Kiezen in Europa én hier

Liefhebben doe je onvoorwaardelijk. Maar liefhebber van Europa zijn vraagt in deze tijden toch wel zwaar amoureuze blindheid en buitengewone inspanningen. Als je ook maar één scheef woord zegt over Europa, krijg je de stempel van euroscepticus opgeplakt. Waardoor je meteen in het weinig fraaie gezelschap van de voormalige Britse premier Margaret Thatcher en de Tsjechische president Vaclav Klaus terechtkomt. Daar wil je eigenlijk zelfs niet mee op de bus worden gezien, laat staan dat je ermee vereenzelvigd wil worden.

Een beetje verstandig politiek bedrijven betekent populisme aan de kant schuiven. Maar ook zonder populisme pleiten we nog niet voor telkens nieuwe beslissingen die met elkaar wedijveren qua antipopulariteit. ‘Politieke durf’ is niet hetzelfde als mensen treiteren. Wat bezielt de Europese beleidsmakers toch om, met een tergende overtuiging betere zaken waardig, zo driest tekeer te gaan? Want veel aardigheid aan resultaten komt er niet uit de Brusselse, Straatsburgse of Luxemburgse vergaderzalen.

Boeman

Zo slaagt Europa er perfect in om zich de status van onbetwistbare boeman toe te eigenen. Een constructie die de nationale bewindslieden overigens goed uitkomt. “We moeten van Europa”, is het legitieme alibi dat regeringsleiders zichzelf met graagte en overtuiging gunnen. Daarbij worden ze op hun wenken bediend door Europarlementsleden die, wat de Belgische delegatie betreft, met Dehaene, Verhofstadt, Michel, Thyssen, Van Brempt en Sterckx toch geen spelers van tweede garnituur zijn. Al vermoed ik dat alleen specialisten in staat zijn om een redelijk aantal andere namen van de 22 Belgische Europarlementairen voor de vuist te kunnen citeren.
Een vijfjarig mandaat is perfect te verantwoorden voor wie efficiëntie nastreeft. Wie op Europees niveau wetten moet maken, heeft nogal wat technische deskundigheid nodig. Maar zou het kunnen dat de democratische beoordeling door de kiezer – een volgende keer in 2014 – zelden een echte beoordeling is van het Europese doen en laten? En dat dus een echte inhoudelijke beleidsafrekening door de kiezer amper te vrezen is?
De leden van de Europese Commissie zijn al helemaal ongenaakbaar, geen Europese kiezer die daar iets over te zeggen heeft. Op 7 juni pakte de Europese Commissie uit met ondubbelzinnige aanbevelingen voor België.

Aanbevelingen

Wat lezen we in dit Europese standaardwerk? De wettelijke pensioenleeftijd moet worden aangepast aan de leeftijdsverwachting, lees: de pensioenleeftijd moet naar omhoog. Het loonoverleg moet worden hervormd zodat het beter aansluit bij het concurrentievermogen, lees: de lonen moeten zakken en er moet alleen nog op ondernemingsniveau worden onderhandeld. Ook het indexeringssysteem moet worden hervormd, lees: de koopkracht zal worden verminderd.
En er is meer. De werkgeversbijdragen op arbeid, de sociale zekerheidsbijdragen, moeten worden vervangen door belasting op consumptie, lees: we zullen via BTW-aanpassingen meer betalen om de werkgevers op hun wenken te bedienen. De uitkeringen voor werklozen moeten verminderen en ze moeten ook minder lang die uitkeringen ontvangen. Wat natuurlijk neerkomt op een verarming.
Verder moeten er langere openingstijden komen voor de winkels. Dat wil zeggen dat de sociale bescherming in de distributiesector eraan moet geloven.

Slecht voor werknemers

Niet één van al die maatregelen is dus in het voordeel van de werknemers of de sociaal verzekerden. Qua keuze tegen de werknemersbelangen kent dit pakket aan maatregelen zijn gelijke niet. Het is veelbetekenend dat de fractieleider van de N-VA in de Kamer, Jan Jambon, meteen en zonder enige nuance verkondigde dat de Europese Commissie goed bezig is vermits ze het volledige sociaaleconomische programma van de N-VA wil uitvoeren.
Volgens onze lopende minister van Begroting, Guy Vanhengel (Open VLD), liggen deze Europese aanbevelingen volledig in de lijn van wat experts al lang zeggen. Bedoeld wordt dat het overal opduikende trio van zogenaamde topeconomen – Geert Noels, Ivan Van De Cloot en Peter Vanden Houtte – als extra munitie wordt gebruikt als boeman Europa alleen niet zou volstaan.
Kiezen is delen. Sommigen kiezen voor rechtvaardig verdelen.
Anderen kiezen om mensen te verdelen, ze tegen elkaar op te zetten. Solidariteit van wie het beter heeft met wie het minder voor de wind gaat. Dat is onze nadrukkelijke keuze, al 125 jaar lang. Maar het is duidelijk niet de keuze van Europa. En zo te horen ook niet de keuze van alle Belgische of Vlaamse politiek verantwoordelijken.

Zij dragen dus een immense verantwoordelijkheid. We zullen het niet vergeten en al evenmin lijdzaam toekijken.

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris

Chokotoff verdwijnt uit België: bijna 100 banen op de tocht...

Protest Kraft Foods markt Halle - 23 jun. 2011



De vakbonden protesteren al een hele week tegen de beslissing om de chokotoffs, mignonettes en bouchees te verhuizen naar Oost-Europa; bijna 100 werknemers vrezen voor hun job.

De bevolking van Halle en omstreken is zeer solidair met de werknemers. De burgemeester van Halle ontving een delegatie op het stadhuis, er is een gouden boek beschikbaar waar iedere burger, werknemer zijn solidariteit kan betuigen...

Bezoek www.lbc-nvk.be voor meer info... Vergeet niet de petitie te downloaden. Verzamel handtekeningen en bezorg ze ons. Samen zijn we sterk!

Short Film Festival Duisburg, Duitsland: The Fortune Hunters

Op zaterdag 11 juni kon je in het Landschaftspark in Duitsland een scala aan (syndicale) kortfilms bekijken tijdens het Unions in Motion festival. Video's, documantaires, clips uit alle hoeken van de wereld: Van Belgische arbeiders over Indische scheepsbouwers tot Bulgaarse metaalwerkers en Nederlandse schoonmakers. En onze eigenste 'Fortuinjagers' beleefde zijn Europese première. Ofwel 'The fortune hunters', een film die kadert in de campagne over rechtvaardige fiscaliteit van het Financieel Actie Netwerk.

Fusie EMF - EMCEF - ETUF-TCL in de maak

Vandaag werd op het congres het belangrijke startschot gegeven voor een voorgenomen fusie tussen het EMF, de Europese Chemiefederatie en de Europese Federatie van de Textiel, Kleding en Leer. Ofwel een bundeling van krachten tussen drie belangrijke federaties: EMF, EMCEF en ETUF-TCL. Deze grote federatie zou in de loop van 2012 operationeel moeten worden. Een extra stichtingscongres zal deze fusie bekrachtigen.

In het neo-liberale Europa van vandaag wordt het voor de vakbonden nog belangrijker om met één stem te spreken. De macht van het getal telt en zal nodig zijn, zie de gebeurtenissen in Griekenland en de moeilijkheden in Spanje en Portugal. Maar ook in het licht van Europa 2020 maken we met extra grote federaties meer kans om gehoord te worden en kunnen we ons aanbieden als belangrijke gesprekspartner in de Europese sociale dialoog richting de Europese Commissie, het Europees Parlement en de Europese werkgeversorganisaties.

De voorgenomen fusie werd unaniem goedgekeurd op het congres, meer nog, de resolutie werd op langdurig applaus onthaald.

Auteur: Monique Braam

EMF-congres in beeld

Nieuwe voorzitter EMF verkozen

Tijdens de eerste dag van het EMF-congres ging veel aandacht uit naar de verkiezing van de nieuwe voorzitter van het EMF. Ulrich Eckelmann, nu nog werkzaam voor IG-Metall werd unaniem verkozen tot de nieuwe voorzitter en verhuist binnenkort van Duitsland naar Brussel waar het hoofdkantoor van het EMF gevestigd is. IG Metall is overigens de grootste aangesloten vakbond binnen het EMF met maar liefst 1.700.000 miljoen leden. Hij wil "zoveel mogelijk krachten bundelen om op die manier als EMF een belangrijke meerwaarde te bieden aan de aangesloten vakbonden en haar leden in de industriële sectoren".

Internationale solidariteit is op dit congres een belangrijk sleutelwoord. Niet alleen binnen EMF, maar de federatie zoekt ook naarstig naar samenwerkingsverbanden en partnerships buiten haar eigen organisatie. Op die manier wordt het EMF een nog krachtiger stem binnen de onderhandelingen op Europees niveau, bij de Europese sociale dialoog met de Europese Commissie, het Europees Parlement en de Europese werkgeversorganisaties.

