Leugens en provocaties - Standpunt Ferre Wyckmans in Ons Recht

Het zou de titel kunnen zijn van een toneelstuk van Anton Tsjechov of een film van Woody Allen. De woorden lijken ons gepast voor de regeerverklaring van de regering-Di Rupo. Het is een welbewuste beoordeling die we maken. Een zware uitspraak, maar we doen er géén woord vanaf.

‘Leugens’ omdat voor, tijdens en na de publicatie van de regeerverklaring beweerd werd dat er een eerlijke verdeling van de lasten zou komen. Dat de sterkste schouders de zwaarste lasten zouden dragen en dat er, godbetert, niet geraakt zou worden aan de rechten van werknemers met tijdkrediet, bruggepensioneerden of werklozen. Maar het tegendeel is waar.
Er heerst een geforceerde algemene blijdschap omdat we eindelijk een regering hebben. Maar neem eens een kijkje op de website www.degevolgen.be, speciaal ontwikkeld door het ACV. Wie de teksten daar leest, merkt pijnlijk duidelijk wat er door het nieuwe regeerakkoord écht verandert. Er wordt ‘contractbreuk’ gepleegd. Toegekende rechten en aangegane engagementen worden teruggeschroefd. Ook al zullen er misschien toch nog ‘overgangsmaatregelen’ worden getroffen.
De pensioenrechten zullen verminderen voor bruggepensioneerden die al met brugpensioen zijn. De uitkeringen voor schoolverlaters zullen zakken. Werklozen, niet alleen nieuwe, zullen over het algemeen lagere uitkeringen krijgen. Werklozen tussen 50 en 55 jaar zullen regelrecht op hun werkloosheidsuitkeringen moeten inboeten. Ambtenaren zullen op hun pensioenen en hun pensioenrechten inleveren. Wie beweert dat dit niet klopt, liegt gewoon.

Contractbreuk

Na de werknemersbetoging van 2 december 2011, waaraan 80.000 leden van de vakbonden deelnamen, kondigde de regering sociaal overleg aan. Maar die belofte werd 14 dagen later gewoon gebroken. Wordt contractbreuk het handelsmerk van de nieuwe regering?
Maar ook provoceren kunnen ze in de nieuwe bewindsploeg. De kersverse minister van Pensioenen, Vincent Van Quickenborne, verklaarde dat zijn pensioenplannen nog voor Kerstmis door de parlementaire commissies en beheerscomités zouden worden geloodst. In plaats van te overleggen wil ‘Quickie’ gewoon ‘iedereen overtuigen’.
Langer werken en de pensioenen verminderen voor wie niet lang genoeg werkt, zo luidt de boodschap. Uitgerekend in ons land, waar de pensioenen al betrekkelijk laag zijn.
De inlevering op de pensioenen zal worden goedgekeurd door parlementairen die al na twintig jaar loopbaan en vanaf 52-jarige leeftijd recht hebben op een volledig pensioen. Een pensioen dat zomaar eventjes 75 procent van een parlementaire wedde bedraagt. Zoiets heet provocatie.

‘Nog te soft’

De superprovocateurs zitten niet alleen in de regering. De N-VA blijft verkondigen dat alle aangekondigde saneringen in de pensioenen, de brugpensioenen en de werkloosheidsuitkeringen een goed begin zijn maar nog niet ver genoeg gaan. Het is allemaal ‘te soft’. Niet aan de index raken vinden ze bij de N-VA ook veel te zacht.
Naarmate arbeiders, bedienden, kaderleden en ambtenaren beter worden geïnformeerd over de échte gevolgen van de keuzes van de nieuwe regering, wordt het voor hen veel duidelijker dat de bewindsploeg absoluut verkeerde beslissingen neemt. Eigenlijk maakt de nieuwe regering de vakbonden sterker zonder het te beseffen. Van Quickenborne verdient ondertussen wellicht al de titel van ‘onze beste ledenwerver’. Al zitten Bart De Wever & Co hem wel op de hielen.

Lachertje

De solidariteit moet niet komen van wie niets of weinig heeft, maar van wie veel heeft en weinig geeft. Zelfs het blad Trends komt tot de vaststelling dat de Belgische vennootschapsbelasting eigenlijk een lachertje is. De sterkste schouders van de grote vermogens worden ontlast in plaats van belast.
Naast het alibi van de solidariteit is er ook nog dit ‘argument’: “Het moet van Europa!”. Alsof de Europese maatregelen genomen worden zonder dat er één Belgische politicus bij betrokken is. De Europese voorzitter is Herman Van Rompuy. En de Europese Commissaris voor Handel is Karel De Gucht. Alle beslissingen in de Europese Raad worden eenparig genomen, dus ook met de goedkeuring van de Belgische ministeriële vertegenwoordigers.
Leugens, provocaties… en onrechtvaardigheid.
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK

Arco… een te leren les

De Arco-vennootschappen hebben een meer dan flinke klap gekregen nadat het met Dexia de foute kant uitging. Dexia Bank België werd via een staatstussenkomst gered en kan hopelijk zijn bankactiviteiten verder zetten. Wat overblijft is een restgroep met lage boekhoudwaarde en weinig zicht op winstgevende activiteiten.
De groep Arco was van oorsprong (1930) de hoofdspeler in de coöperatieve spaarbank BAC (Belgische Arbeiderscoöperatie). Dat werd later de BACOB die in 1999 opging in de Artesia Banking Cooperation, die op zijn beurt in 2001deel ging uitmaken van de Frans-Belgische Dexia Groep.
10 jaar later kan de vraag gesteld worden of die Europese schaalvergroting de beste keuze was. Gelijk of ongelijk wordt altijd achteraf vastgesteld. Feit is dat de grotere structuur en de internationalisering de groep ook gevoeliger maakte voor crises. Eerst tijdens de wereldwijde bankencrisis in 2008. Ook toen moesten de overheden en de grote aandeelhouders, waaronder Arco, Dexia redden. De euro- en schuldencrisis van 2011 heeft de zaak helemaal geen goed gedaan.
Het ACW, het ACV en een aantal centrales van het ACV, waaronder sinds 1999 ook LBC-NVK, hebben via Arcofin een deel van hun middelen belegd. Die inbreng heeft onze financiële situatie geen windeieren heeft gelegd. Maar we hebben ook moeten vaststellen dat het redelijk snel de minder florissante kant kan uitgaan. We zullen na de vereffening van Arcofin in onze balans een zwaar verlies moeten incasseren, hoe voorzichtig we ook met de financiële middelen om pogen te gaan. Aan de gevolgen zullen keuzes en prioriteiten verbonden zijn, maar we zitten niet op onze knieën. Dat niemand van onze tegenstrevers zich daarin enige illusie maakt.
Meer nog dan in het verleden zullen we het reilen en zeilen, maar vooral ook het dramatisch falen van een bepaalde financiële politiek op de voet blijven volgen en trachten te remediëren. En ja, we zullen lessen trekken. Een voldoende grote reserve is nodig om onvoorziene problemen de baas te kunnen niet bij de eerste windstoot omver te worden geblazen. Maar we moeten ook een verantwoord en verantwoordelijk financieel beleid voeren.
Nog iets over de particuliere coöperanten. Al in 2008 werd wettelijk vastgelegd dat zij in geval van problemen als spaarders zouden behandeld worden – met dus een staatswaarborg. De gespeelde en geforceerde verontwaardiging van beleggersverenigingen dat zij zouden gediscrimineerd zijn is merkwaardig. De particuliere coöperanten bij Arco zijn groot in aantal (meer dan 700.000), maar ieders ‘inleg’ is redelijk beperkt. Deze aandelen nu gelijk stellen met beursgenoteerd, speculatief risicokapitaal, is een bewust foute voorstelling van de feiten. Voor meer info zie www.groeparco.be. Het is niet fijn dat we nu in deze situatie zijn terechtgekomen. Het Dexiaverhaal maakt onze overtuiging nog sterker dat de bankwereld een loepzuiver en fors controlesysteem krijgt. Het kan zo inderdaad niet verder.


Asociaal beleid

Op het moment dat we dit schrijven hebben de liberale partijen geoordeeld dat de besparingen in de sociale sector onvoldoende zijn en willen ze geen verder overleg zonder dat hun eisen stante pede worden gerealiseerd. Verhoging van belastingen voor grote vermogens, taksen op financiële speculaties, vermindering van de notionele intrestaftrek, ingrepen in een juistere inning van belastingen bij vennootschappen, aanpak van tantièmes…het staat allemaal in het lijstje van de diepblauwe “onaanvaardbaarheden”. Maar tegelijkertijd moet de index worden ‘hervormd’, moeten de wachtuitkeringen voor schoolverlaters worden afgeschaft, moet het brugpensioen eigenlijk onmogelijk worden, moeten de werkloosheidsuitkeringen naar omlaag en in de tijd beperkt worden. Want dit moet allemaal van Europa, alsof ze niet zelf in het Europees Parlement deze blauwdruk hebben helpen schrijven. De N-VA oordeelt dat dit inderdaad allemaal moet en liefst heel snel, en als het voor de Belgische werklozen niet kan dan toch voor de Vlaamse werklozen. Alleen wie al of nog werkt verdient steun. Alle anderen staan niet in het politiek vizier.
Het moet gezegd dat ook de andere Vlaamse onderhandelaars (CD&V en sp.a) blijkbaar bereid zijn om redelijk ver in het besparingsgelid te lopen. Wij, die pleiten voor behoud van verworven rechten en bescherming van de zwaksten (werknemers én uitkeringstrekkers) worden gekapitteld als oerconservatief. De besparingsdrift mist ondertussen elke ernstige sociale toets. Geen werkgever of kapitaalbezitter die iets in de weg wordt gelegd. Integendeel, zij worden in het belang van de economische groei gepamperd. Ondertussen neemt de verarming zienderogen toe, in Wallonië, in Brussel en in Vlaanderen. Geen haan die ernaar kraait, geen leeuw die erover brult. De onderhandelaars dreigen wantrouwen te oogsten omdat het vertrouwen van de werknemers niet beoogd wordt.

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris

2 dec. Manifestatie Brussel: Neen aan wilde besparingen

Tussen de 50 en 80.0000 vakbondsafgevaardigden, -leden en symphatisanten kwamen vandaag op straat om te protesteren tegen de besparingsplannen van de regering. De besparingen van de regering Di Rupo raken vooral de werknemers, de gepensioneerden, de werklozen en de jongeren en te weinig de vermogenden en de grote bedrijven.

Bekijk de foto's op Picasa: reportage 1
reportage 2

Vakbonden waarschuwen voor warme winter...

6000 militanten bliezen verzamelen in Brussel. Om te waarschuwen tegen de wilde besparingsplannen van de overheid op de kap van werknemers en sociaal zwakkeren.

Snoeien om te groeien?

Voor een werknemersorganisatie als de LBC-NVK is het momenteel uitkijken langs alle kanten. Niets in ons syndicale blikveld heeft nog enige glans. Als Europa al weinig vrolijke taferelen te bieden heeft, dan is het op Belgisch niveau nog minder florissant. Het sociaaleconomische luik van de regeringsonderhandelingen, zeg maar het besparingsdebat, belooft niets goeds voor de werknemers.
“We zullen het allemaal voelen”, is de dooddoener die politici uitspreken om in te hakken op verworvenheden die het resultaat zijn van meer dan 125 jaar sociale geschiedenis. Als politici verkondigen dat we ‘af moeten van de taboes’, weten we maar al te goed dat ze het vooral over sociale taboes hebben. Andere taboes blijven moeiteloos overeind: de vraag naar een rechtvaardig geïnde vennootschapsbelasting, de roep om de afschaffing van de notionele intrestaftrek, het pleidooi voor een belasting op grote vermogens. Aan die taboes mag blijkbaar niet worden getornd.
Het debat over de werkloosheid kan je niet reduceren tot een louter statistisch discours. Werkloosheid is geen comfortabele fauteuil waarin luieriken zich nestelen. Het is een harde bank, net zoals veel jobs onaanvaardbaar hard zijn. Slechtbetaalde banen, met werkomstandigheden die niet meer van deze tijd zijn, vormen geen goed alternatief. De maatschappij en de politieke klasse moeten interesse tonen om de werkomstandigheden, dus ook de lonen, aan te passen. Heeft het enige maatschappelijke meerwaarde om werklozen te viseren en in hun uitkeringen te snoeien zodat ze letterlijk uit armoede een haast even armoedige baan moeten aannemen? Natuurlijk niet.

Meer armoede

De spaarquote in ons land zit in de lift. In de mondiale statistieken spannen de Belgen de kroon als het over spaargeld gaat. Wel te verstaan: de gemiddelde Belg. Tegelijkertijd geven àlle, ik herhaal àlle, Vlaamse, Belgische, Brusselse en Europese studies, aan dat de armoede in ons land toeneemt. Er zit dus flink wat fout.
Nu al is er een gigantisch verschil tussen wat echte rijken aan inkomens en vermogens hebben en de situatie van de Belgische middenmoot. De verschillen tussen wie bovenaan de inkomensladder staat en het toenemende aantal onderaan nemen hallucinante proporties aan. Zo’n probleem los je niet op door de laagste inkomens van werkenden of werklozen onderling anders te verdelen onder het mom van de solidariteit.
Nog maar eens wordt de index onder druk gezet omdat die de concurrentiekracht van onze economie zou aantasten. De tegenstanders van de index willen niet horen dat het mechanisme juist bewerkstelligde dat mensen hun koopkracht behielden. Zonder index zouden alle werkenden en alle sociaal verzekerden hun koopkracht zien achteruitgaan. Durft er iemand met politieke verantwoordelijkheid dat zo letterlijk, oog in oog met een kiezer, te vertellen? Wie de index afschaft, zit in de zakken van alle werknemers.
Snoeien om te groeien is in de landbouw misschien een goed principe. Maar op sociaal gebied is deze methode absoluut te mijden.

Duitsland

Vergelijken met wat er rondom ons gebeurt, lijkt misschien de redelijkheid zelve. Maar dat is niet zo. In Duitsland verminderde de reële koopkracht, lees: werknemers gingen daar minder verdienen. Vergelijken met Duitsland betekent in wezen dat je pleit voor lagere lonen om de concurrentiekracht te ondersteunen. De vakbonden vinden zoiets een heilloze weg. Zij weten gelukkig beter en beseffen dat het onverstandig zou zijn om de Duitsers blindelings achterna te lopen.
Alles wat er aan sociale verworvenheden bestaat voor werknemers en sociale uitkeringstrekkers is er gekomen omdat de vakbonden overtuigende argumenten uitspeelden en strijd leverden. Dit is ons erfgoed dat we samen delen. Wie een aanslag pleegt op die verworvenheden, tast onze eigenheid aan. Geen sprake van dus!
Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK

LBC-NVK Volwassenenonderwijs in het verweer: iedereen heeft recht op onderwijs

LBC-NVK heeft, via het centrum voor Volwassenenonderwijs, een traditie van meer dan 115 jaar vorming en opleiding voor volwassenen. Het recht van werknemers om via opleiding en scholing hun maatschappelijke en persoonlijke meerwaarde op te krikken was en blijft een doelstelling. Dat er daardoor ook nog een mogelijke extra troef op de arbeidsmarkt wordt gerealiseerd blijft eveneens een belangrijk nevendoel.

Het door de Vlaamse Overheid zo geprezen principe van het “levenslang leren” zetten we al een eeuw in de praktijk om. Terecht wordt immers vorming, opleiding, bij- en nascholing als een hoge troef, zoal niet als plicht, beoordeeld. Dat recht verder ontwikkelen, voor wie het door omstandigheden niet of onvoldoende heeft kunnen realiseren - via en tijdens het reguliere schoolopleiding -, is onze missie. Daarbij hebben we nog nooit enig onderscheid moeten of willen maken op basis van criteria die er humaan niet toe doen. Haast integendeel. Toegangscriteria staan nu in functie van vooropleiding of verworven kennis. Andere criteria zijn pedagogisch onbruikbaar. Wat begon als een specifiek werknemersgericht onderwijsaanbod, omdat het de economisch zwakkeren zijn, is gaandeweg verbreed naar “niet meer of nog niet-werkenden”.

De enorme vlucht van het ‘Nederlands tweede taal’-onderwijs bewijst dat ook bij Nederlandsonkundigen de drang naar het leren van ‘onze’ taal een verzuchting is. Het zou juist een opluchting moeten zijn voor beleidsmakers en dus geen afwijzing, van niemand, tot gevolg mogen hebben. Integratie op vele terreinen loopt via de kennis van de taal. LBC-NVK Volwassenenonderwijs heeft zich van bij de aanvang ingeschreven in het traject van doorverwijzing waarin de Huizen van het Nederlands als coördinerende dispatchingdienst hun zeer eigen en belangrijke rol hebben. Die structuur werd juist opgezet om de grote vraag op het aanbod af te stemmen.

LBC-NVK Volwassenenonderwijs is evenwel om principiële redenen zeer gekant tegen de recente beslissing van de Vlaamse Minister van Onderwijs Pascal Smet om op basis van het criterium ‘het niet hebben van papieren’ een toegang tot onderwijs, en daarbij werd expliciet het Nederlandse taalonderwijs beoogd, te ontzeggen. Zo wordt een inbreuk gepleegd op het principe van het recht op onderwijs. Maar er wordt ook vooral gediscrimineerd en er wordt een tweedeling geïnstitutionaliseerd in het nadeel van de allerzwaksten. Asielbeleid behoeft geen sanctioneringsclausules via onderwijs. Daarmee worden scholen en leerkrachten, die de persoonlijke ontwikkeling van mensen als enig doel hebben, ingeschakeld in een uitstotingsbeleid.

Daarom heeft LBC-NVK Volwassenenonderwijs de beslissing genomen om de bepalingen van dit decreet bij het Grondwettelijk Hof aan te vechten. We beschouwen het onze plicht om onze principes en missie ook via wettelijke weg te kunnen vrijwaren. Spijtig genoeg hebben we de laatste weken moeten vaststellen dat het gebruik maken van dit democratisch grondrecht bij Vlaamse Onderwijsinstanties als zeer bedreigend wordt ervaren. Er wordt zelfs gedreigd met “verdere stappen te overwegen” terwijl verificateurs en controleurs onze scholen aan een net iets hoger tempo dan normaal bezoeken. Onderwijs in het algemeen en leerkrachten in het bijzonder dienen een ander belang dan dat van de uitsluiting en de discriminatie. Scholen zijn geen politieke aanhangsels.


Ferre Wyckmans
Voorzitter LBC-NVK Volwassenenonderwijs

Bekijk de foto- en videoreportages op de Wereld Morgen

Hou Dexia Bank Belgisch

Standpunt LBC-NVK Nationaal Secretaris Stefaan De Cock

Buitenlandse banken aan de touwtjes laten trekken inzake de financiering van lokale economieën en overheden, zal op termijn problematisch zijn.
Er is een ultieme kans om dit land weer te voorzien van een veilige, rendabele en Belgische bank De ontmanteling van Dexia zet dit land nog maar eens op zijn kop. Net zoals in het Fortisverhaal menen wij dat LBC-NVK de existentiële keuzes waar we voor staan, mee moeten bepalen.Dit recht wordt ons verleend door het feit dat deze bank tot op vandaag door zijn mensen is recht gehouden. Het zijn dik betaalde toplui, die al lang de deur uit zijn, die ons hebben opgezadeld met de ellende. Het heeft weinig zin lang achter ons te kijken en de schuldigen te zoeken. We staan opnieuw voor hartverscheurende keuzes en het is als vakbeweging niet eenvoudig die te maken.

Voor ons is het uitgangspunt de belangen van het personeel en van het cliënteel. Dat cliënteel bestaat zowel uit particulieren als publieke overheden. Vraag is hoe je dit het best doet en met welk termijnperspectief voor ogen. Systeembanken zijn geen gewone ondernemingen en zeker niet als er publieke middelen in het geding zijn.

Waarheen met Dexia Bank ? Mocht het antwoord eenvoudig zijn, dan lag het al lang op tafel. Wat zijn uitgangspunten bij het bepalen van een richting ?

Let op uw kippen
België heeft nood aan banken die in staat zijn de Belgische lokale economie en publieke overheden van investeringsmiddelen te voorzien zonder dat men afhankelijk wordt van buitenlandse mogendheden. Dat laatste is een belangrijke overweging. Eén zaak lijkt zeker: die buitenlandse afhankelijkheid is in crisismomenten problematisch. Onze energieproducenten zijn verkocht en politiek België slaagt er maar niet in enige controle te houden op zowel productie als prijszetting van energie, zelfs niet op een ernstige taxering van de winsten. Buitenlandse banken aan de touwtjes laten trekken inzake financiering van lokale economie en publieke overheden zal op termijn even problematisch zijn. De boer moet dus even op zijn kippen letten en iets verder kijken dat het poortje van het hok.

De huidige ontmanteling van de Dexiagroep biedt kansen op een duurzame bedrijfsvoering voor de verschillende entiteiten. Zeker ook voor Dexia Bank België, dat tot nader order een perfect leefbare bank is en een uitstekend vehikel om lokale economieën en overheden te financieren met eigen middelen. Dat is toch het adagio van na de crisis: kleinere, veiligere banken in dienst van mens en samenleving.

Op vlak van werkgelegenheid bouwen we al drie jaar af in België via het transformatieplan, wat maakt dat een stand-alone scenario allicht niet te veel klappen meer zal bezorgen op vlak van tewerkstelling.
Als we daar van overtuigd zijn, moeten we de deur sluiten voor een loutere verkoop van Dexia Bank aan een buitenlandse investeerder. Dexia Bank is perfect in staat om alleen verder te gaan. Fortis stond destijds ook voor deze keuze maar daar was het verwachte bloedbad inzake werkgelegenheid zo groot dat wij als vakbond nooit deze piste konden volgen. Bovendien bleef het risico op speculatie tegen de bank ook te groot, wat ons uiteindelijk dreef in de richting van een verkoop aan BNP Paribas. In hoofde van werkgelegenheid is dat nog steeds de juiste keuze, in hoofde van buitenlandse afhankelijkheid liggen de kaarten uiteraard anders.

Vele vragen dringen zich echter op, ook als Dexia Bank in België zelfstandig verder gaat. Moet Dexia Bank beursgenoteerd blijven? Wat is de impact van een terugtreding van de beurs op werkgelegenheid? Kan Dexia Bank teug naar een coöperatief model, en wat zijn daar de gevolgen van?

In ieder geval is er een ultieme kans om dit land weer te voorzien van een veilige, rendabele en maatschappelijk verantwoorde bank die niet gedirigeerd wordt vanuit Parijs. We hebben geen zin in een oorlogje met de Fransen. Toch kan België niet langer als financieringsbron dienen voor de Franse noden. Mocht het een verhaaltje Vlaanderen-Wallonië zijn, dan was het kot al lang te klein geweest.

LBC-NVK pleit dus uitdrukkelijk voor een Belgisch verhaal waarin maatschappelijke noden, personeelsbelangen en vrijwaring van het cliënteel nog mogelijk zijn, in een duurzaam en ethisch perspectief. Dure woorden, maar nu meer dan ooit in praktijk te brengen.

Misschien kunnen we meteen ook afscheid nemen van het exorbitante bonusverhaal in dat soort bedrijven, wat dus nog een extra meevaller is.

Verscheen eerder in De Morgen

Standpunt in Ons Recht oktober 2011: Europees cijferwerk

In de slipstream van de hypotheekcrisis en daarop volgende bankencrisis in 2008 ontstond het licht euforisch gevoel dat het nooit meer zou worden als vroeger. Aan banden gelegde banken, gemuilkorfde financiële spelers en sterk gereglementeerde financiële markten: het leek haast zo voor het grijpen. Een nooit geziene reeks financiële overheidstussenkomsten en evenveel overdreven hoge bonussen voor CEO’s later moeten we vaststellen dat we opnieuw staan waar het begon. We staan nu voor een schuldencrisis waarbij ingrepen niet meer in het vooruitzicht worden gesteld, maar effectief zullen zijn. En het zal serieus zijn, zo redeneert Europa.
Alsof het ondertussen voor de werknemers al niet serieus was. Een sociale dumping met de meest lamentabele lage lonen in Duitsland heeft de inkomenssituatie van de gemiddelde Duitse werknemer ongemeen hard getroffen. In Frankrijk worden alleen al in het onderwijs tienduizenden banen weggesaneerd. Wie in Engeland nog het universitair inschrijvingsgeld wil kunnen betalen, moet van extreem goeden huize zijn. En in het Zweedse welvaartsparadijs van weleer is ernstig ziek worden een luxe die alleen de rijken zich nog kunnen veroorloven.
Qua loonmatiging in 2011 en 2012 weten de Belgische werknemers wat hun cijfers-na-de-komma-part is. Voor andere inkomensgroepen is het nog wachten op de eerste aanzet van iets wat op een matiging lijkt.
Snoeiharde controle
Inmiddels keurde het Europees Parlement op 28 september een reeks maatregelen goed die hun gelijke evenmin kennen. Onder het mom dat Griekse toestanden moeten vermeden worden komt er een snoeiharde Europese controle van de staatshuishoudens aan. Het is onbegrijpelijk dat een meerderheid in het Europees Parlement zichzelf buiten spel zet. De macht om te controleren en in te grijpen wordt overgedragen aan de Europese Commissie en meer bepaald bij de Europese Commissie voor Economische en Financiële zaken gelegd. ‘Ecofin’ in vakjargon.
U zal niet ten onrechte zoeken naar het begrip ‘sociale zaken’… die deden er in Europa al lang niet toe. Dat wordt nu nog maar eens bevestigd. Want de finale controle op de Belgische en andere nationale overheidsbegrotingen komt zelfs niet meer bij de nationale parlementen te liggen maar bij die Ecofin. Een door het Europees Parlement gelegitimeerde staatsgreep van zaakwaarnemers. Er kunnen sancties worden opgelegd die variëren tussen 0,1 en 0,2 procent van het bruto binnenlands product. Vertaald naar Belgische begrippen betekent 0,1 procent van het BBP een som van zo’n 360 miljoen euro. Geen kleingeld dus.
Loonvorming
Overheidsbegrotingen binnen de perken houden en financiële informatie correct doorgeven? Daar valt mogelijk nog iets voor te zeggen. Maar onze vrees gaat dieper. Zullen de heren – en dames? – van Ecofin voortaan kunnen ingrijpen in de loonvorming? Anders gezegd, zullen zij indexeringsmechanismen als ‘financieel te mijden’ kunnen beoordelen? Het valt ook te vrezen dat Ecofin zich zal moeien met de echte loonsonderhandelingen omdat de loonkosten een invloed hebben op de handels(on)evenwichten met andere landen. Als dat gebeurt, kunnen we niet meer onderhandelen over meer loon of er strijd voor leveren. Loonsverhogingen zullen dan afhangen van wat eurocraten ervan vinden.
Een Europa waar het statistische bureau Eurostat de lijnen uittekent is een fout sociaal Europa. De Europese beslissingnemers, zowel Commissie als Parlement, misten een magistrale kans om aansluiting te vinden bij de verzuchtingen van hun burgers en meer bepaald die van de werknemers.
De saneringen, bezuinigingen en ‘straf-boven-straf’-maatregelen die worden aangekondigd en uitgevoerd raken niet aan de fundamentele werking van een superliberale markt. Ze raken wel de terreinen die werknemers treffen. Eens te meer is het woord ‘sociaal’ geschrapt uit de Europese woordenschat. Als er in de komende periode weer over ‘de kloof tussen de Europese politiek en de burgers’ wordt gesproken, hebben de Europese politici alleen naar zichzelf te kijken.
De LBC-NVK is actief in diverse Europese vakbondsfederaties en samen met het ACV – en de andere Belgische bonden – in het Europees Vakverbond. Werk dat de komende maanden en jaren nog meer inzet zal vergen en aan belang zal winnen. Tegenmacht ontwikkelen, er zit niks anders op.
Ferre Wyckmans
Algemeen secretaris

Duitsland: rolmodel of rotmodel?

LBC-NVK organiseerde op 29 september een studiedag getiteld 'Iedereen Duitser'.
Het Duitse model wordt geroemd. Duitsland dicteert voortaan de Europese spelregels. Maar LBC-NVK is minder positief over dit model: de lonen staan onder druk, werknemers moeten langer aan het werk, de index staat op de helling en wat met het sociaal overleg?

Na een boeiende studiedag, sprak Ferre Wyckmans, algemeen-secretaris, de deelnemers kort en duidelijk toe.

"Uit alles valt te leren. Wat goed is kan tot voorbeeld strekken. Wat fout is kan ons behoeden voor herhaling. Er zijn steeds lessen te trekken.
Ik wil een poging doen. 5 lessen op 15 minuten, dat is 3 minuten per les of bijna gratis, het lijkt haast een Duits uurloon.

Les 1: Hoed U voor mooipraters die in Uw belang het beste met U en Uw kinderen voor hebben.
'We moeten nu echt saneren, want we willen die kosten niet nog eens doorschuiven naar de volgende generatie. Onze generatie moet haar verantwoordelijkheid nemen', dat zei Marianne Thyssen van de EVP recent in het Europees Parlement. Vandaag wist Open-VLD politica Gwendolin Rutten te stellen dat Europa eindelijk bewijst aan de toekomst te denken. Zij werd vanmorgen wakker in een nieuwe Europese federatie. Haar kirrend geluk kon niet op. Dat alles naar aanleiding van de goedkeuring van het zgn. ‘sixpack’.
Een rist maatregelen die de budgettaire orthodoxie van de Europese staatshuishoudens tot absoluut dogma heeft verheven. Daartoe heeft het Europees Parlement zichzelf grandioos buitenspel gezet en een technocratische staatsgreep van de Raad Economische en Financiële Zaken (Ecofin) gelegitimeerd. Het is zoeken naar enige sociale referentie of zelfs het woord ‘sociaal’ in deze teksten. Gezonde overheidsfinanciën of budgettaire disciplinering: goed voor de burgers en goed voor de werknemers? Als voortaan de nationale begrotingen het imprimatur van Europese instanties behoeven, wil dat zeggen dat de loonkostevolutie als belangrijke Europese toets wordt ingevoerd. We weten ondertussen wat de Belgische loonnorm heeft opgeleverd. Als voortaan de Duitse loonevolutie de norm wordt zijn we echt nog niet thuis. Die zogenaamde aandacht van Marianne Thyssen en anderen voor het belang van de toekomst is dus vrezen wij vooral aandacht voor het eenzijdige belang van en voor de economische sterkhouders. Geen belangstelling voor het verdelingsvraagstuk. Les 1 dus: we hoeden ons voor mooipraterij en economische peptalk.

Les 2 : Werknemersrechten zijn nooit gegarandeerd. Werknemersrechten worden niet op een schoteltje geserveerd en al zeker niet op een Europees dienblad.
Eén van de aanbevelingen van de Europese Raad voor België in het kader van het stabiliteitsprogramma luidt als volgt: “het systeem van loononderhandelingen en het loonindexeringsysteem hervormen, teneinde ervoor te zorgen dat de loonstijging beter aansluit bij de ontwikkeling van de arbeidsproductiviteit en het concurrentievermogen”. Codetaal om loonblokkering zoal geen koopkrachtingrepen door te voeren. Het inkomen uit arbeid als doel op zich is geen aandacht waard.
Onze index kent weliswaar nu nog het predicaat “automatisch”, maar het betekent niet dat het ook automatisch aan iedereen wordt toegekend. Er is de onophoudelijke druk van instanties als het IMF, de OESO, de ECB, de NBB en de Belgische en niet te vergeten Vlaamse werkgevers… die het automatische en de index liefst meteen afgeschaft zien. Voorlopig weten we dat met succes te counteren. Of toch niet?
Maar het verwerven die loonindexering, is overigens nog niet overal een feit. In het Paritair Comité ‘vrije beroepen’ met 23.700 bedienden en 1.100 arbeiders weigeren Unizo en VBO een akkoord te sluiten over een loonindexering. Dat geldt ook voor het Aanvullend Paritair comité voor de arbeiders dat 26.500 arbeiders telt. In het Paritair Comité sociaal secretariaten en het aanvullend paritair comiténon-profit organisaties die volgend jaar van start gaan, zullen de werkgevers eenzelfde standpunt innemen. Hier zijn ongeveer 40.000 bedienden mee gemoeid. 100.000 werknemers zonder indexgarantie, laat staan van enig automatisme.
Wat we hebben staat dus onder druk, wat we nog niet hebben krijgen we niet met de vingerknip. Niet hier en ook niet vanuit Europa. Les 2… het dienblad is niet gevuld met werknemersrechten.

Les 3: Regulering en deregulering is meer dan alleen twee letters verschil.
Looninlevering op zijn Belgisch via de loonnorm, op z’n Duits of in de toekomst op zijn Europees is één. De deregulering van het sociaal zekerheidsstelsel is een ander. Het recept van het Duitse Hartz 4 model bevat volgende kernelementen: beperking in de duur van werkloosheidsuitkering, de verplichte aanvaarding van elke job, de terugval op een forfaitair minimumbedrag. Ze staan letterlijk in de eerste nota Di Rupo, benieuwd wat het regeringsoverleg ons daar gaat bieden. De Duitse toets naar bestaansmiddelen is de logisch volgende stap. En voeg er wat België maar aan toe dat de uitbetaling van de werkloosheidsuitkering door de vakbonden onder druk van en de liberalen en de N-VA staat.
Les 3 : hier wordt niets geregeld er wordt brutaalweg ontregeld.

Les 4 : Wat we zelf doen, moeten we beter doen.
Deze variatie op de ietwat beladen uitspraak van Gaston Geens dat we in Vlaanderen beter zouden doen dan wat federaal in België mogelijk was wil ik hier niet als misplaatst Vlaams adagium herhalen. Er is de Franse spreuk “plus est en vous”, die eigenlijk eveneens Vlaamse (want) Brugse origine heeft ze is namelijk van Lodewijk van Gruuthuse. We kunnen beter, laat dat een optie en leidraad zijn. En met wij bedoel ik dan expliciet wij als syndicalisten. Ik bedoel dat we de ambitie moeten hebben om ‘het’ beter te regelenen het ons dus niet kunnen veroorloven om de boel de boel te laten. Het verlies van dekkingsgraad van CAO’s die we afsluiten, zo leerde ons te toelichting van Torsten deze morgen, is een rode loper voor lagere lonen, zelfs tot daling van de reële lonen. De Vlaamse werkgevers van Voka, maar ook Unizo zijn radicale pleitbezorgers voor het directe loonoverleg. Ze zeggen op ondernemingsniveau, ze bedoelen op individueel niveau. Het individuele overleg… zonder enige vakbondsinmenging.
Dat is niet wat we verstaan onder ‘beter doen’. Les 4 : we willen het dus wel degelijk zelf doen. Het zal beter zijn voor de werknemers.

Les 5 : Samen zijn we sterker
Het is geen les, het is een devies, een vaststaand feit. Een syndicaal axioma. Laat geen syndicalist dit ooit vergeten en er al zeker niet aan twijfelen. De Belgische bonden zijn sterk, worden wonderwel nog groter, maar zullen op nationaal en weldra op regionaal vlak, hun opdracht slechts degelijk kunnen blijven vervullen indien we de macht van het getal om kunnen zetten in daadkracht. Daarvoor moeten we niet naar anderen kijken, maar naar onszelf. De komende sociale verkiezingen zullen we winnen, dat staat nu al vast, maar een overwinning met alleen maar meer zetels is geen garantie om op alle terreinen ons gewicht en kracht te kunnen laten gelden. De echte wedstrijd wordt gevoerd op het daadkrachtterrein.
De Europese en mondiale problemen verdragen geen nationale, laat staan nationalistische oplossingen. Wat niet wil zeggen dat we ons moeten richten op een Europees of mondiaal gemiddelde van werknemersrechten. Weerwerk zal Europees en mondiaal geïnspireerd en georiënteerd zijn of het zal niet zijn. Les 5 dus: alleen samen sterk is de juiste weg.

Nog een eindles als toemaatje:
Laten we onze informatie zelf halen en vergaren en laten we ons niet verblinden door wat de media ons, bvb. inzake dat Duitse mirakel, willen doen geloven. En om Klaus te parafraseren: laten we de angst geen kans geven, laten we de solidariteit niet ontwrichten.

We zijn allen Duitsers, allen Grieken of morgen allen Italianen, Spanjaarden of Portugezen. We zijn allen bedreigden, niet de veroorzakers maar de slachtoffers. Maar laten we die slachtofferrol niet opnemen, wel de rol van voorvechters omdat het anders kan en anders moet. Er is geen andere weg mogelijk."

LBC-NVK-Financiën startdag Sociale Verkiezingen geslaagd

De sociale verkiezingen lijken misschien nog veraf, maar voor een beetje vakbondsmilitant komen ze toch al aardig dichtbij. Tijd om na te denken over de komende kandidaatstelling en campagne. Hoe profileer je jezelf, wat leeft er in je bedrijf en hoe vertaal je dit in een succesvolle kiescampagne. Daarover werd tijdens de startdag Sociale Verkiezingen een flink boompje opgezet.

Jezelf laten zien en horen is alleszins een belangrijke voorwaarde. Vandaar de slogan van startdag 'Breek er eens uit'.

Bekijk de fotoreportage van het ochtendprogramma:

Aftrap campagne contact centers succes...

Vanochtend is de campagne 'Wij nemen het voor jou op' gericht op de medewerkers van de contact centers onder het genot van koffie en koffiekoeken succesvol afgetrapt. Een twintigtal LBC-NVK-afgevaardigden deelden de nieuwe folder uit om de hagelnieuwe website http://contactcenters.lbc-nvk.be te promoten.

Bekijk de fotoreportage

Rechtvaardige verdeling

De ‘club van Rome’, een groep van wetenschappers, publiceerde al in 1972 haar rapport ‘De grenzen aan de groei’. in de titel van het rapport stond zelfs geen vraagteken. De tekst leidde tot nogal wat ophef, hij werd bejubeld én verguisd. Niet alle vaststellingen
of voorstellen uit het rapport blijven 40 jaar later overeind. Maar het docu¬ment bracht wel veel nuances aan in de discussie over ongebreidelde groei. Af en toe zette de technologische evolu-tie de pessimisten een hak. De ecolo-gische gevaren en beperkingen tem-perden de roekelozen enigszins.
Anno 2011 wordt er, ook in niet-progressieve krin-gen, gesproken over het einde van de welvaarts¬groei. In 2008 was er de financiële crisis die de banken rake klappen toediende. De banken kon¬den alleen maar overeind krabbelen dankzij de inbreng van gigantisch veel overheidsmiddelen. De financiële crisis werd al snel gevolgd door een wereldwijde economische crisis, waarbij onder¬nemingen en burgers een flinke economische dip meemaakten.

Nu is er sprake van een schuldencrisis waarbij zogenaamde ratingbureaus de kredietwaardigheid van overheden en landen beoordelen. Een plusje of minnetje meer op een beoordelingsschaal kel¬dert een hele natie. Het daarop volgende herstel zal ‘forse inspanningen’ van de burgers vergen, zo luidt ongeveer de algemene opvatting. We zul¬len het dus met zijn allen met wat minder moe¬ten doen. Maar met ‘wat’ minder? Met minder groei? Of met minder dan we voordien hadden? En wat betekent ‘met zijn allen’? Toch maar even kijken welke lessen te trekken vallen uit vroegere ervaringen.

Bijsturen

Economische groei staat niet gelijk met meer wel¬vaart voor iedereen. Als de economie groeit, kan de welvaart pas toenemen als ook het vraagstuk
van de verdeling wordt aangepakt. Een economie op zich heeft weinig uitstaans met rechtvaardig¬heid. Net zomin als economische groei per defini¬tie rechtvaardig is. Haast integendeel, ‘de rijken’ – om ze zo maar even te noemen – staan vooraan als het erom gaat de vruchten te plukken van de groei. Daarom zijn er altijd maatregelen nodig om de herverdeling bij te sturen.
Hetzelfde zie je als het wat minder gaat. De baten blijven vaak bovenaan hangen en sijpelen maar mondjesmaat naar beneden. Terwijl de lasten snel hun weg vinden naar de onderste lagen van de samenleving.
De huidige schuldencrisis vergt ‘inspanningen van iedereen’, klinkt het. Het wordt dus opletten om ervoor te zorgen dat die inspanningen niet alleen of in de eerste plaats moeten worden gele¬verd door wie economisch zwakker staat.

Zwakkeren

Besparen op onderwijs, sociale voorzieningen en publieke dienstverlening komt bij economisch zwakkeren harder aan dan bij anderen. De soci¬ale zekerheid inkrimpen en zo de sociale bescher¬ming verkleinen treft vooral de minst beschermde werknemers en de sociale uitkeringstrekkers. En de lonen minder laten groeien komt er vaak op neer dat de aandeelhouders er beter van worden. Werklozen streng bestraffen om te besparen op werkloosheidsuitkeringen treft de slachtoffers en niet diegenen die de crisis veroorzaakten. Juist in tijden van besparingen is het belangrijk om de fameuze ‘inspanningen van iedereen’ correct en rechtvaardig te organiseren.
Om tal van redenen is het noodzakelijk dat de regeringsonderhandelingen uiteindelijk datgene opleveren waarvoor ze bedoeld zijn: een regering. Meer dan ooit is het programma van zo’n nieuwe regering van ontzettend groot belang. De vak¬bond zal zo’n regeerprogramma beoordelen van¬uit een streven naar rechtvaardigheid.
De overheid middelen doen behouden en verwer¬ven om haar opdrachten te kunnen waarmaken is héél wat anders dan de botte slogan ‘Minder amb¬tenaren en minder overheid’. Zoals altijd moet je keuzes maken als je de overheidsfinanciën wil saneren. Keuzes zijn nooit neutraal. Geven we de voorkeur aan ‘The winner takes it all’ of kiezen we voor het liedje ‘Eerlijk zullen we alles delen’?

Ferre Wyckmans

Loonnormwet en selectieve verontwaardiging

De Federale Overheidsdienst (FOD) Arbeid weigert de goedkeuring van twee, in paritaire comités gesloten, CAO’s die een hogere loonstijging voorzien dan volgens de wet op de loonnorm zou mogen. Voor alle duidelijkheid: in 2011 kan er wettelijk geen loonsverhoging worden toegekend en in 2012 mag de loonsverhoging maximaal 0,3 % bedragen. Dat laatste is eigenlijk ook haast gelijk te stellen met ‘geen loonsverhoging’. Letterlijk is dus elke loonsverhoging in 2011 zogenaamd strafbaar. Want wetten zijn er om nageleefd te worden en wie zich daar niet aan houdt loopt een risico op sanctionering. Het was N-VA-kamerlid Zuhal Demir die de kat de bel aanbond. Volgens deze politica dient de (Belgische) wet te worden gerespecteerd en het is de Minister van Werk die daar in dit geval moet voor zorgen. De Minister volgt haar administratie, weigert de beide CAO’s goed te keuren. Wat gebeurt er indien die CAO’s, wat overeenkomsten zijn tussen werkgevers en vakbonden, toch worden uitgevoerd? Volgens de ijverige wetsbewaakster van de N-VA moet er dan een sanctie worden uitgesproken. Maar wie moet er dan gesanctioneerd worden? De werkgever omdat hij meer uitbetaalt dan wettelijk zou mogen? De werknemer omdat hij meer ontvangt dan hij of zij eigenlijk zou mogen? Op die concrete vragen wordt het al flink lastig om een antwoord te krijgen. Is de N-VA erop uit om werkgevers te sanctioneren? Laat ik daar meer dan enige twijfel over hebben. Wat wil men eigenlijk? Men wil dat werknemers geen loonsverhoging krijgen. Dat is de heel duidelijke keuze. En om dat te bekomen eist men de strikte toepassing van de loonnormwet. De dreiging om werkgevers te laten veroordelen of te sanctioneren bij deze ‘wetsovertreding’ dient dus enkel en alleen om werknemers geen loonsverhoging toe te kennen. Ieder zijn sociaaleconomische prioriteit. De loonnormwet en zijn heel concrete toepassing op dit moment om loonsverhogingen, zelfs bij CAO, te verbieden is een aanfluiting van het principe van het vrije loonoverleg. België is in de regel een goede leerling waar het het respecteren van de regels van de Internationale Arbeidsorganisatie betreft. Maar de loonnormwet van 1996 is naar de letter en de geest een aanfluiting van meer dan IAO-regel.
Zou het kunnen dat er hier met twee maten en nog meerdere gewichten wordt gemeten? Alle CAO-bepalingen, zeker als ze algemeen verbindend zijn verklaard, hebben “kracht van wet”. Ze moeten dus worden gerespecteerd. Laat nu uitgerekend het niet respecteren van heel veel CAO-afspraken, ook inzake lonen, door onnoemelijk veel werkgevers gebeuren. We zeggen niet door alle werkgevers, maar we stellen ook niet zomaar wat. Jaarlijks bekomen we via arbeidsrechtbanken uitspraken omtrent niet correct betaald loon, eindejaarspremie of vakantiegeld. Zeer veel ingediende rechtszaken tezamen geven aanleiding tot veroordelingen van werkgevers om CAO’s (of wetten) te respecteren en dus o.a. de correcte lonen uit te betalen. Het gaat over opgeteld ontzettend grote bedragen die blijkbaar te weinig worden betaald. Tot op heden hebben we daar geen N-VA-kamerlid enige interventie weten over doen. Geen parlementaire vraag werd richting welke Minister dan ook gesteld. Teveel aan loon is een groter probleem dan te weinig loon. Qua rangorde in aan te pakken dossiers kan dat tellen. Het heeft in ieder geval het voordeel van de duidelijkheid. Werknemersrechten komen in dit discours na de grotere economische belangen van sommigen.
Tot slot nog een bijkomende bron van verontwaardiging. De loonnormwet van 26 juli 1996 voorziet (artikel 14) dat er maatregelen (kunnen) genomen worden om tot “een gelijkwaardige matiging van de inkomens van de zelfstandigen.. evenals.. voor de inkomens van de vrije beroepen, de dividenden, de tantièmes,…de andere inkomens” te komen. Hebben we wat gemist omtrent de uitvoering en het afdwingen van deze maatregelen? Ja, de allereerste stap van enige maatregel in die richting.

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK

Reacties formateursnota: Asociale maskers vallen nu echt af

LBC-NVK wil een partijpolitiek onafhankelijke koers blijven varen. We verbinden ons lot en onze standpunten niet aan deze of gene partij. Onze eigen standpunten vormen de basis van de beoordelingen die we maken. En beoordelingen zullen we dus blijven maken, zeker op de terreinen die de werknemers en sociaal verzekerden aanbelangen. Beoordelingen van ons betreffen dus ook standpunten van politieke partijen.

De reactie van de vakbonden op de formateurnota van Elio Di Rupo betrof voornamelijk de onevenwichtige maatregelen op het sociaaleconomisch terrein. De vrees dat er bij werklozen, gepensioneerden en bij sociaal uitkeringstrekkers in het geheel, forse inkomensproblemen dreigen te ontstaan. Dat is en blijft de beoordeling over een balans die te sterk in het nadeel van de zwaksten overslaat.

