Na het ontbijt haal ik mijn spullen op in mijn hotelkamer. Het bed is perfect opgemaakt, de badkamer smetteloos, geen stofje op het tapijt. Het onzichtbare werk van de hotelwerkers krijgt een gezicht, want het ‘kamermeisje’ is het nachtkastje nog aan het afstoffen. Rosa, heet ze. Ik vraag haar of ze Filippijnse is. Nee, ze komt van Hongkong, maar ze woont al twintig jaar in Canada. Met haar familie? Ja, gelukkig wel. Ze is naar Canada geëmigreerd, samen met haar man, toen haar dochtertje nog heel klein was. Er werken inderdaad veel Filippijnse vrouwen in het hotel, en die leven hier wel alleen, gescheiden van hun familie. Zij hebben het emotioneel soms heel zwaar, zegt ze. En hoe zit het financieel, wil ik weten. Hoe kunnen jullie overleven in zo’n dure stad? Dat wordt steeds moeilijker, vertelt ze. De prijzen van voeding, huur en energie stijgen maand na maand, maar de lonen volgen niet. We kunnen ons niet veroorloven om in de stad zelf te wonen. Dat betekent lange verplaatsingstijden. Geen pretje, zeker niet voor de nieuwkomers die vaak met gesplitste uurroosters werken.
Precies die realiteit werd ons gisteren toegelicht door een delegee van UNITE HERE, de vakbond van de hotelwerkers. Ze vroeg onze steun bij de sectoronderhandelingen die vandaag van start gaan. Ze eisen lange termijn contracten, hogere lonen, minder zware werkbelasting en minder flexibiliteit. Concrete solidariteit, daar zijn we altijd voor te vinden. Bij het ontbijt laten we een petitie tekenen door de hotelgasten, toegegeven, bijna allemaal syndicalisten, waarin ze de eisen van de hotelwerkers onderschrijven.
Auteur: Marijke Persoone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten