Nagasaki, stad van de menselijke fout, maar ook stad van de menselijke hoop en vrede, stond vier dagen in het epicentrum van het wereldwijd vakbondsgebeuren.
Achter het wit opgemaakte gezicht van de danser zit het werkelijke gezicht van Japan.
Een gastvrij en geconditioneerd Japan waar 29% van de werknemers meer dan 50 uren per week presteren. Waar de werkloosheid rond de 5,7% ligt. En waar de armoede onder de werkende bevolking ook angstvallend blijft stijgen.
Neen, dit is niet een congres zoals wij het kennen. Neen, dit is niet een congres van de grote discussies. Neen, dit is niet het congres van de werkgroepen.
Wat is het dan wel?
Dit congres is een oproep om werknemers beter te organiseren, om meer internationale kaderakkoorden te kunnen afsluiten, om meer vrouwelijke leiders en om nieuwe generaties te verbinden.
Dit is een congres op een andere schaalgrootte. Dit is een congres waar reeds het grote pad geëffend is, waar het grote werk reeds gebeurd is. Waar tussenkomsten bevestigend zijn, en het pad dat UNI Global Union heeft uitgetekend, het juiste is.
Waar getuigenissen, emotioneel of krachtig , oproepen tot solidariteit of verbondenheid, macht en onmacht oproepen.
Toch geeft dit congres je een goed gevoel, zoveel werknemers die opkomen voor hun rechten, arbeidsrechten en vechten om democratie waar dit nog niet of onvoldoende aanwezig is.
Dat gevoel van verbondenheid geeft je hier vleugels. En soms worden die vleugels van de kraanvogel geknipt door het leed dat geleden wordt, door oorlogen die gevoerd worden, mensen die uitgebuid worden.
Vrede is de rode draad doorheen dit congres en behoort niet onmiddellijk tot de kernactiviteit van de vakbonden maar een eerlijke verdeling van de rijkdom zou veel ellende kunnen vermijden.
In het land van de kalligrafie, tekenen we graag mee de lijnen voor “Breaking Through”
Robert Schuermans – Voorzitter LBC-NVK.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten