Het kleine schermpje in de stoel voor mij leert me dat we op 10.000 meter hoogte vliegen, aan een snelheid van 920 km per uur, ergens halfweg tussen Vancouver en Montreal. Een heldere hemel heeft ons zonet getrakteerd op een schitterend zicht op de Rocky Mountains. Ideale omstandigheden om wat afstand te nemen en het congres nog even te overdenken.Indrukwekkend toch wel, dat zoveel verschillende vakbonden uit de hele wereld achter één programma gaan staan. Dat heeft natuurlijk wel als nadeel dat de besluiten vrij vaag blijven. Iedereen moet er zich kunnen in vinden.
Na afloop van het congres sprak ik erover met enkele afgevaardigden uit Chili en Colombia. Ik vroeg hen of ze de besluiten niet wat te mager vonden. Ze vonden van niet. “De concrete eisen zullen we zelf wel formuleren in ons eigen land. Hier voelen we ons ingebed in een brede vakbeweging die wereldwijd haar stem kan laten horen”. De werelddag voor waardig werk op 7 oktober is voor hen veel meer dan een symbolisch moment. “Het moet overal een tweede strijddag worden, naast 1 mei, waarop we onze verbondenheid en onze kracht kunnen laten zien”, meent een Chileense vakbondsman. Zijn Colombiaanse collega vindt het ook erg belangrijk dat de congresbesluiten alle bonden oproepen om hun solidariteit nog te versterken met de organisaties die te lijden hebben onder intimidatie en repressie. “Als één van ons wordt aangevallen worden we allemaal aangevallen. Als één van ons zich opricht, richten we ons samen op”, is zijn overtuiging.Een mooie gedachte om mee naar huis te nemen…
Auteur: Marijke Persoone, adjunct-algemeen secretaris LBC-NVK
Geen opmerkingen:
Een reactie posten