstand van ministers en politieke partijen, niet alleen van de meerderheid overigens. En ook de gemiddelde journalist liet zich erg laatdunkend uit over het werknemersverzet. Zich kanten tegen besparingen is blijkbaar not done. Het zou uit de tijd zijn en godbetert slecht voor ons sociaal model. De aanhoudende pogingen om de publieke opinie besparingen aan te praten, zijn gelukt. Verontwaardiging mag in het buitenland – Occupy-bewegingen worden fraai verfrissend genoemd zolang ze in de buurt van Wall Street blijven. En indignado’s hebben sympathie voor zover ze in Spaanssprekende landen blijven. Maar vakbondsprotest bij ons, ho maar!
Daarom alsnog een poging om uit te leggen waar het ten gronde over gaat. Besparingen in de sociale zekerheid en in de overheidsbudgetten zouden nodig zijn omdat we aan de limiet van het financierbare zitten. Er zijn geen middelen meer. Dus minder uitkeringen en minder overheidsdiensten. Dé kernvraag is hoe dat komt? Niet omdat de pensioenen of de werkloosheidsuitkeringen de laatste tijd schrikbarend zouden zijn toegenomen. Al zou dat geen luxe zijn, want de armoedecijfers nemen onrustwekkend toe – in Vlaanderen, in Brussel en in Wallonië. Sociaal gerechtigden, maar ook steeds meer werkenden, krijgen het met uitkeringen en/of loon niet meer gerooid. Het aantal leefloners, ook bij jongeren, stijgt. Het aantal gezinnen dat de energiekosten niet meer kan dragen, neemt exponentieel toe, evenals het aantal mensen wiens energie- en watertoevoer wordt afgesloten. En het aantal niet meer afgeloste leningen allerhande, inclusief hypothecaire, neemt toe. Conclusie: er groeit een gigantisch inkomensprobleem. Niet ingrijpen zal dat alleen maar verergeren. Verontwaardiging is dus zeer op zijn plaats, ook hier. Meer dan een generatieconflict is er een probleem van generatiearmoede. Die voorkomen is veel efficiënter dan ze nadien te bestrijden.
De oorzaak van de krappe overheidsbudgetten en de onrechtvaardige inkomensspreiding is te wijten aan bij het feit dat grote groepen weinig of geen belastingen betalen. VBO-voorzitter Rudy Thomas verkondigt in het buitenland aan eenieder die het wil horen dat België voor de bedrijven een belastingparadijs is. En of hij gelijk heeft! De theoretische vennootschapsbelasting bedraagt 33,9 %. Maar dat is dus theorie. De echte gemiddelde belastingdruk voor vennootschappen is 11 % - dus nauwelijks 1/3. En dat gemiddelde verbergt nog grote verschillen. Er zijn bedrijven, multinationals, die 0 % belasting betalen. Grote vermogens ontsnappen aan enige belastingheffing. En daar wordt niets aan gedaan.
Er moeten dus geen lagere pensioenen, werkloosheidsuitkeringen of lonen komen. Zelfs niet ‘van Europa’… Tenzij men verder weigert te werken aan die gemiddelde vennootschapstaks, de transactietaks of een vermogensbelasting. De momenteel bespaarde 11 miljard en de komende 3 miljard die ‘Europa ons land oplegt’ kunnen perfect ontweken worden, de boetes incluis. Als anderen dan gewone mensen óók belastingen betalen, is er redelijk snel meer dan die ettelijke miljarden gevonden. Dat is de kern van de discussie. Dat is de kern van ons perfect uitvoerbaar alternatief (zie www.dealternatieven.be).
Het gaat niet over een generatiekloof. Het gaat over een fiscale kloof, die men weigert te dichten. Het gaat niet over langer werken om het systeem overeind te houden. Het gaat over rechtvaardiger verdeling van de fiscale lasten. Als dat niet gebeurt, zullen we onophoudelijk druk op onze inkomens en onze lonen moeten blijven verdragen. Daar passen wij voor. Vóór 30 januari en daarna.
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris
Het vakbondsverzet tegen genomen en geplande maatregelen van de regering is op zijn beurt op merkwaardig groot verzet gestoten. Naast de werkgevers was er uiteraard ook weerstand van ministers en politieke partijen, niet alleen van de meerderheid overigens. En ook de gemiddelde journalist liet zich erg laatdunkend uit over het werknemersverzet. Zich kanten tegen besparingen is blijkbaar not done. Het zou uit de tijd zijn en godbetert slecht voor ons sociaal model. De aanhoudende pogingen om de publieke opinie besparingen aan te praten, zijn gelukt. Verontwaardiging mag in het buitenland – Occupy-bewegingen worden fraai verfrissend genoemd zolang ze in de buurt van Wall Street blijven. En indignado’s hebben sympathie voor zover ze in Spaanssprekende landen blijven. Maar vakbondsprotest bij ons, ho maar!
Daarom alsnog een poging om uit te leggen waar het ten gronde over gaat. Besparingen in de sociale zekerheid en in de overheidsbudgetten zouden nodig zijn omdat we aan de limiet van het financierbare zitten. Er zijn geen middelen meer. Dus minder uitkeringen en minder overheidsdiensten. Dé kernvraag is hoe dat komt? Niet omdat de pensioenen of de werkloosheidsuitkeringen de laatste tijd schrikbarend zouden zijn toegenomen. Al zou dat geen luxe zijn, want de armoedecijfers nemen onrustwekkend toe – in Vlaanderen, in Brussel en in Wallonië. Sociaal gerechtigden, maar ook steeds meer werkenden, krijgen het met uitkeringen en/of loon niet meer gerooid. Het aantal leefloners, ook bij jongeren, stijgt. Het aantal gezinnen dat de energiekosten niet meer kan dragen, neemt exponentieel toe, evenals het aantal mensen wiens energie- en watertoevoer wordt afgesloten. En het aantal niet meer afgeloste leningen allerhande, inclusief hypothecaire, neemt toe. Conclusie: er groeit een gigantisch inkomensprobleem. Niet ingrijpen zal dat alleen maar verergeren. Verontwaardiging is dus zeer op zijn plaats, ook hier. Meer dan een generatieconflict is er een probleem van generatiearmoede. Die voorkomen is veel efficiënter dan ze nadien te bestrijden.
