Diverse hoogwaardigheidsbekleders verwelkomen en spreken dit Congres toe. Een heuse lijst van niet minder dan 8 sprekers waarvan ik jullie de namen en de samenvatting bespaar. Gelukkig werden de speeches afgewisseld met een vleugje cultuur die het geheel bijzonder verteerbaar maakten. Van opera tot percussie , over een zangkoor tot frisse beeldmontages en een plaatselijke drakendans. Een fijn uitgebalanceerd geheel om het Congres met de ronkende titel ‘Breaking Through” op gang te schieten.
Het trauma van de bom op Nagasaki in augustus 1945 proef je in elke openingstoespraak alsof het allemaal pas gisteren gebeurde. Ik had ’s morgens het Atomic Bomb Museum bezocht en het leek alsof de museumsfeer werd doorgetrokken in het Congres. De stad Nagasaki is de trekker van het netwerk van burgemeesters voor vrede waarvan ongeveer 350 Belgische burgemeesters lid zijn. Ze willen tegen 2025 alle kernwapens uit de wereld bannen. UNI Global Union schuift daar bijna naadloos zijn syndicale boodschap mee in. De strijd tegen verdrukking, het gevecht voor vakbondsvrijheid en collectief overleg en waardig werk voor iedereen. Het komt er haast in 1 adem uit want het zijn stuk voor stuk wensen voor vrede en een waardig bestaan.
De openingsceremonie werd afgesloten door een Japanse militante van 23 jaar die werkt bij de post. Ze kwam getuigen over haar vakbondsengagement dat 4 jaar terug startte. UNI illustreerde hiermee met welk dynamisme we hoop, perspectief en geloof in een betere wereld moeten uitdragen. Het was hartverwarmend te zien en te horen hoe een jonge vrouw in simpele woorden haar vakbondsbeleving kwam vertellen aan de wereld. Eenvoudig maar direct en hartelijk.
 |
| Japanse vrijwilligers |
Ook de gemiddelde leeftijd van de zowat 200 Japanse vrijwilligers, die mee instaan voor de logistieke ondersteuning, ligt zeker beneden de 30 jaar. Stuk voor stuk mensen die speciaal voor dit UNI-Congres Engels leerden om ons te woord te kunnen staan en ons te kunnen gidsen in luchthavens, stations en langs de weg. Dit kan tellen als enthousiast engagement.
Hun enthousiasme klopt ook met het straatbeeld dat je ervaart. Je ziet glunderende en hippe jonge mensen vol levenslust waarvan je stilletjes hoopt dat ze een mooie toekomst voor zich hebben .
Je weet dat het niet voor iedereen zal kunnen. Hoe ouder het publiek, hoe bleker en schraler de gezichten worden. We rijden veel met de tram door de stad en de gezichten spreken boekdelen. We mogen niet te sterk veralgemenen want er zijn ook ouderen die nog happy lijken maar toch niet in verhouding tot het jongerenpubliek. Ik vrees dat dit toch wat te maken heeft met de wijze waarop de Japanse samenleving in elkaar steekt . Dwangmatig uitvoeren wat je wordt opgelegd en vooral niet afwijken van je taakbeschrijving. Dit moet gewoon afstompen. Je krijgt er de gekste situaties. Begeleiders in de kabellift blijven bijna als een bandrecorder tekstjes afdrammen waarvan ze weten dat het geen zin heeft als alleen een stel Belgen in de cabine zitten. Toch doen ze het ….want zo moet het.
Ook het knikken en buigen maakt je na verloop van tijd wat nerveus. Het is allemaal zo dwangmatig en een pak jobs lijken ook zo geestesvernietigend. Iemand die je waarschuwt voor een drempel, iemand die je bonnetje knipt, iemand die je geknipte bonnetje controleert en dan iemand die je waarschuwt dat je bij het instappen je hoofd niet mag stoten. Er rijden ’s nachts ook 50 keer te veel taxi’s rond want het gros staat gewoon verveeld langs de weg. Het zijn uiteraard maar indrukken maar waar je aanvankelijk de vriendelijkheid en de dienstbaarheid als schitterend ervaart, begin je na een paar dagen wel te twijfelen of dit allemaal zo authentiek en gezond is.
Enfin, het is leuker als men buigt en vriendelijk is dan als men je zou toeroepen maar er schuilt een systeem achter dat me niet zo prettig lijkt. Als buitenlander heb je een overwegend aangenaam gevoel bij zoveel gedienstigheid en orde. Het is een zeer sterk georganiseerde samenleving met veel discipline en respect. Nog nooit eerder zag ik zo een propere stad, proper openbaar vervoer, geen graffiti op muren of gevels, weinig of geen politie te zien, weinig criminaliteit… Misschien is Nagasaki ook niet de norm voor Japan maar je voelt je hier absoluut veilig.
Zo, een geslaagde Congresopening, die goesting oplevert voor de komende congresdagen. Zo hoort het ook want om met de gevleugelde uitspraak van Hugo Vander Elst te eindigen”….als je toch iets doet kan je het beter even goed, goed doen” (!?!?)
Ook binnen onze LBC-NVK-groep hanteren we een ijzeren discipline in de taakverdeling. Hugo moet elke dag zorgen voor een gevleugeld uitspraak waar hij tot nog toe probleemloos in slaagt. Nogal wat Japanners lopen hier rond met een monddoekje omdat ze zelf verkouden zijn of vrezen geïnfecteerd te worden door anderen. Op de suggestie van iemand om ook eens zo’n stel monddoekjes te kopen suggereerde Hugo dat die misschien ook wel ergens tweedehands te verkrijgen waren…….en zo halen we dan weer de volgende dag !
Tot de volgende.
Stefaan Decock – nationaal verantwoordelijke financien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten