Laatste dag congres

Hoe anders zou de wereld zijn als gewone mensen zoals jij en ik, werknemers overal ter wereld, niet meer bang hoeven te zijn voor geweld, niet meer bang hoeven te zijn om ‘mens’ te zijn. Een mens onder andere mensen kan zijn. Een mens met een eigen mening en met een eigen wil. Een mens die vrij is te gaan en staan waar hij of zij dat wil, een mens die zich vrij kan organiseren en die ongeacht afkomst, ras, religie, … sexe of sexuele geaardheid door iedereen als mens aanvaard wordt.

Dit ‘freedom from fear’-thema werd deze voormiddag aangesneden.

Oorlogen, burgeroorlogen, volkerenhaat, volkerenmoord, … Op zo een wereldcongres komt dat allemaal angstvallig dichtbij. Het wordt allemaal angstaanjagend concreet. Het is de realiteit, te veel de realiteit, van vele mensen die hier in de zaal zitten. Van vele mensen waar je al eens een praatje mee maakte, of waar je al eens mee aan tafel zat.

Louise Mukonkole, afkomstig uit Congo, getuigde van de gruwelijkste folteringen die vrouwen ondergaan in oorlogstijden. En ja, het sexueel misbruik van vrouwen is ongetwijfeld het meest gruwelijke wapen dat er bestaat. Niet alleen misbruikt, maar zwaar vernederd en vaak verminkt blijven de vrouwen achter. De hele samenleving wordt hierdoor ontwricht. Blijvende gezondheidsproblemen, ongewenste zwangerschappen, psychische instabiliteit, blijvende trauma’s en zware sociaal-maatschappelijke gevolgen…. Regelrechte gruwel.

En dan in landen als de Filippijnen, Argentinië, Guatemala, Colombia, Zimbabwe, Guinée, Indonesië, Laos, of Cambodja, waar vakbondsmensen worden vermoord, of zomaar verdwijnen. Bij de getuigenis van Edgardo Mario Lozia betrapte ik mezelf er op dat ik toch twijfelde; ik wist effe niet of ik hetzelfde zou doen als hij indien ik in zijn schoenen zou staan. Mijn eerbied voor deze vakbondsmensen wordt er alleen maar groter door.

En dan komt het moment van besef; vakbondscongressen als deze worden schrijnende getuigenissen gebracht en grote verklaringen afgelegd. En ja, wij applaudisseren veel en luid voor zoveel heldhaftigheid, … maar wat doen wij concreet? Wat kunnen we doen?

… Zoals de Italianen tijdens het CAO-overleg een enveloppe onderhandelen die bestemd is voor paritair opgezette en beheerde projecten. Of zoals VER.di doet, zich actief inschrijven in de agenda van de vredesbeweging. Met onze eigen internationale projecten, met ‘Stop the Killings’ en met de beïnvloeding van internationale werkgeversorganisaties bij zware sociale conflicten in het buitenland, slaan we zeker geen mal figuur,…maar genoeg is het uiteraard nooit.

Maar ‘freedom from fear’ gaat ook over geweld op de werkplaats. Over bankbedienden die werden overvallen, over hulpverleners die in elkaar worden geslagen door slachtoffers, over winkelpersoneel dat een hold-up heeft meegemaakt, over het winkelpersoneel dat zowel verbaal als fysiek geaggresseerd wordt door de klanten,.. En ook deze vormen van agressie en van gebrek aan respect voor de medemens kunnen niet onderschat worden.

Het congres aanvaardde ook een resolutie over Palestina en Israël.

Zoals het door Philip Jennings werd gezegd, kan het inderdaad niet anders dat tijdens een congres waar Vrede als centraal thema wordt uitgewerkt, er stevige en duidelijke taal dient te worden gesproken.

Uni spreekt zich uit voor vrede in het Midden-Oosten. Uni roept bijgevolg haar leden op om bij de verschillende overheden op een vredesproces aan te sturen. Uni wil dat ook de Palestijnse werknemers in waardige omstandigheden kunnen leven en werken en UNI vraagt bijgevolg dat de Palestijnse en de Israëlische vakbonden hiertoe samen de handen aan de ploeg slaan. Ook daar moet de muur, dat vreselijke litteken dat volkeren scheidt en mensen verdeelt, worden gesloopt.

Chris Van Droogenbroeck - Nationaal secretaris Distributie.