Een indrukwekkende oproep tot internationaliteit kwam van de Griekse vakbonden. Het vakbondswerk in Griekenland is erg moeilijk geworden gezien de huidige politieke en economische situatie. De maatregelen van de Europese Unie en het IMF hakken zwaar in op het leven van de gewone burger: bezuinigingen alom, de sociale zekerheid wordt afgebouwd, zelfs op de matige pensioenen van nog geen 500 euro wordt beknibbeld. Werknemers zijn in Griekenland een minderheid geworden: nog geen 50% van de beroepsbevolking heeft een job en de lonen zijn gemiddeld met 30% achteruit gegaan. Dat betekent dat een vakbondslidmaatschap voor veel werknemers niet langer te betalen is. En dat betekent een gevoelig verlies aan man- en slagkracht bij de vakbonden. Een erg precaire situatie. In plaats van jobs te creëren worden jobs kapotgemaakt. Minder werk, minder inkomsten... De Griekse vakbonden hopen op internationale vakbondssteun en -acties.

LBC-NVK-delegatie

LBC-NVK stelt zich voor op het EMF Congres

Een congres is meer dan statuten, resoluties en stemrondes alleen. Het is bovenal een ontmoetingsplaats om te netwerken en ervaringen uit te wisselen. Een infomarkt ondersteunt dit idee. Aan de aangesloten leden was op voorhand gevraagd om een stand in te richten. LBC-NVK liet zich niet onbetuigd.
We vormen een licht vreemde eend in de bijt vanwege onze 'doelgroep': de 'white collar workers' ofwel bedienden en kaderleden. In de meeste landen bestaat het onderscheid tussen arbeiders en bedienden niet en bijgevolg zijn de vakbonden ook niet onderscheiden op basis van statuut. Maar bij ons dus wel...

Op de infomarkt stellen we drie projecten in 'the picture': een vormingsproject 'the learning mentor' waarbij we het belang van vorming en opleiding centraal stellen. Daarnaast focussen we op onze vergrote aandacht voor jongeren. Onder meer via jobbeurzen die georganiseerd worden door universiteiten en hogescholen proberen we ons bekend te maken bij de laatstejaarsstudenten; een potentiële doelgroep voor onze werking. De voorbije jobbeurzen waren een groot succes voor LBC-NVK in termen van profilering, kennismaking en ontmoeting. Een laagdrempelig initiatief waarbij we veel jonge mensen ontmoetten en informeerden over het belang van een (kader)vakbond. Tot slot  richten we op de infomarkt onze aandacht op onze samenwerking met het Financieel Actie Netwerk rond de campagne 'laat het grote geld niet ontsnappen'.



Onze Finse collega's van een ingenieursvakbond voelde zich ras thuis bij LBC-NVK

Auteur: Monique Braam

Landschaftspark in beeld

Landschaftspark Duisburg: een woordje uitleg

Duisburg kwam vorig jaar nogal negatief in het nieuws vanwege de catastrofale ramp tijdens de Love Parade. Maar Duisburg heeft gelukkig ook veel positiefs te melden. Een project waar de stad met recht en rede trots op kan zijn is het Landschaftspark in Meiderich een wijk ten Noorden van de stad.

Stukje geschiedenis

Even terug in de geschiedenis. Duisburg gelegen in Noordrein Westfalen middenin het Ruhrgebied, het industriële hart van Duitsland. Vooral bekend omwille van haar reusachtige staalfabrieken, de automobielindustrie, de kolenmijnen en ijzersmelterijen. Maar de ‘oude’ industrie maakt langzaam maar zeker plaats voor een diensteneconomie en dat betekent de teloorgang van de oude staal-, kool- en ijzerfabrieken. En wat doe je als stad met die oude terreinen en gebouwen? Tot de grond toe afbreken of een nieuwe functie geven? Duisburg koos voor het laatste en bouwde een oude ijzersmelterij om tot het huidige Landschaftspark. De oorspronkelijke ijzersmelterij werd in 1903 gebouwd door de familie Thyssen. Het ooit zo rustige, rurale Meiderich veranderde in no time in een industriële stad. De zware industrie bracht werk. Veel Duitse arbeiders vonden een job en een woonst in Meiderich en bij uitbreiding in het Ruhrgebied. August Thyssen maakten de boerderijen met de grond gelijk en verving ze door appartementsblokken voor de arbeiders. Slechts één boerderij bleef overeind: de Ingenhammshof die nu als kinderboerderij deel uitmaakt van het Landschaftspark.

De fabriek kende een woelige geschiedenis, overleefde twee wereldoorlogen, profiteerde van de wederopbouw en het Wirtschaftswunder tijdens de jaren ’50 en ’60, maar vanaf het midden van de jaren zeventig ging het bergafwaarts met de ijzersmelterij en de zware industrie in het algemeen. Op 4 april 1985 draaide de laatste shift in de fabriek, daarna sloot het complex na 84 jaar zijn deuren.

Sluiting: wat nu?

Wat te doen met fabrieksgebouwen en een 200 hectaren groot, ernstig vervuild industrieel gebied?

Duisburg nam een moedige en wellicht juiste beslissing: de gebouwen bleven overeind – deels als industrieel monument – en de grond werd gesaneerd. De oude industrie maakte plaats voor een landschapspark. Een groot themapark vol verschillende attracties en recreatiemogelijkheden in eerste instantie voor de inwoners van het Noorden van Duisburg. In 1994 opende het park haar ‘deuren’ en bijna twintig jaar later mag het een schoolvoorbeeld van een geslaagde reconversie genoemd worden. Het park wordt gesmaakt, niet alleen door de Duisburgers, maar ook door de toeristen die het Ruhrgebied bezoeken. Saillant detail: na een bezoek aan de Dom van Keulen staat een bezoek aan het Landschaftspark met stip op de tweede plaats als meest bezochte plaats.

Wat vind je er allemaal?

 De oude gebouwen doen dienst als congrescenter, cinema, concertzaal, restaurant, tentoonstellingsruimte en kunnen bovendien multifunctioneel ingezet worden. Daarnaast is de grond opnieuw gezond en bloeit en groeit de flora en fauna als nooit tevoren. Er zijn veel recreatiemogelijkheden voor jong en oud: er zijn fiets- en wandeltochten uitgezet, er is een skatebaan, klimmuur, kinderboerderij, mountainbiketrails, een oude gastoren is omgetoverd tot een duikcentrum en er is zelfs een jeugdherberg gevestigd op het terrein.

EMF Congres

De keuze om een congres voor de Europese metaalindustrie op deze plaats te organiseren is dus niet zomaar gekozen. Ook in de ‘congreshal’ proef je de industrie van weleer. We vergaderen in een immense ruimte die je bezwaarlijk zaal kunt noemen. Beton en ijzer bepalen het uitzicht, het is een mooi staaltje van industriële architectuur die mij alvast bevalt. En de symboliek telt natuurlijk. Een vakbondscongres op een werkplek van weleer, daar waar het ooit allemaal is begonnen zet je toch even aan het denken: over vroeger, nu en hoe het in de toekomst moet. Ofwel investment – fairness – solidarity now!

Auteur: Monique Braam

LBC-NVK-delegatie op EMF-congres in Duisburg

LBC-NVK spreekt graag een woordje mee. Ook op Europees en mondiaal vlak. Vandaar dat we actief lid zijn van een aantal Europese en internationale vakbonden. Zo ook van het EMF, de Europese Metaalswerkers Federatie. Deze grote federatie verdedigt de belangen van de Europese metaalarbeiders en -bedienden.  'Metaal' omvat veel sectoren: de luchtvaart, de autoindustrie, ICT, staal... 72 vakbonden uit 33 Europese landen zijn aangesloten bij het EMF. LBC-NVK is er een van. De andere Belgische vakbonden zijn eveneens vertegenwoordigd in het EMF.

Iedere vier jaar organiseert het EMF een congres. Het vorige congres vond plaats in Lissabon, dit jaar valt de eer Duitsland toe. Op 9 en 10 juni wordt in Duisburg het congres georganiseerd met als centrale slogan 'investment - fairness - solidarity now' (vrij vertaald: investeren - rechtvaardigheid - solidariteit).

Deze lokatie is niet voor niets gekozen. Duisburg ligt in het hart van het industriële Ruhrgebied, het kloppend economisch-industrieel hart van Duitsland. Het congres gaat door  in het Landschaftspark, op de plaats waar vroeger een ijzersmelterij stond. Deze grauwe industrielokatie is nu ombebouwd tot een populair cultureel thema- en eventspark. Een zeer geslaagde reconversie mag je wel stellen.