In haar reactie tapt de N.VA uit een volledig ander vaatje. Ontluisterend en zwart op wit duidelijk is de beoordeling van de N.VA te lezen op uitgerekend door voor de vakbonden moeilijke punten. Vlaamse werknemers en sociaal verzekerden hebben niets te winnen, maar alles te vrezen als De Wever en zijn kompanen het voor het zeggen krijgen. Dat de CD&V zijn regeringslot hier wil aan verbinden is onbegrijpelijk, om niet sterker te zeggen.

Want wat wil N.VA ?

WERKLOOSHEIDSUITKERINGEN
- "Er is geen duidelijkheid wanneer de werkloosheidsuitkering effectief lager wordt dan vandaag”. De doelstelling van de N.VA is dus puur en simpel: lagere werkloosheidsuitkeringen.
- “De uitkeringen worden niet beperkt in de tijd”. Dit is voor de N.VA onaanvaardbaar, men wil een beperking in de tijd voor werkloosheidsuitkeringen voor een periode tussen 6 maanden en 2 jaar.
- Het is voor de N.VA onaanvaardbaar dat de wachtuitkeringen niet worden afgeschaft. Schoolverlaters hebben dus voor de N.VA geen recht op enige uitkering.
- Werklozen zijn voor de N.VA werkonwilligen die niet gestimuleerd worden om een passende betrekking aan te nemen.

LANGER WERKEN
- “Aan het brugpensioen wordt amper geraakt” oordeelt de N.VA en dat is onaanvaardbaar.
- De controle van werkloze ouderen op 58 jaar, onder het mom van “actief begeleiden naar werk”, moet voor de N.VA in Vlaanderen al in 2012 en ook in de andere regio’s niet pas vanaf 2016.

RUIMTE VOOR ONDERNEMINGEN
- De al bij al lichte ingreep in de notionele intrest heet volgens de N.VA “ongemeen hard” te zijn. Fiscale cadeaus aan bedrijven, zonder enige tewerkstellingsgarantie moeten dus voor de N.VA ongewijzigd blijven. N.VA heeft het over een “tsunami aan belastingsverhogingen”.
- Men oordeelt dat aan de brugpensioenen “amper worden geraakt”, maar men aanvaardt niet dat de werkgeversbijdragen op brugpensioenen (in sommige gevallen) worden opgetrokken. Consequentheid kent duidelijk zijn grenzen.
- Maatregelen die in beursgenoteerde bedrijven de kloof tussen de hoogste en laagste inkomens trachten te verminderen zijn “pestmaatregelen” (sic.)

De N.VA heeft op deze manier nog maar eens en ondubbelzinnig duidelijk gemaakt aan welke kant ze met haar sociaaleconomische visie staat. Dat is haar democratisch recht. Maar het is duidelijk, na VOKA hebben ook VBO en UNIZO er met N.VA een pertinente politieke spreekbuis bij.

Ferre Wyckmans
Algemeen secretaris LBC-NVK

LBC-NVK vindt de Formateursnota onevenwichtig

De nota van formateur Di Rupo wordt in de pers algemeen gunstig onthaald. Ten eerste omdat er na een heel lange periode iets op papier staat. Ten tweede omdat ze van veel moed zou getuigen.

Klopt dit alles als we de voorstellen even door de syndicale mangel halen?
Enthousiasme alleen voor het bestaan van een nota is niet aan ons besteed.
Maar belangrijker is dat een flink deel van de sociaaleconomische voorstellen toch weinig sociaal zijn.
We lijsten die bewuste maatregelen hier kort even op.

Werkloosheid
- Alle werklozen (ook gezinshoofden) zullen in een scenario van verlaagde uitkeringen terechtkomen. In de laatste fase is de uitkering flink lager dat de Europese armoedegrens.
- Schoolverlaters zullen pas uitkeringen ontvangen na strenge controle.
- Werkloosheidsuitkeringen zullen in 2013 niet welvaartsvast zijn.
- Oudere werklozen (55 in 2013 en 58 in 2016) zullen veel strenger beoordeeld worden of ze actief en snel genoeg ander werk zoeken.

Brugpensioen
- De brugpensioenleeftijd zal sneller naar 60 jaar worden gebracht.
- Ondernemingen in herstructurering: brugpensioen pas op 55 jaar (nu 52 j.).

Pensioen
- Wie ouder is dan 65 zal het pensioen volledig behouden ook als er dan nog gewerkt wordt … Is dat de keuze om mensen beneden de 65 aan een job te helpen?
- De werkloosheid van de 3e periode (en die geldt voortaan voor iedereen!) wordt niet meer meegeteld voor pensioenberekening op basis van het eerdere loon, maar op basis van een minimum. Dus niet alleen lagere werkloosheidsuitkering, ook een lager pensioen.
- Brugpensioen beneden de 60 (uitgezonderd herstructurering) zal wat de pensioenberekening betreft nog slechts gelijkstelling krijgen op basis van een minimumbedrag (dus lager pensioen!).
- Tijdkrediet zal voor de pensioenberekening nog maar voor 1 jaar in aanmerking komen (nu is dat minimaal 3, soms 5 jaar en voor +50 volledig).
Dus tijdkrediet opnemen zal gigantische negatieve pensioeneffecten hebben!

Welvaartsvastheid van uitkeringen
De voorziene middelen van 2013 en 2015 voor de welvaartsvastheid van uitkeringen worden met 40% (!!) verminderd.

Gezondheidszorg
De huidige groeinorm van 4,5% van de gezondheidszorg (opvang vergrijzing, meer voorzieningen …) wordt naar 2% verminderd. De negatieve weerslag op de kwaliteit en kwantiteit van de gezondheidszorg voor patiënten en personeel laat zich raden.

Kinderbijslag
Die wordt volledig gecommunautariseerd. Dat wil zeggen een Vlaamse, Waalse, Brusselse en Duitse kinderbijslag. Of dit een financiering en uitkering via de sociale zekerheid betreft is hoogst onduidelijk.

Tijdkrediet
Behalve voor ouderschapsverlof, palliatief verlof en zorg voor een ziek familielid zal tijdkrediet nog slechts kunnen als men 5 jaar anciënniteit heeft bij dezelfde werkgever.


Toch ook positieve punten
- Een (wel slechts tijdelijke) vermogensbelasting voor vermogens van meer dan 1,25 miljoen Euro, onder de vorm van een ‘crisisbijdrage’ van 0,50%.
- Voor lage en middeninkomen (netto belastbaar beroepsinkomen tot 24.410€/jaar) komt er door het verhogen van de belastingvrije som met 1 000€ ; ongeveer 250 € netto aan inkomensverhoging.
- Het systeem van de notionele intrest (een fiscale gunstmaatregel voor vennootschappen) wordt lichtjes minder aantrekkelijk.
- Er wordt niet alleen aan inperken van uitgaven maar ook aan verhogen van inkomsten gewerkt.

Besluit
Vooral op het sociaaleconomische terrein dreigt er een koude ingreep te worden gerealiseerd. Daar ligt de schaal wel echt uit balans.
Bovendien vrezen we dat de verdere regionalisering gaat zorgen voor meer complexiteit in plaats van vereenvoudiging. Maar bovenal dreigt er een fiscale concurrentie tussen de gewesten en gemeenschappen, waar de werknemers de slachtoffers van zullen zijn.


Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris LBC-NVK

Kiezen in Europa én hier

Liefhebben doe je onvoorwaardelijk. Maar liefhebber van Europa zijn vraagt in deze tijden toch wel zwaar amoureuze blindheid en buitengewone inspanningen. Als je ook maar één scheef woord zegt over Europa, krijg je de stempel van euroscepticus opgeplakt. Waardoor je meteen in het weinig fraaie gezelschap van de voormalige Britse premier Margaret Thatcher en de Tsjechische president Vaclav Klaus terechtkomt. Daar wil je eigenlijk zelfs niet mee op de bus worden gezien, laat staan dat je ermee vereenzelvigd wil worden.

Een beetje verstandig politiek bedrijven betekent populisme aan de kant schuiven. Maar ook zonder populisme pleiten we nog niet voor telkens nieuwe beslissingen die met elkaar wedijveren qua antipopulariteit. ‘Politieke durf’ is niet hetzelfde als mensen treiteren. Wat bezielt de Europese beleidsmakers toch om, met een tergende overtuiging betere zaken waardig, zo driest tekeer te gaan? Want veel aardigheid aan resultaten komt er niet uit de Brusselse, Straatsburgse of Luxemburgse vergaderzalen.

Boeman

Zo slaagt Europa er perfect in om zich de status van onbetwistbare boeman toe te eigenen. Een constructie die de nationale bewindslieden overigens goed uitkomt. “We moeten van Europa”, is het legitieme alibi dat regeringsleiders zichzelf met graagte en overtuiging gunnen. Daarbij worden ze op hun wenken bediend door Europarlementsleden die, wat de Belgische delegatie betreft, met Dehaene, Verhofstadt, Michel, Thyssen, Van Brempt en Sterckx toch geen spelers van tweede garnituur zijn. Al vermoed ik dat alleen specialisten in staat zijn om een redelijk aantal andere namen van de 22 Belgische Europarlementairen voor de vuist te kunnen citeren.
Een vijfjarig mandaat is perfect te verantwoorden voor wie efficiëntie nastreeft. Wie op Europees niveau wetten moet maken, heeft nogal wat technische deskundigheid nodig. Maar zou het kunnen dat de democratische beoordeling door de kiezer – een volgende keer in 2014 – zelden een echte beoordeling is van het Europese doen en laten? En dat dus een echte inhoudelijke beleidsafrekening door de kiezer amper te vrezen is?
De leden van de Europese Commissie zijn al helemaal ongenaakbaar, geen Europese kiezer die daar iets over te zeggen heeft. Op 7 juni pakte de Europese Commissie uit met ondubbelzinnige aanbevelingen voor België.

