De syndicale missie van nonkel pater: mission statement

De koffers zijn gepakt, de kat heeft haar kingsize portie brokken gehad en de rest van de familie geniet 1200 km oostelijker van een zonovergoten vakantie. Kortom, alles is gereed om te vertrekken. In navolging van Kazachstan - dat enige tijd terug de besnorde schlemiel Borat naar de VS op missie stuurde - zendt nu ook de Belgische natie twee van z'n zonen uit. Eén ervan ben ik - maar dat raadde u wellicht al.

Laat ik me misschien even voorstellen. Tussen al het overige meubilair van de lbc-studiedienst neem ik sinds het begin van dit milennium een relatief vaste plaats in. Mijn stekje situeert zich ergens tussen twee bibliotheken en 15 computers in, daar waar u het meldpunt vindt voor laatstelijnsbijstand inzake lastige arbeidsrechtelijke vragen. Maar (voorlopig) genoeg over mezelf. Het is de missie die telt. Niet de missionaris :-(

Welke missie? Sébastien (mijn cne-reisgenoot) en ik trekken naar het barre noorden van fjorden en vikings, flexicurity en 100% gesyndiceerden. In Stockholm zullen we 14 dagen te gast zijn bij TCO, de tweede grootste Zweedse vakbond (met 16 deelorganisaties en 1.3 miljoen leden) (http://www.tco.se/Templates/Page2____2589.aspx). Niet om de lokale culinaire specialiteiten te verkennen. Evenmin om ginderachter promotie te gaan maken voor Belgische spruiten of drijfmest in blik. Dergelijke nobele taak laten we met graagte over aan aan de telgen van ons geliefde vorstenhuis en de leden van het politieke establissement.

Ons is het erom te doen nieuwe inzichten te verwerven. In een tijd van crisis, van afbrokkelen van datgene wat bestaat, zal datgene wat morgen bestaat nu eenmaal bepaald worden door ideeën die vandaag rijpen, door structuren die vandaag worden uitgebouwd.

Of de Zweden ons wat nieuws kunnen leren, zullen we de komende weken uitvoerig bespreken. Maar veel meer dan een wedstrijdje wie-is-de-slimste-mens-ter-wereld is onze trip een uitgelezen kans om de banden met de Zweedse vakbonden nauwer aan te halen. In een Europa zonder grenzen moeten ook vakbonden hun interne grenzen deels laten vervagen voor het hogere doel, m.n. de uitbouw van een efficiënte sociale tegenmacht. Dat kan enkel als werknemers uit alle hoeken van de Europa beseffen dat dat wat hen verbindt zoveel belangrijker is dan dat wat hen van mekaar onderscheid. E pluribus unum. Om het even Obama-gewijs te poneren.

Beste kijkbuiskinderen, ik ga jullie laten. Morgen wacht ons immers de lange reis noordwaarts. Mits enige ondersteuning van de verhoopte lokale internetconnectie, horen jullie me morgen weer, deze keer met het verslag van dag 1: the mission start.

Uw aller,

Peter