Op het congres staat de volgende politieke resolutie centraal: 'A sustainable future for metal industries: a decent and organised future for metalworkers in Europe' ofwel een duurzame toekomst voor de metaalindustrie is een waardige en georganiseerde toekomst voor de Europese metaalwerknemers.

Wat ligt daaraan ten grondslag? Een duidelijke Europese langetermijnstrategie om meer en betere jobs te vrijwaren. En daarnaast een vergrote aandacht voor het terugdringen van de groeiende sociaal-economische ongelijkheid. Volgens het EMF zouden deze voorwaarden bovendien de Europese 2020 agenda moeten schragen. Meer sociaal Europa dus!

Aan het congres nemen ruim 400 deelnemers mee. 8 collega's van LBC-NVK zijn op 9 en 10 juni present.

En we bloggen vanuit Duisburg...


Auteur: Monique Braam

Belastingen dienen algemeen belang. Onze reactie op Tax Freedom Day van belastingadviseur PwC

‘Tax Freedom Day’ valt dit jaar op 10 juni, verkondigt de accountant en belastingadviseur PwC. “Vanaf dan is alles wat we verdienen voor onze eigen portemonnee”, klinkt het. Een populistische boodschap die er vlotjes in gaat bij de goegemeente.

De vakbond LBC-NVK is het fundamenteel oneens met deze populistische boodschap en steunt in deze voluit het Financieel Actie Netwerk (FAN), dat opkomt voor een rechtvaardige fiscaliteit. PwC tracht een ongenuanceerde boodschap aan het grote publiek te slijten. Het bedrijf vertelt met zijn berekening niets over de belastingdruk in de enge zin van het woord omdat het de socialezekerheidsbijdragen, betaald door werknemers, werkgevers en zelfstandigen, vrolijk meetelt.

PwC trekt zich evenmin iets aan van de zeer ongelijke verdeling van de belastingdruk. Arbeid wordt zwaar belast, kapitaal en vermogen veel minder. Stel dat we alleen kijken naar de vennootschappen. Die blijken op basis van hun gemiddelde effectieve aanslag al op 18 februari de Tax Freedom Day te mogen ‘vieren’. Wie veel vermogen heeft, doet het nog beter. Voor hen valt de Tax Freedom Day al op de tweede dag van het jaar.

PwC rept ook met geen woord over het feit dat belastingen dienen om overheidsuitgaven te financieren en inkomens te herverdelen. Het dient trouwens gezegd dat PwC bezwaarlijk als neutrale commentator kan worden beschouwd in de discussie over fiscaliteit. Dit bureau doet er alles aan om zijn cliënten, vennootschappen en mensen met grote vermogens, zo min mogelijk belastingen te laten betalen.

Op 31 mei pakte het FAN uit met de allereerste editie van de ‘Tax Justice Day’, de Dag van de Rechtvaardige Fiscaliteit. Met dit initiatief wil het FAN beklemtonen hoe belangrijk het wel is om belastingen te innen. Belastingen zijn een grote bron van inkomsten voor de overheid, die daarmee haar collectieve dienstverlening kan financieren, in het belang van de hele bevolking. Vanaf 1 januari kan de Belgische belastingbetaler op allerlei collectieve diensten kan rekenen. Degelijk en goedkoop onderwijs voor de kinderen, wegen, openbaar vervoer, bescherming enzovoort. Zonder genoeg belastinginkomsten kan de overheid nooit al die dienstverlening organiseren.

Samen met het FAN vindt de LBC-NVK het van cruciaal belang dat de overheid de belastingen correct int en grote vermogens meer laat bijdragen. Belastingen dienen immers ook om de rijkdom te herverdelen.



Ferre Wyckmans

Algemeen secretaris LBC-NVK

De economen

Even citeren uit De Standaard van 21 mei: “In de periode van de crisis gingen de werkloosheidsuitkeringen drie keer omhoog door een indexaanpassing en kreeg een aantal uitkeringen daarbovenop nog een verhoging van twee procent. Wat al een zwak punt was in België en Vlaanderen, de 'mobiliteit' van werknemers, hun neiging om een andere job aan te nemen, werd op die manier nog verder afgezwakt. De economen zien de onbeperktheid in duur van de werkloosheidsuitkeringen in België ook als een zware handicap.”