De oorzaak van de krappe overheidsbudgetten en de onrechtvaardige inkomensspreiding is te wijten aan bij het feit dat grote groepen weinig of geen belastingen betalen. VBO-voorzitter Rudy Thomas verkondigt in het buitenland aan eenieder die het wil horen dat België voor de bedrijven een belastingparadijs is. En of hij gelijk heeft! De theoretische vennootschapsbelasting bedraagt 33,9 %. Maar dat is dus theorie. De echte gemiddelde belastingdruk voor vennootschappen is 11 % - dus nauwelijks 1/3. En dat gemiddelde verbergt nog grote verschillen. Er zijn bedrijven, multinationals, die 0 % belasting betalen. Grote vermogens ontsnappen aan enige belastingheffing. En daar wordt niets aan gedaan.
Er moeten dus geen lagere pensioenen, werkloosheidsuitkeringen of lonen komen. Zelfs niet ‘van Europa’… Tenzij men verder weigert te werken aan die gemiddelde vennootschapstaks, de transactietaks of een vermogensbelasting. De momenteel bespaarde 11 miljard en de komende 3 miljard die ‘Europa ons land oplegt’ kunnen perfect ontweken worden, de boetes incluis. Als anderen dan gewone mensen óók belastingen betalen, is er redelijk snel meer dan die ettelijke miljarden gevonden. Dat is de kern van de discussie. Dat is de kern van ons perfect uitvoerbaar alternatief (zie www.dealternatieven.be).
Het gaat niet over een generatiekloof. Het gaat over een fiscale kloof, die men weigert te dichten. Het gaat niet over langer werken om het systeem overeind te houden. Het gaat over rechtvaardiger verdeling van de fiscale lasten. Als dat niet gebeurt, zullen we onophoudelijk druk op onze inkomens en onze lonen moeten blijven verdragen. Daar passen wij voor. Vóór 30 januari en daarna.
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris
U houdt niet van de vakbond? Word nu lid
Een vakbond van de toekomst kan kritische stemmen goed gebruiken
Vic Van Kerrebroeck en Lieveke Norga
opiniestuk in De Morgen van 24 januari
Maandag is het, zoals de kaarten nu liggen, weer zover. Een nationale staking. U bent voor. Of tegen. Of u nuanceert een en ander. Wat er ook van zij, mocht u nu eens zelf in de toekomst meedenken, debatteren en beslissen over dit soort acties? Wat het spreekwoord ook moge beweren, de beste stuurlui zitten wel degelijk aan boord.Time Magazine bekroonde 'de demonstrant' in de nasleep van vele Occupy-betogingen tot man/vrouw van het jaar 2011. Parijzenaar Stéphane Hessel, 94, strijder van vele oorlogen, haalde ook bij ons de krantenkoppen met zijn bestsellers Indignez-vous en Engagez-vous. Het zijn twee veruitwendigingen van een gevoel van verontwaardiging en onzekerheid die onze tijden kenmerken. Verontwaardiging door het groeiende besef dat de bankencrisis en zijn gevolgen niét zullen leiden tot een andere maatschappij met minder ongelijkheid tussen de haves en have nots. Niét zal leiden tot een catharsis bij de elites die onze maatschappijen blijven voortduwen richting een sociale en ecologische implosie. Onzekerheid door de complexheid maar vooral ongrijpbaarheid van schijnbaar onontkoombare stromen die ons teisteren.
Wij willen als jonge vakbondsverantwoordelijken daarom hier in deze krant, aan de vooravond van nieuwe syndicale acties en protesten, een oproep doen. Probeer, beste lezer, jong of minder jong, man of vrouw, bemiddeld of minder bemiddeld, uw mogelijke vooringenomenheid of zelfs mogelijks aversie tegen het instituut 'vakbond' even opzij te zetten en verder te lezen. De vakbond, zo menen sommigen, zou niet meer relevant of zelfs nodig zijn. De vakbond zou de nodige veranderingen in de weg staan en zou vooral nog functioneren omwille van het eigenbelang. De vakbond zou het verleden zijn.Zij vergissen zich. De vakbond anno 2020 zal er nog steeds toe doen. Alleen zal zij anders (moeten) functioneren dan vandaag of gisteren het geval was. Zal zij er wellicht ook andere standpunten op nahouden.
Omgevingsfactoren veranderen, mensen veranderen, zienswijzen worden bijgesteld. Wat evenwel niet zal wijzigen, zijn - geloof het of niet - de waarden waar een vakbond dagelijks voor strijdt. Eerlijkheid en billijkheid in tijden waarin alles tot op de cent in geld wordt uitgedrukt ("een dag staken kost ons land zoveel miljoen", "een MBA-diploma levert u zoveel op").Wat ook niet zal veranderen is de kracht van vakbonden om tegengas te geven via overleg en waar nodig actie. Want hoe weinig sympathiek of hip de vakbond vandaag voor velen oogt, geen enkele andere organisatie of beweging heeft een vergelijkbare en vooral duurzame potentiële impact op het sociaal-economische bestel en op het noodzakelijke streven naar minder ongelijkheid in onze samenleving. Zij bundelt de belangen van miljoenen werkende mensen op een structurele en verankerde manier, en kan een onvervangbare kracht leveren aan de tegenbeweging waar zovelen naar uitkijken. Maar dat zal dus niet vanzelf komen. We zullen voldoende kritisch moeten zijn voor onszelf en de lat blijven hoog leggen.
