Het vakbondsverzet tegen genomen en geplande maatregelen van de regering is op zijn beurt op merkwaardig groot verzet gestoten. Naast de werkgevers was er uiteraard ook weerstand van ministers en politieke partijen, niet alleen van de meerderheid overigens. En ook de gemiddelde journalist liet zich erg laatdunkend uit over het werknemersverzet. Zich kanten tegen besparingen is blijkbaar not done. Het zou uit de tijd zijn en godbetert slecht voor ons sociaal model. De aanhoudende pogingen om de publieke opinie besparingen aan te praten, zijn gelukt. Verontwaardiging mag in het buitenland – Occupy-bewegingen worden fraai verfrissend genoemd zolang ze in de buurt van Wall Street blijven. En indignado’s hebben sympathie voor zover ze in Spaanssprekende landen blijven. Maar vakbondsprotest bij ons, ho maar!
Daarom alsnog een poging om uit te leggen waar het ten gronde over gaat. Besparingen in de sociale zekerheid en in de overheidsbudgetten zouden nodig zijn omdat we aan de limiet van het financierbare zitten. Er zijn geen middelen meer. Dus minder uitkeringen en minder overheidsdiensten. Dé kernvraag is hoe dat komt? Niet omdat de pensioenen of de werkloosheidsuitkeringen de laatste tijd schrikbarend zouden zijn toegenomen. Al zou dat geen luxe zijn, want de armoedecijfers nemen onrustwekkend toe – in Vlaanderen, in Brussel en in Wallonië. Sociaal gerechtigden, maar ook steeds meer werkenden, krijgen het met uitkeringen en/of loon niet meer gerooid. Het aantal leefloners, ook bij jongeren, stijgt. Het aantal gezinnen dat de energiekosten niet meer kan dragen, neemt exponentieel toe, evenals het aantal mensen wiens energie- en watertoevoer wordt afgesloten. En het aantal niet meer afgeloste leningen allerhande, inclusief hypothecaire, neemt toe. Conclusie: er groeit een gigantisch inkomensprobleem. Niet ingrijpen zal dat alleen maar verergeren. Verontwaardiging is dus zeer op zijn plaats, ook hier. Meer dan een generatieconflict is er een probleem van generatiearmoede. Die voorkomen is veel efficiënter dan ze nadien te bestrijden.
De oorzaak van de krappe overheidsbudgetten en de onrechtvaardige inkomensspreiding is te wijten aan bij het feit dat grote groepen weinig of geen belastingen betalen. VBO-voorzitter Rudy Thomas verkondigt in het buitenland aan eenieder die het wil horen dat België voor de bedrijven een belastingparadijs is. En of hij gelijk heeft! De theoretische vennootschapsbelasting bedraagt 33,9 %. Maar dat is dus theorie. De echte gemiddelde belastingdruk voor vennootschappen is 11 % - dus nauwelijks 1/3. En dat gemiddelde verbergt nog grote verschillen. Er zijn bedrijven, multinationals, die 0 % belasting betalen. Grote vermogens ontsnappen aan enige belastingheffing. En daar wordt niets aan gedaan.
Er moeten dus geen lagere pensioenen, werkloosheidsuitkeringen of lonen komen. Zelfs niet ‘van Europa’… Tenzij men verder weigert te werken aan die gemiddelde vennootschapstaks, de transactietaks of een vermogensbelasting. De momenteel bespaarde 11 miljard en de komende 3 miljard die ‘Europa ons land oplegt’ kunnen perfect ontweken worden, de boetes incluis. Als anderen dan gewone mensen óók belastingen betalen, is er redelijk snel meer dan die ettelijke miljarden gevonden. Dat is de kern van de discussie. Dat is de kern van ons perfect uitvoerbaar alternatief (zie www.dealternatieven.be).
Het gaat niet over een generatiekloof. Het gaat over een fiscale kloof, die men weigert te dichten. Het gaat niet over langer werken om het systeem overeind te houden. Het gaat over rechtvaardiger verdeling van de fiscale lasten. Als dat niet gebeurt, zullen we onophoudelijk druk op onze inkomens en onze lonen moeten blijven verdragen. Daar passen wij voor. Vóór 30 januari en daarna.
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris
Geen opmerkingen:
Een reactie posten