De ‘economen’ aan het woord zijn de denktankers van vzw Vives. En nog concreter Joep Konings, professor van de KU Leuven en eminent lid van de denkgroep Vives. Deze compacte formulering heeft het voordeel van de duidelijkheid. Duidelijk is ook dat dit sociaaleconomisch rechts discours via Vives een zogenaamd wetenschappelijk en onafhankelijk karakter krijgt. Even duidelijk is dat Vives en anderen hun boodschap gratis en voor niks gesleten krijgen en daarbij op weinig journalistiek weerwerk mogen rekenen.

We analyseren kort even wat de essentie is van de analyse van de denktank. Omdat werkloosheidsuitkeringen geïndexeerd en verhoogd worden (een eis van onder meer het ACV), blijven mensen werkloos in plaats van te werken. Ze zouden zich met die werkloosheidsuitkeringen, die bovendien zogenaamd onbeperkt zijn in de tijd, nestelen in een fauteuil van gigantisch hoge werkloosheidsuitkeringen. Dat durven professoren, behoorlijk goed betaald door de gemeenschap, zomaar te vertellen. En er zijn journalisten die elke kritische vraag bij deze uitspraken gewoon achterwege laten.

Toogpraat

Wij zijn grote voorstanders van de vrije meningsuiting en een vrije pers. We zijn ook voorstanders van wetenschappelijk onderzoek. Maar dat onderzoek moet wel de gemiddelde toogpraat overstijgen. Wat is de wetenschappelijke waarde van de stelling dat een werkloosheidsuitkering te hoog is? De hoogste werkloosheidsuitkering – voor wie voordien werkte, voor alle duidelijkheid – bedraagt 1.394,46 euro per maand, een bedrag dat onherroepelijk zakt na verloop van tijd. De minimale werkloosheidsuitkering bedraagt 465,14 euro per maand. Dat is het bedrag dat verhoogd en geïndexeerd is en waar onze professor Konings zenuwachtig van wordt. Niet omdat het te laag zou zijn, en volgens andere deskundigen daardoor geen garantie biedt tegen armoede, maar omdat het te hoog is. Selectieve verontwaardiging heet zoiets.

Het ergerlijke is dat die stelling en boodschap politiek vertaald wordt. De werkloosheidsuitkeringen beperken is zowat het ‘nec plus ultra’ van alle werkgeversorganisaties. Zij staven dit met ‘wetenschappelijke studies’ die de noodzakelijkheid hiervan zouden aantonen. De vrienden van Vives zijn zowat alles behalve wetenschappelijk, zij verkondigen meningen. Ze rijden voor de werkgevers en hun politieke aanhang. Hun analyses vinden haast zonder nuance de weg naar programma’s van politieke partijen. In Vlaanderen dreigen die standpunten weldra gewoon werkelijkheid te worden.

Overtuigingskracht

Vakbonden hebben het historisch vaderschap van onze sociale bescherming in het algemeen en de sociale zekerheid in het bijzonder. We doen er dus best aan om op alle fronten en ondubbelzinnig de uitbouw en niet de afbraak ervan te verzekeren. Hiervoor hebben we, meer dan in het verleden, overtuigingskracht nodig. Er dreigt immers een sluipende ontmanteling van de mechanismen van solidariteit. Nochtans de basis waarop de werknemersbeweging geënt is en waardoor ze zo’n aantrekkingskracht had.

Het risico van dat sluipend gif van afbouw en ontmanteling is juist dat het zo sluipend is en haast onzichtbaar zijn werk doet. Zij die de sociale zekerheid willen ontmantelen, verpakken hun boodschap slim in ‘bewijzen’ die zogenaamd wetenschappelijk zijn.

Gelukkig zijn er ook anderen, ernstige wetenschappers en denkers. Hun deskundigheid is niet geringer, wel integendeel. Zij worden wel tegengewerkt en zelden gepromoot als ze hun wat tegendraadse analyses aan de man en vrouw willen brengen. Wat zij zeggen, beweren, bewijzen, moet telkens weer worden verantwoord. Kritische vragen en bedenkingen zijn wel hun part. Dat is de ongelijke strijd die gevoerd wordt op het sociale terrein. Die ongelijkheid is ons niet onbekend, maar ze hindert ook ons.

De vakbond heeft dus eigen publicaties en communicatiemiddelen nodig. In een blad als Ons Recht willen we andere wetenswaardigheden aan bod laten komen. We willen en zullen dus nog intenser dan voorheen onze boodschap – die ook de uwe is –in de kijker moeten zetten.

Ferre Wyckmans

Algemeen Secretaris LBC-NVK