Er staan ons tot 2020 nog veel woelige jaren te wachten. De veranderende krachtsverhoudingen in de wereld zullen sneller dan gedacht voelbaar worden voor elk van ons. Ook de werkende mensen zullen opnieuw een tandje bij moeten steken door gemiddeld langer dan nu aan de slag te zijn.
Europa, helaas nog steeds gedirigeerd door machtige lobbygroepen uit het bedrijfsleven, zal het sociaal overleg op elk niveau bemoeilijken in functie van het alfa en omega in de ogen van vele elites: de competitiviteit. De échte strijd zal er dus niét eentje zijn van jong tegen oud (wat er nu zo gretig ingaat), maar van creatie én verdeling van welvaart onder de economische lagen van onze maatschappij. Dat hebben de Occupy-bewegingen al goed begrepen. Europa zal mogelijk iets aan welvaart inboeten. De échte vraag zal dan zijn, wie deze prijs zal moeten betalen. Diegene met een bescheiden loon uit arbeid (jong of oud) of diegene met een minder bescheiden 'loon' uit kapitaal (jong of oud), omringd door een leger fiscalisten en vermogensbeheerders die the fittest nog fitter maken. En vergis u niet, beste hoogopgeleide lezer, voor wie de kansen op de arbeidsmarkt vandaag toch niet zó slecht ogen.
Ook u kan snel in het vizier komen. Kijk maar naar Spaanse jongeren.Zijn onze vakbonden klaar voor dat werk tegen 2020? Dat zijn ze niet, maar dat zal komen. Onze dienstverlening aan onze leden zal verder worden aangepast aan de veranderende verwachtingen van steeds meer hoogopgeleide werknemers met (terecht) steeds hogere eisen. Onze communicatie- en actievormen zullen transformaties ondergaan. Vakbonden zullen meer dan nu het geval is, aandacht schenken aan de arbeidsorganisatie, arbeidsverdeling en arbeidskwaliteit binnen een onderneming. Een personeelsbeleid aangepast aan onze verouderende beroepsbevolking. We vragen het al lang, maar dit moet liever nu dan morgen, in samenspraak met de werkgevers, in daden worden omgezet. Net als een sterke Europese samenwerking waarin meer dan nu wordt geïnvesteerd.
Er moét en zal ook eindelijk veel meer aandacht aan de zienswijzen van een jongere generatie worden geschonken. De negatieve reacties op de acties van eind december en mogelijk ook op deze van komende maandag, vooral uit jongerenhoek, bewijzen de noodzaak hiervan eens te meer. De vakbond 2020 moet en zal kortom ook verbreden zodat echt breed gedragen standpunten kunnen worden ingenomen. Ons ledental dat vooralsnog tot de verbeelding blijft spreken, zal dit niet zomaar blijven doen.
Daarom dus ook deze oproep aan u, beste lezer. Engagez-vous en durf actief lid en waarom niet zelfs medewerker te worden van een vakbond (misschien in uw eigen bedrijf of organisatie naar aanleiding van de vierjaarlijkse sociale verkiezingen in mei). Maak samen met ons die vakbond waar u - mocht dat nu niet zo zijn - wél mee achter kan staan. En neem zelf mee de stuurknuppel in handen.We vragen veel, we beseffen het. Vakbonden bedienen zich vooralsnog niet van hippe marketeers om hun imago en 'merk' bij de brede publieke opinie aantrekkelijker te maken. Vakbonden komen soms in conflict met de consument die u ook bent en die liefst zo goedkoop en zo ruim mogelijk wil consumeren. Maar durf u daarover te zetten.
Steek mee uw nek uit en heb de moed tegen de stroom in te roeien en uw steentje bij te dragen, los van uw eigen hoogstpersoonlijke carrièrepad. Dat laatste zal u toch niet zóveel gelukkiger maken, geloof ons vrij. Ondergetekenden zijn alvast blij dat ze die keuze gemaakt hebben om mee te kunnen werken aan die toekomstvisie. Zélfs nu, in tijden waar vakbonden qua 'populariteit' niet bepaald hun beste dagen kennen. Nu u nog (overtuigen).
© De Persgroep Publishing
Vic Van Kerrebroeck en Lieveke Norga
opiniestuk in De Morgen van 24 januari
Maandag is het, zoals de kaarten nu liggen, weer zover. Een nationale staking. U bent voor. Of tegen. Of u nuanceert een en ander. Wat er ook van zij, mocht u nu eens zelf in de toekomst meedenken, debatteren en beslissen over dit soort acties? Wat het spreekwoord ook moge beweren, de beste stuurlui zitten wel degelijk aan boord.Time Magazine bekroonde 'de demonstrant' in de nasleep van vele Occupy-betogingen tot man/vrouw van het jaar 2011. Parijzenaar Stéphane Hessel, 94, strijder van vele oorlogen, haalde ook bij ons de krantenkoppen met zijn bestsellers Indignez-vous en Engagez-vous. Het zijn twee veruitwendigingen van een gevoel van verontwaardiging en onzekerheid die onze tijden kenmerken. Verontwaardiging door het groeiende besef dat de bankencrisis en zijn gevolgen niét zullen leiden tot een andere maatschappij met minder ongelijkheid tussen de haves en have nots. Niét zal leiden tot een catharsis bij de elites die onze maatschappijen blijven voortduwen richting een sociale en ecologische implosie. Onzekerheid door de complexheid maar vooral ongrijpbaarheid van schijnbaar onontkoombare stromen die ons teisteren.
Wij willen als jonge vakbondsverantwoordelijken daarom hier in deze krant, aan de vooravond van nieuwe syndicale acties en protesten, een oproep doen. Probeer, beste lezer, jong of minder jong, man of vrouw, bemiddeld of minder bemiddeld, uw mogelijke vooringenomenheid of zelfs mogelijks aversie tegen het instituut 'vakbond' even opzij te zetten en verder te lezen. De vakbond, zo menen sommigen, zou niet meer relevant of zelfs nodig zijn. De vakbond zou de nodige veranderingen in de weg staan en zou vooral nog functioneren omwille van het eigenbelang. De vakbond zou het verleden zijn.Zij vergissen zich. De vakbond anno 2020 zal er nog steeds toe doen. Alleen zal zij anders (moeten) functioneren dan vandaag of gisteren het geval was. Zal zij er wellicht ook andere standpunten op nahouden.
Omgevingsfactoren veranderen, mensen veranderen, zienswijzen worden bijgesteld. Wat evenwel niet zal wijzigen, zijn - geloof het of niet - de waarden waar een vakbond dagelijks voor strijdt. Eerlijkheid en billijkheid in tijden waarin alles tot op de cent in geld wordt uitgedrukt ("een dag staken kost ons land zoveel miljoen", "een MBA-diploma levert u zoveel op").Wat ook niet zal veranderen is de kracht van vakbonden om tegengas te geven via overleg en waar nodig actie. Want hoe weinig sympathiek of hip de vakbond vandaag voor velen oogt, geen enkele andere organisatie of beweging heeft een vergelijkbare en vooral duurzame potentiële impact op het sociaal-economische bestel en op het noodzakelijke streven naar minder ongelijkheid in onze samenleving. Zij bundelt de belangen van miljoenen werkende mensen op een structurele en verankerde manier, en kan een onvervangbare kracht leveren aan de tegenbeweging waar zovelen naar uitkijken. Maar dat zal dus niet vanzelf komen. We zullen voldoende kritisch moeten zijn voor onszelf en de lat blijven hoog leggen.
Er staan ons tot 2020 nog veel woelige jaren te wachten. De veranderende krachtsverhoudingen in de wereld zullen sneller dan gedacht voelbaar worden voor elk van ons. Ook de werkende mensen zullen opnieuw een tandje bij moeten steken door gemiddeld langer dan nu aan de slag te zijn.
Europa, helaas nog steeds gedirigeerd door machtige lobbygroepen uit het bedrijfsleven, zal het sociaal overleg op elk niveau bemoeilijken in functie van het alfa en omega in de ogen van vele elites: de competitiviteit. De échte strijd zal er dus niét eentje zijn van jong tegen oud (wat er nu zo gretig ingaat), maar van creatie én verdeling van welvaart onder de economische lagen van onze maatschappij. Dat hebben de Occupy-bewegingen al goed begrepen. Europa zal mogelijk iets aan welvaart inboeten. De échte vraag zal dan zijn, wie deze prijs zal moeten betalen. Diegene met een bescheiden loon uit arbeid (jong of oud) of diegene met een minder bescheiden 'loon' uit kapitaal (jong of oud), omringd door een leger fiscalisten en vermogensbeheerders die the fittest nog fitter maken. En vergis u niet, beste hoogopgeleide lezer, voor wie de kansen op de arbeidsmarkt vandaag toch niet zó slecht ogen.
Ook u kan snel in het vizier komen. Kijk maar naar Spaanse jongeren.Zijn onze vakbonden klaar voor dat werk tegen 2020? Dat zijn ze niet, maar dat zal komen. Onze dienstverlening aan onze leden zal verder worden aangepast aan de veranderende verwachtingen van steeds meer hoogopgeleide werknemers met (terecht) steeds hogere eisen. Onze communicatie- en actievormen zullen transformaties ondergaan. Vakbonden zullen meer dan nu het geval is, aandacht schenken aan de arbeidsorganisatie, arbeidsverdeling en arbeidskwaliteit binnen een onderneming. Een personeelsbeleid aangepast aan onze verouderende beroepsbevolking. We vragen het al lang, maar dit moet liever nu dan morgen, in samenspraak met de werkgevers, in daden worden omgezet. Net als een sterke Europese samenwerking waarin meer dan nu wordt geïnvesteerd.
Er moét en zal ook eindelijk veel meer aandacht aan de zienswijzen van een jongere generatie worden geschonken. De negatieve reacties op de acties van eind december en mogelijk ook op deze van komende maandag, vooral uit jongerenhoek, bewijzen de noodzaak hiervan eens te meer. De vakbond 2020 moet en zal kortom ook verbreden zodat echt breed gedragen standpunten kunnen worden ingenomen. Ons ledental dat vooralsnog tot de verbeelding blijft spreken, zal dit niet zomaar blijven doen.
Daarom dus ook deze oproep aan u, beste lezer. Engagez-vous en durf actief lid en waarom niet zelfs medewerker te worden van een vakbond (misschien in uw eigen bedrijf of organisatie naar aanleiding van de vierjaarlijkse sociale verkiezingen in mei). Maak samen met ons die vakbond waar u - mocht dat nu niet zo zijn - wél mee achter kan staan. En neem zelf mee de stuurknuppel in handen.We vragen veel, we beseffen het. Vakbonden bedienen zich vooralsnog niet van hippe marketeers om hun imago en 'merk' bij de brede publieke opinie aantrekkelijker te maken. Vakbonden komen soms in conflict met de consument die u ook bent en die liefst zo goedkoop en zo ruim mogelijk wil consumeren. Maar durf u daarover te zetten.
Steek mee uw nek uit en heb de moed tegen de stroom in te roeien en uw steentje bij te dragen, los van uw eigen hoogstpersoonlijke carrièrepad. Dat laatste zal u toch niet zóveel gelukkiger maken, geloof ons vrij. Ondergetekenden zijn alvast blij dat ze die keuze gemaakt hebben om mee te kunnen werken aan die toekomstvisie. Zélfs nu, in tijden waar vakbonden qua 'populariteit' niet bepaald hun beste dagen kennen. Nu u nog (overtuigen).
© De Persgroep Publishing
Schone liedjes duurden al te lang
Koen Meesters (ACV-studiedienst) en ik hebben een opiniestuk geschreven voor de krant De Standaard als antwoord op Paul Huybrechts en Romain Blockx, voorzitter en ondervoorzitter van de Vlaamse Federatie van Beleggers die vinden dat er een heksenjacht gevoerd wordt op de breedste schouders. De krant heeft het niet willen opnemen.
In een opiniestuk in De Standaard van vrijdag 20 januari 2012 stellen Paul Huybrechts en Romain Blockx dat het over en uit is met de privacy van de belegger. Dat als je de wetteksten van 30 december 2011 goed leest, het de bedoeling is van de regering om straks met een vermogenskadaster te komen en later ook met een belasting op vermogens.” En dat onder de tendentieuze titel: “De heksenjacht op de breedste schouders”.
Wel, we vragen ons af wat beide heren hebben tegen een vermogenskadaster? Iedereen vindt het normaal dat men weet wie eigenaar is van een huis en een wagen. Van de inkomens uit arbeid is de laatste euro gekend. En als het gaat om de strijd tegen de sociale fraude, dan is geen inspanning te klein om via de Kruispuntbank alle inkomens van de gerechtigden op sociale uitkeringen in kaart te brengen. Binnenkort gaat men volgens het regeerakkoord zelfs gas- en elektriciteitsrekeningen controleren.
Voor de “smalle” schouders is bescherming van de privacy kennelijk niet van tel. Maar o wee als de brede schouders inzage moeten geven in hun fortuinen. Dan heet dat ineens “heksenjacht”, dan wordt moord en brand geroepen.
Om tot meer rechtvaardige fiscaliteit te komen is het nochtans noodzakelijk om een register of kadaster uit te werken waarin alle financiële bezittingen van de Belgen worden genoteerd. Want hét uitgangspunt van een rechtvaardige fiscaliteit is dat alle inkomens, en dus niet alleen de inkomens uit arbeid, hun faire bijdrage leveren. Zeker in deze zware crisistijden waar werknemers al een gepeperde factuur hebben gekregen.
Een vermogenskadaster is onmisbaar als de belastingdienst moet achterhalen op welke inkomsten nu weinig of geen belastingen betaald worden. Met zo’n kadaster krijgt de overheid ook een krachtig wapen om fraude met roerende inkomsten te bestrijden. Via het register kan ze checken of de aangegeven inkomsten wel in verhouding staan tot wat iemand bezit. Een vermogenskadaster opmaken is echter onmogelijk zolang financiële instellingen een rookgordijn kunnen ophangen rond de vermogens van hun klanten.
Op wat baseren de auteurs zich dan trouwens om te schrijven dat de zuinige, hardwerkende burger, de spaarder-belegger geviseerd wordt in zijn financiële privacy?
Beleggers die interesten genieten, moeten vanaf volgend jaar telkens ze die ontvangen, aan hun bank melden of ze kiezen voor een roerende voorheffing van 21% of een voorheffing van 25%. De bijdrage zal niet van toepassing zijn op de verdiensten waarop een roerende voorheffing van 25% werd ingehouden. Telkens iemand kiest voor het lagere tarief van 21%, moet de bank dat melden aan een centraal punt dat de Nationale Bank van België (NBB) zal beheren. Die zal alle gegevens inventariseren die het van de verschillende banken ontvangt. De NBB geeft vervolgens de informatie van al wie meer dan 20.000 euro roerende inkomsten geniet, door aan de fiscus. Op de inkomsten boven de 20.000 euro wordt een belasting geïnd van 4%.
Laat ons wel wezen, dat is dus waar beide auteurs zich zorgen over maken. Dat de NBB een kadaster gaat aanleggen om grote vermogens een solidariteitsbijdrage te laten betalen van 4%! Los van het principe, willen we er de aandacht op vestigen dat het hier gaat over “grote roerende vermogens” en dat een solidariteitsbijdrage van 4% op de inkomsten die onderworpen zijn aan een voorheffing van 21% echt niet veel gevraagd is. Als we een rendement nemen van 4%, wat niet veel is, dan spreken we hier over een roerend bezit van 500.000 euro. Anders uitgelegd: je moet die 4% solidariteitsbijdrage maar pas betalen als je roerend vermogen meer bedraagt dan 500.000 euro! Bovendien wordt de solidariteitsbijdrage van 4% enkel geheven op inkomsten uit obligatiefondsen, kasbons, staatsbons, termijnrekeningen en aandelen waarop een roerende voorheffing van 21% werd ingehouden. Maar niet op tak 21, tak 23, beveks en spaarrekeningen. Wat denkt u dat banken gaan suggereren eens de kaap van 20.000 euro interest is bereikt?
En dan is er nog dat andere argument tegen een vermogenskadaster. “Wie zal er zich aan storen als men de breedste schouders nog een extra gewicht laat torsen? Alleen de bezitters van die brede schouders natuurlijk. Maar dat zijn dan wel diegenen die investeren in onze economie” Men wil hier dus aantonen dat als je de beleggers te zwaar belast, ze dan niet meer gaan investeren. Interesseert hun dat dan? Omdat aandeelhouders op hun aandeel graag 15% winst halen, wordt er verkocht en gekocht, en worden bedrijven verplicht onrealistische hoge rendementen te halen. Om aan die hoge rendementen te geraken, verlaagt men zich tot methodes die de werknemers en de burgers schaden. Een van die methoden: lonen niet mee laten delen in de productiviteit- en prijsstijgingen. Een andere methoden is kostendalingen niet doorrekenen. Allemaal om het kapitaalrendement hoog te houden. Ondernemingen zouden moeten werken met investeringen en projecten waarvan de rendabiliteit bekeken wordt over vijf, tien, twintig jaar. Toch is de gemiddelde duur dat een beursgenoteerd aandeel bijgehouden wordt, overal in de wereld absurd kort geworden. Zo wisselen de bedrijven van de BEL 20 om de zeventien maanden van eigenaar.[1]
Merkwaardig is trouwens dat een ander klassiek dreigement, dat van de kapitaalsvlucht niet wordt gebruikt. Of zouden de tegenstanders van een vermogensbelasting ondertussen ook al hebben aangevoeld dat dit tegenargument alsmaar meer op los zand komt te staan door de Europese spaarrichtlijn en door de OESO-richtlijnen? En dat de ervaringen met een vermogensbelasting in Frankrijk, waar dit helemaal niet leidde tot een noemenswaardige kapitaalsvlucht, ook al weinig houvast bieden voor de tegenstanders?
Dat er een heksenjacht wordt gehouden op de breedste schouders, dat is nog nooit in het verleden gebeurd en is ook nu niet het geval. Een gezin met twee kinderen en een gemiddeld arbeidsinkomen dat geen inkomsten uit vermogen heeft , draagt 48% bij van het brutoloon door fiscale en sociale bijdragen. De buren die eenzelfde bruto-inkomen uit hun beleggingsportefeuille halen en geen arbeidsinkomen hebben, dragen 15% of 25% bij. Vanaf 2012 wordt dat 21% of 25%, dan nog met tal van uitzonderingen. En dan nog alleen wanneer men er in niet in slaagt die inkomens verborgen te houden voor de fiscus.
We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat de heren Huybrechts en Blockx vooral daar bekommerd om zijn. Kennelijk hebben de breedste schouders, de grote vermogens, zeer veel te verbergen. En beginnen ze te beseffen dat, nu Reynders weg is op Financiën, de kansen groeien dat het uit is met dat schone liedje. Een schoon liedje dat al te lang werd gespeeld op kosten van de eerlijke belastingbetaler met smallere schouders. Daarmee schieten Huybrechts en Blockx overigens in eigen voet. Want als de brede schouders zoveel hebben te verbergen, dan weet de nieuwe regering wat te doen bij de begrotingscontrole van februari 2012 om 2 à 3 miljard bijkomend te vinden. In plaats van via een indexsprong een tweede keer de rekening te presenteren aan de werknemers en gerechtigden op sociale uitkeringen die wel al correct hun deel betalen.
Omdat een rechtvaardige fiscaliteit miljarden kan opbrengen
Guido Deckers
ACV - Nationaal Propagandist voor het thema rechtvaardige fiscaliteit
In een opiniestuk in De Standaard van vrijdag 20 januari 2012 stellen Paul Huybrechts en Romain Blockx dat het over en uit is met de privacy van de belegger. Dat als je de wetteksten van 30 december 2011 goed leest, het de bedoeling is van de regering om straks met een vermogenskadaster te komen en later ook met een belasting op vermogens.” En dat onder de tendentieuze titel: “De heksenjacht op de breedste schouders”.
Wel, we vragen ons af wat beide heren hebben tegen een vermogenskadaster? Iedereen vindt het normaal dat men weet wie eigenaar is van een huis en een wagen. Van de inkomens uit arbeid is de laatste euro gekend. En als het gaat om de strijd tegen de sociale fraude, dan is geen inspanning te klein om via de Kruispuntbank alle inkomens van de gerechtigden op sociale uitkeringen in kaart te brengen. Binnenkort gaat men volgens het regeerakkoord zelfs gas- en elektriciteitsrekeningen controleren.
Voor de “smalle” schouders is bescherming van de privacy kennelijk niet van tel. Maar o wee als de brede schouders inzage moeten geven in hun fortuinen. Dan heet dat ineens “heksenjacht”, dan wordt moord en brand geroepen.
Om tot meer rechtvaardige fiscaliteit te komen is het nochtans noodzakelijk om een register of kadaster uit te werken waarin alle financiële bezittingen van de Belgen worden genoteerd. Want hét uitgangspunt van een rechtvaardige fiscaliteit is dat alle inkomens, en dus niet alleen de inkomens uit arbeid, hun faire bijdrage leveren. Zeker in deze zware crisistijden waar werknemers al een gepeperde factuur hebben gekregen.
Een vermogenskadaster is onmisbaar als de belastingdienst moet achterhalen op welke inkomsten nu weinig of geen belastingen betaald worden. Met zo’n kadaster krijgt de overheid ook een krachtig wapen om fraude met roerende inkomsten te bestrijden. Via het register kan ze checken of de aangegeven inkomsten wel in verhouding staan tot wat iemand bezit. Een vermogenskadaster opmaken is echter onmogelijk zolang financiële instellingen een rookgordijn kunnen ophangen rond de vermogens van hun klanten.
Op wat baseren de auteurs zich dan trouwens om te schrijven dat de zuinige, hardwerkende burger, de spaarder-belegger geviseerd wordt in zijn financiële privacy?
Beleggers die interesten genieten, moeten vanaf volgend jaar telkens ze die ontvangen, aan hun bank melden of ze kiezen voor een roerende voorheffing van 21% of een voorheffing van 25%. De bijdrage zal niet van toepassing zijn op de verdiensten waarop een roerende voorheffing van 25% werd ingehouden. Telkens iemand kiest voor het lagere tarief van 21%, moet de bank dat melden aan een centraal punt dat de Nationale Bank van België (NBB) zal beheren. Die zal alle gegevens inventariseren die het van de verschillende banken ontvangt. De NBB geeft vervolgens de informatie van al wie meer dan 20.000 euro roerende inkomsten geniet, door aan de fiscus. Op de inkomsten boven de 20.000 euro wordt een belasting geïnd van 4%.
Laat ons wel wezen, dat is dus waar beide auteurs zich zorgen over maken. Dat de NBB een kadaster gaat aanleggen om grote vermogens een solidariteitsbijdrage te laten betalen van 4%! Los van het principe, willen we er de aandacht op vestigen dat het hier gaat over “grote roerende vermogens” en dat een solidariteitsbijdrage van 4% op de inkomsten die onderworpen zijn aan een voorheffing van 21% echt niet veel gevraagd is. Als we een rendement nemen van 4%, wat niet veel is, dan spreken we hier over een roerend bezit van 500.000 euro. Anders uitgelegd: je moet die 4% solidariteitsbijdrage maar pas betalen als je roerend vermogen meer bedraagt dan 500.000 euro! Bovendien wordt de solidariteitsbijdrage van 4% enkel geheven op inkomsten uit obligatiefondsen, kasbons, staatsbons, termijnrekeningen en aandelen waarop een roerende voorheffing van 21% werd ingehouden. Maar niet op tak 21, tak 23, beveks en spaarrekeningen. Wat denkt u dat banken gaan suggereren eens de kaap van 20.000 euro interest is bereikt?
En dan is er nog dat andere argument tegen een vermogenskadaster. “Wie zal er zich aan storen als men de breedste schouders nog een extra gewicht laat torsen? Alleen de bezitters van die brede schouders natuurlijk. Maar dat zijn dan wel diegenen die investeren in onze economie” Men wil hier dus aantonen dat als je de beleggers te zwaar belast, ze dan niet meer gaan investeren. Interesseert hun dat dan? Omdat aandeelhouders op hun aandeel graag 15% winst halen, wordt er verkocht en gekocht, en worden bedrijven verplicht onrealistische hoge rendementen te halen. Om aan die hoge rendementen te geraken, verlaagt men zich tot methodes die de werknemers en de burgers schaden. Een van die methoden: lonen niet mee laten delen in de productiviteit- en prijsstijgingen. Een andere methoden is kostendalingen niet doorrekenen. Allemaal om het kapitaalrendement hoog te houden. Ondernemingen zouden moeten werken met investeringen en projecten waarvan de rendabiliteit bekeken wordt over vijf, tien, twintig jaar. Toch is de gemiddelde duur dat een beursgenoteerd aandeel bijgehouden wordt, overal in de wereld absurd kort geworden. Zo wisselen de bedrijven van de BEL 20 om de zeventien maanden van eigenaar.[1]
Merkwaardig is trouwens dat een ander klassiek dreigement, dat van de kapitaalsvlucht niet wordt gebruikt. Of zouden de tegenstanders van een vermogensbelasting ondertussen ook al hebben aangevoeld dat dit tegenargument alsmaar meer op los zand komt te staan door de Europese spaarrichtlijn en door de OESO-richtlijnen? En dat de ervaringen met een vermogensbelasting in Frankrijk, waar dit helemaal niet leidde tot een noemenswaardige kapitaalsvlucht, ook al weinig houvast bieden voor de tegenstanders?
Dat er een heksenjacht wordt gehouden op de breedste schouders, dat is nog nooit in het verleden gebeurd en is ook nu niet het geval. Een gezin met twee kinderen en een gemiddeld arbeidsinkomen dat geen inkomsten uit vermogen heeft , draagt 48% bij van het brutoloon door fiscale en sociale bijdragen. De buren die eenzelfde bruto-inkomen uit hun beleggingsportefeuille halen en geen arbeidsinkomen hebben, dragen 15% of 25% bij. Vanaf 2012 wordt dat 21% of 25%, dan nog met tal van uitzonderingen. En dan nog alleen wanneer men er in niet in slaagt die inkomens verborgen te houden voor de fiscus.
We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat de heren Huybrechts en Blockx vooral daar bekommerd om zijn. Kennelijk hebben de breedste schouders, de grote vermogens, zeer veel te verbergen. En beginnen ze te beseffen dat, nu Reynders weg is op Financiën, de kansen groeien dat het uit is met dat schone liedje. Een schoon liedje dat al te lang werd gespeeld op kosten van de eerlijke belastingbetaler met smallere schouders. Daarmee schieten Huybrechts en Blockx overigens in eigen voet. Want als de brede schouders zoveel hebben te verbergen, dan weet de nieuwe regering wat te doen bij de begrotingscontrole van februari 2012 om 2 à 3 miljard bijkomend te vinden. In plaats van via een indexsprong een tweede keer de rekening te presenteren aan de werknemers en gerechtigden op sociale uitkeringen die wel al correct hun deel betalen.
Omdat een rechtvaardige fiscaliteit miljarden kan opbrengen
Guido Deckers
ACV - Nationaal Propagandist voor het thema rechtvaardige fiscaliteit
vrijdag 20 januari 2012
Waarom organiseert LBC-NVK een nationale actie- en stakingsdag op 30 januari
Mogen we vijf minuten van uw tijd vragen om toe te lichten wat u te wachten staat op het vlak van werk en inkomen?
U wil ongetwijfeld een interessante en werkbare job en een goed inkomen. U wil ontwikkelingskansen voor u zelf of voor uw kinderen. U wil een goede balans tussen arbeid en privéleven. U hoopt op een goede sociale bescherming bij ziekte of werkloosheid. En u wil de zekerheid van een leefbaar pensioen op het einde van uw loopbaan. Dat zijn heel terechte verwachtingen. Daar zetten duizenden vakbondsmedewerkers en -afgevaardigden zich dagelijks voor in. Maar recente Europese maatregelen en beslissingen van de regering Di Rupo strooien roet in het eten.
Een grondige analyse van de geplande maatregelen doet ons besluiten dat er zwaar bespaard wordt op de kap van werkenden, werkzoekenden en gepensioneerden. De hoge vermogens en de vennootschappen ontspringen de besparingsdans. Meer ongelijkheid en meer armoede zal het resultaat zijn. Erg onrechtvaardig, vinden wij. Daarom richten we ons vandaag tot u.
Wij willen een solidaire en eerlijke maatschappij
Al meer dan 125 jaar verdedigen wij de belangen van werknemers en van sociaal verzekerden. Als vakbond staan wij voor een solidaire maatschappij. Om dat te realiseren hebben onze voorgangers gestreden voor een sterke sociale zekerheid. Dat willen we zo houden, want zonder sociale zekerheid zouden er in ons land nog meer mensen arm zijn. In een solidaire maatschappij is ook een eerlijke verdeling van de inkomens een absolute prioriteit. Belastingen dienen om overheden middelen te geven zodat ze een (sociaal) beleid kunnen ontwikkelen en om de inkomsten beter te verdelen. Dat gaat helemaal de verkeerde kant uit. De slogan “alleen werknemers betalen belastingen” wordt spijtig genoeg elke dag meer waar.
En ondertussen dicteert Europa in alle landen zware besparingen op de rug van de werkende bevolking. Europa moet de sterkste economische macht ter wereld worden en dan sneuvelen eerlijke principes van sociale of fiscale correcties. Alleen de markten mogen nog bepalen wat landen aan beleidsmiddelen voorzien. Lonen zijn daarbij een te mijden kost.
De regeringsmaatregelen zijn onrechtvaardig
De maatregelen van de regering Di Rupo zijn ingegeven door de logica van de financiële markten. Ze zijn onrechtvaardig en onaanvaardbaar. Er was sociaal overleg beloofd. Dat komt niet echt op gang. Er kan hoogstens gepraat worden over een lichte bijsturing hier of daar. De regering wijkt niet. Europa, weet je wel. En voor de werkgevers kan het allemaal niet snel en ver genoeg gaan.
Asociale keuzes
De vakbond heeft jarenlang geijverd voor een betere combinatie van arbeid en gezin. De regering zet die realisaties op de helling. Tijdkrediet wordt bemoeilijkt en onaantrekkelijker gemaakt. Hoe jonge gezinnen daar beter van worden, is de vraag.
Landingsbanen worden quasi onmogelijk gemaakt. Dat is een ramp voor werknemers in zware beroepen. Brugpensioen wordt zwaar gekortwiekt. Goed voor de bedrijven die voortaan oudere werknemers goedkoper kunnen ontslaan. De vakbonden krijgen het verwijt dat ze enkel opkomen voor de rechten van oudere werknemers. Niets is minder waar. Als al die ouderen moeten blijven werken… komen er dan jobs voor jongeren bij? Feit is dat jongeren geen job krijgen wegens geen ervaring en dat men voor de arbeidsmarkt al te oud is met 40 jaar. En voor jong of oud vinden de werkgevers de loonkost altijd te hoog.
Werklozen, jong én oud, alleenstaand, samenwonend of gezinshoofd zullen vanaf 2012 lagere werkloosheidsuitkeringen krijgen. Zij zullen onophoudelijk, ook 55-plussers, aangemaand worden om te bewijzen dat ze zeer actief werk zoeken. Zij zullen elke aangeboden job moeten aanvaarden. Jongeren zullen een volledig jaar moeten wachten vooraleer ze ook maar enige uitkering krijgen. De Belgische werkloosheidsuitkeringen duiken onder de Europese armoedegrens. Een schande!
De welvaartsaanpassingen voor pensioenen, ziekte-uitkeringen en werkloosheid die waren overeengekomen voor 2013 en 2014, verschrompelen. De uitgaven voor de gezondheidszorg worden aan banden gelegd. Zieke jongeren en ouderen zullen heel snel voelen wat dat betekent: duurdere en mindere zorg. Niks solidariteit en meer armoede, dat is het resultaat. Wie beweert dat ons sociaal model zo wordt gevrijwaard, is te kwader trouw.
Waar is dat fiscaal feestje?
Er is nog een gigantisch onrecht. De zeer hoge inkomens blijven buiten schot. Er wordt geen vermogensbelasting ingevoerd, wat in de ons omringende landen wel het geval is. Bedrijven die honderden miljoenen winst maken, betalen geen eurocent belasting, dankzij de notionele intrestaftrek en andere fiscale voordelen.
De gewone belastingbetaler heeft minder geluk. De kabel-tv wordt duurder, de aftrek voor hypotheekleningen wordt afgeschaft, premies voor milieuvriendelijke investeringen worden ongedaan gemaakt. België wordt door de VBO-voorzitter in het buitenland voorgesteld als een belastingparadijs voor bedrijven, we spreken hem voor één keer niet tegen.
Er is in de regeringsmaatregelen niets te vinden voor eerlijker en correctere belastingen.
En het is nog niet gedaan
De Europese Commissie heeft de Belgische begroting gewikt en gewogen en volgens haar normen te licht bevonden. Er moet nog minstens, in 2012 alleen al, 3 miljard extra gesaneerd worden. De komende weken zal opnieuw de snoeischaar worden bovengehaald. De werkgevers pleiten al weer hardop voor een indexinlevering.
Reageren is absoluut nodig
Het is daarom dat we als vakbonden oordelen dat er zeer fors “halt” moet worden toegeroepen. We hebben gepoogd om via overleg de regering en de werkgevers tot andere gedachten te brengen. U hebt kunnen vaststellen hoe hooghartig het neen klinkt.
Er zit dus niks anders op dan reageren. Dat zullen en moeten we doen via informatie en sensibilisering. Maar finaal zullen we ook moeten zeggen: “tot hier en niet verder!”. Wij doen niet meer mee aan schijnoverleg, we willen fundamentele bijsturingen en al helemaal geen nieuwe besparingsronde.
Daarom organiseren we samen met de andere vakbonden een nationale actie- en stakingsdag op 30 januari. Staken is geen lachertje, niemand doet het voor zijn of haar plezier. Maar als we niets doen, blijft de ongemeen harde onrechtvaardigheid van het besparen op de rug van de werkenden en sociaal verzekerden verder duren. Het is genoeg geweest.
Wij vragen u om mee te staken waar het kan. Lukt dat niet, dan toch minstens begrip op te brengen voor de stakers en actievoerders. Het is in ons aller belang dat er verandering in het beleid komt. Zonder actie of reactie gaat de besparingswoede gewoon door.
Syndicale groeten,
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK
Meer info? www.degevolgen.be en www.dealternatieven.be
Abonneren op:
Posts (Atom)