Aanbevelingen

Wat lezen we in dit Europese standaardwerk? De wettelijke pensioenleeftijd moet worden aangepast aan de leeftijdsverwachting, lees: de pensioenleeftijd moet naar omhoog. Het loonoverleg moet worden hervormd zodat het beter aansluit bij het concurrentievermogen, lees: de lonen moeten zakken en er moet alleen nog op ondernemingsniveau worden onderhandeld. Ook het indexeringssysteem moet worden hervormd, lees: de koopkracht zal worden verminderd.
En er is meer. De werkgeversbijdragen op arbeid, de sociale zekerheidsbijdragen, moeten worden vervangen door belasting op consumptie, lees: we zullen via BTW-aanpassingen meer betalen om de werkgevers op hun wenken te bedienen. De uitkeringen voor werklozen moeten verminderen en ze moeten ook minder lang die uitkeringen ontvangen. Wat natuurlijk neerkomt op een verarming.
Verder moeten er langere openingstijden komen voor de winkels. Dat wil zeggen dat de sociale bescherming in de distributiesector eraan moet geloven.

Slecht voor werknemers

Niet één van al die maatregelen is dus in het voordeel van de werknemers of de sociaal verzekerden. Qua keuze tegen de werknemersbelangen kent dit pakket aan maatregelen zijn gelijke niet. Het is veelbetekenend dat de fractieleider van de N-VA in de Kamer, Jan Jambon, meteen en zonder enige nuance verkondigde dat de Europese Commissie goed bezig is vermits ze het volledige sociaaleconomische programma van de N-VA wil uitvoeren.
Volgens onze lopende minister van Begroting, Guy Vanhengel (Open VLD), liggen deze Europese aanbevelingen volledig in de lijn van wat experts al lang zeggen. Bedoeld wordt dat het overal opduikende trio van zogenaamde topeconomen – Geert Noels, Ivan Van De Cloot en Peter Vanden Houtte – als extra munitie wordt gebruikt als boeman Europa alleen niet zou volstaan.
Kiezen is delen. Sommigen kiezen voor rechtvaardig verdelen.
Anderen kiezen om mensen te verdelen, ze tegen elkaar op te zetten. Solidariteit van wie het beter heeft met wie het minder voor de wind gaat. Dat is onze nadrukkelijke keuze, al 125 jaar lang. Maar het is duidelijk niet de keuze van Europa. En zo te horen ook niet de keuze van alle Belgische of Vlaamse politiek verantwoordelijken.

Zij dragen dus een immense verantwoordelijkheid. We zullen het niet vergeten en al evenmin lijdzaam toekijken.

Ferre Wyckmans
Algemeen Secretaris

Chokotoff verdwijnt uit België: bijna 100 banen op de tocht...

Protest Kraft Foods markt Halle - 23 jun. 2011



De vakbonden protesteren al een hele week tegen de beslissing om de chokotoffs, mignonettes en bouchees te verhuizen naar Oost-Europa; bijna 100 werknemers vrezen voor hun job.

De bevolking van Halle en omstreken is zeer solidair met de werknemers. De burgemeester van Halle ontving een delegatie op het stadhuis, er is een gouden boek beschikbaar waar iedere burger, werknemer zijn solidariteit kan betuigen...

Bezoek www.lbc-nvk.be voor meer info... Vergeet niet de petitie te downloaden. Verzamel handtekeningen en bezorg ze ons. Samen zijn we sterk!

Short Film Festival Duisburg, Duitsland: The Fortune Hunters

Op zaterdag 11 juni kon je in het Landschaftspark in Duitsland een scala aan (syndicale) kortfilms bekijken tijdens het Unions in Motion festival. Video's, documantaires, clips uit alle hoeken van de wereld: Van Belgische arbeiders over Indische scheepsbouwers tot Bulgaarse metaalwerkers en Nederlandse schoonmakers. En onze eigenste 'Fortuinjagers' beleefde zijn Europese première. Ofwel 'The fortune hunters', een film die kadert in de campagne over rechtvaardige fiscaliteit van het Financieel Actie Netwerk.

Fusie EMF - EMCEF - ETUF-TCL in de maak

Vandaag werd op het congres het belangrijke startschot gegeven voor een voorgenomen fusie tussen het EMF, de Europese Chemiefederatie en de Europese Federatie van de Textiel, Kleding en Leer. Ofwel een bundeling van krachten tussen drie belangrijke federaties: EMF, EMCEF en ETUF-TCL. Deze grote federatie zou in de loop van 2012 operationeel moeten worden. Een extra stichtingscongres zal deze fusie bekrachtigen.

In het neo-liberale Europa van vandaag wordt het voor de vakbonden nog belangrijker om met één stem te spreken. De macht van het getal telt en zal nodig zijn, zie de gebeurtenissen in Griekenland en de moeilijkheden in Spanje en Portugal. Maar ook in het licht van Europa 2020 maken we met extra grote federaties meer kans om gehoord te worden en kunnen we ons aanbieden als belangrijke gesprekspartner in de Europese sociale dialoog richting de Europese Commissie, het Europees Parlement en de Europese werkgeversorganisaties.

De voorgenomen fusie werd unaniem goedgekeurd op het congres, meer nog, de resolutie werd op langdurig applaus onthaald.

Auteur: Monique Braam

EMF-congres in beeld

Nieuwe voorzitter EMF verkozen

Tijdens de eerste dag van het EMF-congres ging veel aandacht uit naar de verkiezing van de nieuwe voorzitter van het EMF. Ulrich Eckelmann, nu nog werkzaam voor IG-Metall werd unaniem verkozen tot de nieuwe voorzitter en verhuist binnenkort van Duitsland naar Brussel waar het hoofdkantoor van het EMF gevestigd is. IG Metall is overigens de grootste aangesloten vakbond binnen het EMF met maar liefst 1.700.000 miljoen leden. Hij wil "zoveel mogelijk krachten bundelen om op die manier als EMF een belangrijke meerwaarde te bieden aan de aangesloten vakbonden en haar leden in de industriële sectoren".

Internationale solidariteit is op dit congres een belangrijk sleutelwoord. Niet alleen binnen EMF, maar de federatie zoekt ook naarstig naar samenwerkingsverbanden en partnerships buiten haar eigen organisatie. Op die manier wordt het EMF een nog krachtiger stem binnen de onderhandelingen op Europees niveau, bij de Europese sociale dialoog met de Europese Commissie, het Europees Parlement en de Europese werkgeversorganisaties.

Een indrukwekkende oproep tot internationaliteit kwam van de Griekse vakbonden. Het vakbondswerk in Griekenland is erg moeilijk geworden gezien de huidige politieke en economische situatie. De maatregelen van de Europese Unie en het IMF hakken zwaar in op het leven van de gewone burger: bezuinigingen alom, de sociale zekerheid wordt afgebouwd, zelfs op de matige pensioenen van nog geen 500 euro wordt beknibbeld. Werknemers zijn in Griekenland een minderheid geworden: nog geen 50% van de beroepsbevolking heeft een job en de lonen zijn gemiddeld met 30% achteruit gegaan. Dat betekent dat een vakbondslidmaatschap voor veel werknemers niet langer te betalen is. En dat betekent een gevoelig verlies aan man- en slagkracht bij de vakbonden. Een erg precaire situatie. In plaats van jobs te creëren worden jobs kapotgemaakt. Minder werk, minder inkomsten... De Griekse vakbonden hopen op internationale vakbondssteun en -acties.

LBC-NVK-delegatie

LBC-NVK stelt zich voor op het EMF Congres

Een congres is meer dan statuten, resoluties en stemrondes alleen. Het is bovenal een ontmoetingsplaats om te netwerken en ervaringen uit te wisselen. Een infomarkt ondersteunt dit idee. Aan de aangesloten leden was op voorhand gevraagd om een stand in te richten. LBC-NVK liet zich niet onbetuigd.
We vormen een licht vreemde eend in de bijt vanwege onze 'doelgroep': de 'white collar workers' ofwel bedienden en kaderleden. In de meeste landen bestaat het onderscheid tussen arbeiders en bedienden niet en bijgevolg zijn de vakbonden ook niet onderscheiden op basis van statuut. Maar bij ons dus wel...

Op de infomarkt stellen we drie projecten in 'the picture': een vormingsproject 'the learning mentor' waarbij we het belang van vorming en opleiding centraal stellen. Daarnaast focussen we op onze vergrote aandacht voor jongeren. Onder meer via jobbeurzen die georganiseerd worden door universiteiten en hogescholen proberen we ons bekend te maken bij de laatstejaarsstudenten; een potentiële doelgroep voor onze werking. De voorbije jobbeurzen waren een groot succes voor LBC-NVK in termen van profilering, kennismaking en ontmoeting. Een laagdrempelig initiatief waarbij we veel jonge mensen ontmoetten en informeerden over het belang van een (kader)vakbond. Tot slot  richten we op de infomarkt onze aandacht op onze samenwerking met het Financieel Actie Netwerk rond de campagne 'laat het grote geld niet ontsnappen'.



Onze Finse collega's van een ingenieursvakbond voelde zich ras thuis bij LBC-NVK

Auteur: Monique Braam

Landschaftspark in beeld

Landschaftspark Duisburg: een woordje uitleg

Duisburg kwam vorig jaar nogal negatief in het nieuws vanwege de catastrofale ramp tijdens de Love Parade. Maar Duisburg heeft gelukkig ook veel positiefs te melden. Een project waar de stad met recht en rede trots op kan zijn is het Landschaftspark in Meiderich een wijk ten Noorden van de stad.

Stukje geschiedenis

Even terug in de geschiedenis. Duisburg gelegen in Noordrein Westfalen middenin het Ruhrgebied, het industriële hart van Duitsland. Vooral bekend omwille van haar reusachtige staalfabrieken, de automobielindustrie, de kolenmijnen en ijzersmelterijen. Maar de ‘oude’ industrie maakt langzaam maar zeker plaats voor een diensteneconomie en dat betekent de teloorgang van de oude staal-, kool- en ijzerfabrieken. En wat doe je als stad met die oude terreinen en gebouwen? Tot de grond toe afbreken of een nieuwe functie geven? Duisburg koos voor het laatste en bouwde een oude ijzersmelterij om tot het huidige Landschaftspark. De oorspronkelijke ijzersmelterij werd in 1903 gebouwd door de familie Thyssen. Het ooit zo rustige, rurale Meiderich veranderde in no time in een industriële stad. De zware industrie bracht werk. Veel Duitse arbeiders vonden een job en een woonst in Meiderich en bij uitbreiding in het Ruhrgebied. August Thyssen maakten de boerderijen met de grond gelijk en verving ze door appartementsblokken voor de arbeiders. Slechts één boerderij bleef overeind: de Ingenhammshof die nu als kinderboerderij deel uitmaakt van het Landschaftspark.

De fabriek kende een woelige geschiedenis, overleefde twee wereldoorlogen, profiteerde van de wederopbouw en het Wirtschaftswunder tijdens de jaren ’50 en ’60, maar vanaf het midden van de jaren zeventig ging het bergafwaarts met de ijzersmelterij en de zware industrie in het algemeen. Op 4 april 1985 draaide de laatste shift in de fabriek, daarna sloot het complex na 84 jaar zijn deuren.

Sluiting: wat nu?

Wat te doen met fabrieksgebouwen en een 200 hectaren groot, ernstig vervuild industrieel gebied?

Duisburg nam een moedige en wellicht juiste beslissing: de gebouwen bleven overeind – deels als industrieel monument – en de grond werd gesaneerd. De oude industrie maakte plaats voor een landschapspark. Een groot themapark vol verschillende attracties en recreatiemogelijkheden in eerste instantie voor de inwoners van het Noorden van Duisburg. In 1994 opende het park haar ‘deuren’ en bijna twintig jaar later mag het een schoolvoorbeeld van een geslaagde reconversie genoemd worden. Het park wordt gesmaakt, niet alleen door de Duisburgers, maar ook door de toeristen die het Ruhrgebied bezoeken. Saillant detail: na een bezoek aan de Dom van Keulen staat een bezoek aan het Landschaftspark met stip op de tweede plaats als meest bezochte plaats.

Wat vind je er allemaal?

 De oude gebouwen doen dienst als congrescenter, cinema, concertzaal, restaurant, tentoonstellingsruimte en kunnen bovendien multifunctioneel ingezet worden. Daarnaast is de grond opnieuw gezond en bloeit en groeit de flora en fauna als nooit tevoren. Er zijn veel recreatiemogelijkheden voor jong en oud: er zijn fiets- en wandeltochten uitgezet, er is een skatebaan, klimmuur, kinderboerderij, mountainbiketrails, een oude gastoren is omgetoverd tot een duikcentrum en er is zelfs een jeugdherberg gevestigd op het terrein.

EMF Congres

De keuze om een congres voor de Europese metaalindustrie op deze plaats te organiseren is dus niet zomaar gekozen. Ook in de ‘congreshal’ proef je de industrie van weleer. We vergaderen in een immense ruimte die je bezwaarlijk zaal kunt noemen. Beton en ijzer bepalen het uitzicht, het is een mooi staaltje van industriële architectuur die mij alvast bevalt. En de symboliek telt natuurlijk. Een vakbondscongres op een werkplek van weleer, daar waar het ooit allemaal is begonnen zet je toch even aan het denken: over vroeger, nu en hoe het in de toekomst moet. Ofwel investment – fairness – solidarity now!

Auteur: Monique Braam

LBC-NVK-delegatie op EMF-congres in Duisburg

LBC-NVK spreekt graag een woordje mee. Ook op Europees en mondiaal vlak. Vandaar dat we actief lid zijn van een aantal Europese en internationale vakbonden. Zo ook van het EMF, de Europese Metaalswerkers Federatie. Deze grote federatie verdedigt de belangen van de Europese metaalarbeiders en -bedienden.  'Metaal' omvat veel sectoren: de luchtvaart, de autoindustrie, ICT, staal... 72 vakbonden uit 33 Europese landen zijn aangesloten bij het EMF. LBC-NVK is er een van. De andere Belgische vakbonden zijn eveneens vertegenwoordigd in het EMF.

Iedere vier jaar organiseert het EMF een congres. Het vorige congres vond plaats in Lissabon, dit jaar valt de eer Duitsland toe. Op 9 en 10 juni wordt in Duisburg het congres georganiseerd met als centrale slogan 'investment - fairness - solidarity now' (vrij vertaald: investeren - rechtvaardigheid - solidariteit).

Deze lokatie is niet voor niets gekozen. Duisburg ligt in het hart van het industriële Ruhrgebied, het kloppend economisch-industrieel hart van Duitsland. Het congres gaat door  in het Landschaftspark, op de plaats waar vroeger een ijzersmelterij stond. Deze grauwe industrielokatie is nu ombebouwd tot een populair cultureel thema- en eventspark. Een zeer geslaagde reconversie mag je wel stellen.

Op het congres staat de volgende politieke resolutie centraal: 'A sustainable future for metal industries: a decent and organised future for metalworkers in Europe' ofwel een duurzame toekomst voor de metaalindustrie is een waardige en georganiseerde toekomst voor de Europese metaalwerknemers.

Wat ligt daaraan ten grondslag? Een duidelijke Europese langetermijnstrategie om meer en betere jobs te vrijwaren. En daarnaast een vergrote aandacht voor het terugdringen van de groeiende sociaal-economische ongelijkheid. Volgens het EMF zouden deze voorwaarden bovendien de Europese 2020 agenda moeten schragen. Meer sociaal Europa dus!

Aan het congres nemen ruim 400 deelnemers mee. 8 collega's van LBC-NVK zijn op 9 en 10 juni present.

En we bloggen vanuit Duisburg...


Auteur: Monique Braam

Belastingen dienen algemeen belang. Onze reactie op Tax Freedom Day van belastingadviseur PwC

‘Tax Freedom Day’ valt dit jaar op 10 juni, verkondigt de accountant en belastingadviseur PwC. “Vanaf dan is alles wat we verdienen voor onze eigen portemonnee”, klinkt het. Een populistische boodschap die er vlotjes in gaat bij de goegemeente.

De vakbond LBC-NVK is het fundamenteel oneens met deze populistische boodschap en steunt in deze voluit het Financieel Actie Netwerk (FAN), dat opkomt voor een rechtvaardige fiscaliteit. PwC tracht een ongenuanceerde boodschap aan het grote publiek te slijten. Het bedrijf vertelt met zijn berekening niets over de belastingdruk in de enge zin van het woord omdat het de socialezekerheidsbijdragen, betaald door werknemers, werkgevers en zelfstandigen, vrolijk meetelt.

PwC trekt zich evenmin iets aan van de zeer ongelijke verdeling van de belastingdruk. Arbeid wordt zwaar belast, kapitaal en vermogen veel minder. Stel dat we alleen kijken naar de vennootschappen. Die blijken op basis van hun gemiddelde effectieve aanslag al op 18 februari de Tax Freedom Day te mogen ‘vieren’. Wie veel vermogen heeft, doet het nog beter. Voor hen valt de Tax Freedom Day al op de tweede dag van het jaar.

PwC rept ook met geen woord over het feit dat belastingen dienen om overheidsuitgaven te financieren en inkomens te herverdelen. Het dient trouwens gezegd dat PwC bezwaarlijk als neutrale commentator kan worden beschouwd in de discussie over fiscaliteit. Dit bureau doet er alles aan om zijn cliënten, vennootschappen en mensen met grote vermogens, zo min mogelijk belastingen te laten betalen.

Op 31 mei pakte het FAN uit met de allereerste editie van de ‘Tax Justice Day’, de Dag van de Rechtvaardige Fiscaliteit. Met dit initiatief wil het FAN beklemtonen hoe belangrijk het wel is om belastingen te innen. Belastingen zijn een grote bron van inkomsten voor de overheid, die daarmee haar collectieve dienstverlening kan financieren, in het belang van de hele bevolking. Vanaf 1 januari kan de Belgische belastingbetaler op allerlei collectieve diensten kan rekenen. Degelijk en goedkoop onderwijs voor de kinderen, wegen, openbaar vervoer, bescherming enzovoort. Zonder genoeg belastinginkomsten kan de overheid nooit al die dienstverlening organiseren.

Samen met het FAN vindt de LBC-NVK het van cruciaal belang dat de overheid de belastingen correct int en grote vermogens meer laat bijdragen. Belastingen dienen immers ook om de rijkdom te herverdelen.



Ferre Wyckmans

Algemeen secretaris LBC-NVK